Аляксей Карпюк - Выбраныя творы ў двух тамах. Том 2

«Купі, купі ў прайдохі яйцо, то яно без жаўтка акажацца!»

Чаму цяпер да Крапака аж так перамяніўся, Лаўрэн сыну тлумачыць і не збіраўся. Толькі на пытанне, як Зміцер жыве, неахвотна буркнуў:

Халера яго не брала.

Падумаўшы, дадаў:

— А жыццё таму-сяму Зміцера, аднак, навучыло, калі так разабрацца над ім!.. Такое было з яго барахло, такі пустацвет і няздара — каня правільно запрагчы не мог, а, бачу, вылюдзіўса як бы крыху. Нават сумленне пачало ў ім прабівацца перад смерцю і сам чалавекам пачаў рабіцца.

Неўзабаве Лаўрэн паехаў у вёску яшчэ раз. Цяпер не вяртаўся ўжо і на трэці дзень.

Не дачакаўся сын бацькі і на дзень чацвёрты...

1

Калі мінуў аж цэлы тыдзень, а бацька так і не з'яўляўся, абодва сыны пачалі трывожыцца. Потым забегалі адзін да аднаго на параду. Спрабавалі нават званіць у сельсавет і праўленне калгаса, але нічога не даведаліся.

У братоў Маркевічаў так ужо вялося, што галоўным лічыўся — сярэдні. Вінаваты Павел з надзеяй у голасе пачаў брату тлумачыць:

Марочым мы з табой толькі голавы людзям! Скокні ў вёску ты, Уладзік, сам ды старого прывязі! Ты бачыш — спадабаласа яму там гэтак! Скокні, скокні! Ужэ хопіць яму гасцяваць, а цябе ён лепш паслухаецца!

Сам думаю пра гэто...

Дачакаўшыся выхаднога, Уладзік выкаціў нарэшце з гаража ад-рамантаваныя «Жыгулі», прагрэў матор, праверыў яшчэ раз, як уклю-чаецца святло паваротаў, ды махнуў у Зялёную Даліну. Спраўная машына неспадзявана хутка адолела добры асфальт і вынесла яго на знаёмы ўзгорак.

Уладзік спыніўся, паглядзеў на вёску.

Перад ім у далінцы былі параскіданыя — то бокам да вуліцы, то шчытамі — зялёнадалінскія будыніны, густа абкружаныя калючкамі голых дрэў прысаддзя. З алавянага неба сыпаў сняжок. Людзі сядзелі па дамах з размаляванымі белай, жоўтай і сіняй фарбамі сценамі, верандамі, вокнамі, нават — з каляровай дахоўкай. Будынкі гэтыя назваць хатамі — язык не паварочваўся. Уладзіка першы раз уразіла такая відаль сваёй ахайнасцю ды прыгажосцю.

I гэта — яго вёска?! Як малюначак!

Яго ўпікнула нейкая зайздрасць, і Уладзік сябе супакоіў:

«Падумаеш! Фарбы цяпер па магазінах — навалам, і яна — за капейкі!»

Стаяла абсалютная цішыня. На падворках і вуліцы — ні душы. Заснежаныя дахі, садкі і палі дыхалі спакоем, дабрабытам і ладам. З цёплага салона машыны малады Маркевіч з нейкай сумнай тугой доўга разглядваў усё надта знаёмае, і яму ўжо здалося, што ён адгэтуль ніколі і не выязджаў, а варта толькі ўключыць газ, націснуць на педаль — і праз хвіліну-другую яго машына ўскочыць на бацькаў падворак.

Мільганулі, як цені, урыўкі ўспамінаў.

Злева ад дарогі да самага Нёмана бялела вялізнае прасцірадла вясковага выгану. Божа, колькі ён, пасучы кароў, на выгане гэтым правёў з Паўлам ды з іншымі вясковымі хлопцамі дзён — ад ранняй вясны аж да позняй восені і кажнюткі год! Большую частку сваіх гадоў потым правёў у абласным горадзе, а напэўна столькі не ўбачыў цікавага ды хвалюючага, як на гэтым, здаецца, зусім голым бубне.

Якраз во тут ён не раз і не два стараўся зразумець дзіўную з'яву — чаму, калі кінеш гатаванае яйка ўверх, яно ўпадзе на поплаве і не паб'ецца. Запускаў угору з усяе сілы — яшчэ і яшчэ, а яно — нават не расколецца.

Менавіта на гэтым поплаве Уладзік дражніўся з бабулямі, што таксама выганялі на пашу свой статак:

«Цётко Хрысціна, паглядзіце, а вашыя каровы дагары плячыма ўсе пасталі!»

«Ма-ацер божая, сыно-ок, дзе-е?!.»

«А во-о!»

«Цьфу, гіцлю!»

«Вы пе верыце?! Праўда, яны плячамі дагары стаяць! Прыглядзе-цеса да іх адно — бачыце? А унь рапуха вылезла з зямлі і ў вашай пярэстай — малако ссе!»

Бабка гналася за ім ужо з кіем:

«У мяне сэрцо ад страху зайшлоса, а яму — смешачкі?! А на, а на, а на!..»

Ён паддаваўся, як малой:

«О-ой, баліць! О-ой, цётачку, дальбух, больш казаць такога ніколі не буду! О-ой, баліць, баліць, баліць!»

«Скажу твайму бацьку, заменак, і Лаўрэн за фіглі, што тут на паствіску вычаўпляеш, шчэ дабавіць!»

«Я вам кароў папасу — толькі яму не кажэце!..»

Уладзік усміхнуўся ўспамінам.

Ужо цалкам супакоены, адпусціў тормаз ды пакаціў уніз шукаць гэтага самага бацьку.

Ля аўтобуснага прыпынку трапіў яму на вочы Крапак з сумкамі. Пакурылі. Пагаварылі пра падвор'е. Тое-сёе ўспомнілі. Абмяняліся навінамі — хто замуж выйшаў, хто ажаніўся, хто выехаў ці пайшоў да войска. Уладзік старому паабяцаў завезці ў горад сумкі. Запісаў адрас, куды іх скінуць. Але пра бацьку і дзядзька Зміцер нічога сказаць не змог. Аднойчы з горада ехаў, маўляў, са старым у аўтобу-се. Праз тыдзень паабедалі разам у сталоўцы, пакаштавалі смажаных карпаў, і стары тады начаваў у Крапакоў, бо зрабілі «па сто грамаў» — бацька не адважыўся ў такім стане адпраўляцца на ноч у дарогу, ды і Хвядора Змітрукова не захацела яго адпускаць — схавала нават Лаўрэнаву куртку і выдала толькі раніцой. А на світанні паснедалі, яшчэ і пагутарылі пра дзяцей, пра ўраджаі, надоі і жыццё, пахваліліся ўнукамі, папалітыкавалі крыху. Абое Крапакі затым правялі госця да аўтобуснага прыпынку. У касіркі выбралі яму самае лепшае месца, дачакаліся машыны, пасадзілі старога нават у аўтобус ды прасачылі, пакуль машына не знікла на «закрэнце». Болей стары ў вёсцы пе з'яўляўся.