Аляксей Карпюк - Выбраныя творы ў двух тамах. Том 2

Жыццёвая складанасць чалавека надта ашаламіла. Ён аж пашкадаваў, што няма побач ні Васіля Шпака, ні Міхася Касцевіча — тыя ўсё разважылі б, напэўна. Маячыла адна Сонька Касіла — яе слухаў. Сказанае масалянкай, як і ў маладосці, адкладвалася ў ім ды вырастала ў вялікае, прыемнае і хвалюючае ўражанне — поўнае цікавасці і таямніцы.

Зямлячка спахапілася:

О-ой, чаго ж мы тут, дурныя, з табой тырчым на віду, ах, бо-ожа! Давай пойдзем сабе па дарожцы так унь туды ды пагутарым, як прыстало людзям сталым. Там перашкаджаць не павінен нам ніхто. Пагутарыць маем аб чым — столькі не бачыліса!

I яны патупалі ўздоўж высокіх таполяў, дзе і праўда не было ні аднаго чалавека.

5

Размова дарослых Ігару здалася надта сумнай, нецікавай, ён безупынна вырываўся.

Ты не круціса, як верабей у веніку! — накрычаў на малога дзед.— Не дзыгай так, верталёце, і не тузай мяне, а файненько сабе ідзі, зважліво!

Ох, і праўда дзыгае! Ён у цябе, бачу, верталёт, і шчэ які! — палесціла кабета земляку, з любоўю азіраючы хлопчыка, яшчэ і пагладзіла па галоўцы.

— Такі ўзрост.

Акурат такі, ага.

Ну, то гавары, гавары, я слухаю! I не думай, я ўсё-ўсё чую! Не звяртаймо на малого ўвагі! Гэтаго галэпуса са сваіх рук не выпушчу, ты не трывожса!

Глядзі-і ж, не выпускай, Лаўрэнку, бо потым бяды мы з табой не абярэмса!

Няма абавы — моцно трымаю.

I зноў яна затараторыла. А Лаўрэн, не выпускаючы ўнука, тупаў побач памалу, лавіў кожнае яе слова ды ўважліва зямлячку разглядаў.

Пад выцвілымі брывамі Соньчыны вочы былі яшчэ поўныя агню і жывасці. Таўставатая шыя нават цямнела ад загару, а ў жорсткіх шэрых валасах пацешна тырчалі дзве пластмасавыя прыколкі, якія Лаўрэнава ўнучка называла «бананамі». Але і скрозь паўнату ды разбухлыя з гадамі шчокі, нос перад ім паступова паўставала тая самая масалянка, з якой ён выкаблучваў полькі, танга, факстроты, вальсы ды абэркі.

Танцорка з яе была нястомная і ведала ў гэтым смак.

Лаўрэн раптам успомніў дні, як перад ім адкрылася калісьці чароўнасць падбалочанай, заўсёды беднай наднёманскай альшынкі, што ўжо абяцала незямную раскошу. На памяць прыйшло гарачае дыханне чэрвеньскіх вечароў і пошчак салаўя:

Сала пёк, сала пёк,

Кап, кап, кап —

Цюр-р-р-р!..

Выразна ўспомнілася, як у тыя месячныя ночы пад металёвы пошум альховага лісця сядзелі яны, абняўшыся, над рэчкай, глядзелі ў ваду і міжволі сумняваліся — а ці не пасяліўся месяц з зорамі на дне Нёмана. Выразна нагадаўся на Соньцы пах той кужэльнай чысціні з ільнянога палатна і нават халадок яе аголеных рук — белых і маладых. На танцах абое былі такія зухі, а калі выходзілі ў альшынку, яе раптам агортвала нявінная нясмеласць, ад чаго гэтаксама нясмелым рабіўся і ён.

Успомніў цяпер усё тое, і нутро яго — ад пят да макаўкі галавы! — прашыў голад па жаночым целе.

Лаўрэн зусім па-свойску паклаў свабодцую руку на Соньчыны крутыя плечы і даўняй памяццю сваіх мускулаў адзначыў нават са здзіўленнем — плечы яе дакладна на той самай вышыні, што былі многа-многа гадоў таму. Яму раптам захацелася зліцца з ёю, удыхнуць пах яе цела, тады ўзяць яе грудзі ды ўзважыць у далонях. Ён адчуў да яе пазывы не меншыя, як у маладыя гады. Даўно Лаўрэну не было так добра.

Ну, а жаніцца ты шчэ не надумаў?

Сколькі ўжэ няма Нінкі — гады два з гакам?

Акурат.

Пара! Вядомо, ты ёй, як і ўсе мы калісьці, жэнячыса ці выходзячы замуж, вернасць шлюбаваў, то і быў верным. Ніхто ў гэтым цябе не мае права ўпікаць — ні адзін чалавек. Але — цяпер? Калі жэнішса, толькі дурань стане цяпер вытыкаць цябе пальцам! Думаеш, адной мне гэто па вум прыйшло? Папытай каго сабе хочаш, а тое самае скажа!

А што?! — першы раз ад смерці жонкі Лаўрэн дазволіў сабе на гуллівасць.

— Я, думаеш, смехам пытаюса? Чула, табе надто добро жывецца, сыны з нявесткамі вельмі спрыяюць — ты і дагледжаны, ты і накормлены, і абагрэты, і дамашнім цяплом абласканы, але ж заўша не самастойны. Госцем покуль што жывеш!

Гэто — та-ак...

I будзеш госцем жыць, як бы табе ні спрыялі! А ўсе госці потым робяцца — сам ведаеш чым. Станеш да таго апускацца? Напэўно — не, я ж цябе з даўнаго часу ведаю. Жаніцца табе трэ, круці не круці. Але — не бяда, нявестаў цяпер — унь сколькі свабодных, адно паспявай выбіраць!

У Соньчыных словах была жалезная сялянская логіка і такі шчыры клопат аб ім, што ў душы Лаўрэна як бы нешта раптоўна перавярнулася. Ён адчуў да яе ўдзячнасць, убачыўшы — Сонька зусім-зусім не крыўдуе, што калісьці яе сватаў, аб усім дамовіўся, а ўзяў другую. I малайчына, што не трымае зла, бо не ўсе тыя вянчаюцца, што любяцца ды кахаюцца.