Віктар Казько - Хроніка дзетдомаўскага саду

На палянцы каля невялічкай копанкі з застойнаю зялёнаю вадою гулялі ў ножыка хлопчыкі, недалёка ад іх, дзе пачынаўся рэдкі бярозавы гай, хадзіў статак: тры каровы, два сабакі. Каровы былі падобныя на сабак, сабакі па кароў, лядашчыя, што жывыя шкілеты, няроўна палінялыя пасля зімы, дзе аблезлыя да скуры, а дзе са збітай у лямец поўсцю. Мар'ян параўняўся з пастушкамі, і яны, як па камандзе, ускочылі, нібыта выраслі з доўгіх да каленяў, а то і да пят кужэльных белых і пафарбаваных чарнілам і крушынаю сарочак. I глядзелі, глядзелі, глядзелі на яго, нібыта гэта і не дзеці былі, а бабулькі. Адбітак старэчай пакоры і цярплівага чакання, здавалася, назаўсёды ўжо застыглы ў іх вачах, на дробненькіх у ластаўчыным рабацінні тварыках. I Мар'ян адчуў сябе няёмка, хаця прайшоу ужо праз мноства такіх вось дзіцяча-старэчых вычакальных вачэй і твараў, кемлівых, разумных, чыстых, вось толькі рабаціністых, але гэта ўжо, бадай, прыкмета ваеннага дзяцінства, адбітак у асноўным вясковай нястачы. Мар'ян не без прыкрасці адвёў вочы ад дзяцсй, нібы ён ашукаў іх. I сапраўды, калі падумаць, можна сказаць, ашукаў, таму што нікому з іх не прыходзіўся ні бацькам, ні братам. Іх браты і бацькі ваявалі яшчэ, а мо ўжо і адваяваліся. Назаўсёды. Віны перад дзецьмі ў Мар'яна не было, вайны ён не ўнікаў, з фронту не ўцякаў, па тылах не адседжваўся, страляў, хадзіў і ў штыкавую, даводзілася — біўся і лапатай, пакуль было здароўе, здаровымі былі рукі. А цяпер правая — што палка. Здалёку ў даўгаполым сваім шынялі, з нерухомай рукой на чорнай падвязцы ён нагадваў варону з перабітым крылом, хаця і бадзёрыўся, пачаў ужо сачыць за сабою. Устаў раненька, чыста пагаліўся, перамяніў падкаўнерык, наваксаваў да бляску боты. Пайшлі родныя мясціны, ён пазнаваў ужо іх: Загалле, Залессе, Замошша, Заброды. Недалёка ўжо была і яго хата.

Мар'ян размінуўся ўжо з дзецьмі, правай лапаткаю, дзе сядзеў асколак, які так і не выйшаў, адчуў, што падмануў усё ж, не апраўдаў ён дзіцячых спадзяванняў. Падумаў, што недзе таксама пільна сочыць за дарогаю і ў кожным салдаце бачыць бацьку і яго дачка. Згадаў дачку і адчуў, як заварочаўся ў лёгкіх асколак, балюча сціснула сэрца: яшчэ не дарасла дачка, каб выглядаць яго на дарозе, што яна разумее, ды і на самай справе ці яго гэта дачка. Па часе дык сыходзіцца, здаецца — яго. А па тым, якое ён пісьмо атрымаў ад жонкі, якую фотакартку яна даслала яму... Сабакі не далі Мар'яну засяродзіцца на тузе і болю, яны імкліва выхапіліся з бярэзніку, шалёна віскочучы, гналі наперадзе сябе штосьці шэрае. Дагналі, збілі лапамі, Мар'яну падалося, што ён чуе нейчы перадсмяротны піск.

— Пайшлі прэч! — закрычаў ён, як хапіла параненых лёгкіх.

Вясковыя сабакі, пэўна, ніколі не чулі, як могуць крычаць франтавікі, спалохана адскочылі. Шэры клубок падкаціўся да ног Мар'яна і імгненна, не раздумваючы, скочыў яму на грудзі. Мар'ян ледзь паспеў падтрымаць здароваю рукой трапятлівы мяккі камячок. Гэта быў зайчык, адны толькі вушкі, такі маладзенькі, малеча яшчэ, увесь яшчэ з малака маці ды трымцення ляснога ліста. Сабакі паспелі раздзерці яму скуру на крыжы, а сам ён быў цэлы. Крыві рана не дала, мо яе і не было яшчэ ў зайчыка, выступіла толькі сукравіца. Мар'ян прыціснуў звярка да грудзей, адчуў, як нешта рвецца, адвальваецца ад яго ўсярэдзіне, адыходзяць маркота і скруха і дыхаецца вольна, лёгка; падумаць толькі, сам пайшоў да чалавека, яму ў рукі, на рукі нават. Дзіця і ёсць дзіця, яшчэ не цяміць нічога, а вось зразумела, убачыла паратунак. Зайчык даверліва тыцнуўся пысаю, аскаленымі ад плачу голенькімі зубкамі ў кіцель, нібы хацеў прашыць гэты кіцель з металічнымі халоднымі медалямі і значкамі, пралезці да сэрца, што трывожна і радасна пастуквала яму ў вушы, супакоіць яго сваёй бездапаможнасцю, безабароннасцю. I Мар'ян з зайцам на кіцелі, як з нейкай вельмі дарагой узнагародай, выструніўся, баючыся шавяльнуцца, знерухомеў на бугры. З аднаго боку хадзілі, скублі траву каровы, з другога — сядзелі сабакі і сумна пазіралі на здабычу, што выслізнула з лап, з рота. Скрозь рэдкі бярэзнічак наперадзе праглядвала саламянымі і чаротавымі стрэхамі вёсачка. I было яму да шаленства хораша, не верылася нават, што можа быць так хораша чалавеку. Яшчэ ж не скончылася вайна, яшчэ ж падаюць славяне, паміраюць сівыя дзяды і русявыя рабаціністыя хлопчыкі, сыны гэтых дзядоў, яшчэ ж невядома, што чакае і яго ў роднай бацькоўскай хаце. Бацькі ўжо няма на белым свеце, дзядзькі Мішы таксама, ён ведаў гэта, ведаў, што яны ўжо ў зямлі. Маці памерла да вайны ад страху за яго, Мар'яна. Да родных магіл трыццаць кіламетраў, а ён стаіць і радуецца ўсяму, што бачыць вока, як здзяцінеў усё роўна. Калі б меў голас, то і заспяваў бы, але голасу ў яго няма, ніколі не было, гэтай жа мінутай яго не хопіць не тое што на песню, на простыя словы: «Божухна, да чаго ж ты прыгожая, зямля мая. I дзе гэта я быў раней, спаў ці піў гарэлку, што не бачыў нічога — ні бяроз, ні хат, ні людзей, ні звяроў, і каб набыць зрок, трэба было прайсці праз смерць, даць нырца ў раку крыві, мора болю, выплыць, выйсці на бераг, мала каму і чаму давяраючы. I ў бязвер'і гэтым раптам так спатыкнуцца на чыстым месцы аб такую вось драбязу, здавалася б, нікчэмнасць, бесталкоўшчыну жыцця ў параўнанні з жыццём мноства людзей, якіх касіла смерць».