Аляксей Карпюк - Выбраныя творы ў двух тамах. Том 2

Лаўрэну набеглі слёзы і комам падперла дыханне.

Не ведаючы, што ў сваяка на сэрцы, Марыя той самай скора-гаворкай пачала захапляцца дзеверам зноў. Цяпер ужо лесціла, бы Зміцер Крапак. То яшчэ раз зайздросціла ды з забабонным страхам каторы раз упамінала пра высакосны халерны рок, які павінен такі ўжо вось-вось скончыцца. А тады зноў загаварыла пра дзіўкыя лекі, што абяцала вучыцелька. Правіла пра знахара ў Сямірэнках зноў — які ён чалавечны, як з людзьмі гаварыць умее, як вылечвае знямог-лых і нават — калек, бы сам Ісус Хрыстос рабіў такое калісьці ў Ерусаліме.

А Лаўрэн слухаў і думаў — як гэты чалавек чапляецца за жыццё і не хоча з ім развітацца!

Зрэшты, смерці баіцца не толькі яго сваячка, а і Зміцер Крапак.

Іначай было з Маркевічам.

Розум і бываласць практычнага мужыка давалі яму магчымасць адчуваць сябе адзінкай вялізнага чалавечага роду, які існуе вечна. Адносіўся Лаўрэн да смерці абыякава, бо цвёрда ведаў: сядзіць яна ў табе, бы тая птушка тырчыць у дзедавым гадзінніку; не відаць яе, не відаць, але падыдзе час, абавязкова выскачыць і — ку-ку! Стары чалавек — бы той спелы яблык на дзераве, што доўга вісець не можа і падае мусова, хоць ты разарвіся. Але і пасля смерці ты жывеш у сваіх дзецях, унуках, людской памяці альбо ў тым, што пакінуў пасля сябе зробленым. Смерці не мінаваць, затое ты і несмяротны, бы той Ісус Хрыстос,— чаго ж яе баяцца.

Галоўнае — каб меў з-за чаго на свеце жыць, за што трымацца. Каб бачыў у гэтым сэнс. Каб меў у сабе веру і гарэў ёю. Каб жыць цягнула і давала яна радасць. Трэба не смерці баяцца, а — пустога жыцця.

Сваячка яго, жывы нябожчык, прыдумвае сабе розныя гаплючкі — бы тыя шкарлупіны ад яечні. Снуе ў марах уяўную будучыню, выдумвае чортведама што ды ўчэпіста трымаецца рзшткамі сілы на паверхні. Вядома, падпоркі слабенькія. Затое на душы бабе спакайней I дзень кожны мае запоўнены.

Але для чаго цягнуць яму? Каб яшчэ колькі разоў пад'есці ў Гродне, паспаць на паласатым матрацы, памыцца ў ванне, пабзын-чаць электрабрытвай па твары, а пасля сысці з трэцяга паверха ды палазіць па выпуцаваным да бляску, багатым, але ж такім чужым горадзе, пакуль не здарыцца з табой якое няшчасце, I тады валяйся во гэтак жывым трупам з якім-небудзь паралічам? Крапак і той нават патрэбен яшчэ сваім дзецям, зяцям, унукам, дочкам, сваёй Хвядоры, а значыць, і людзям. Дурны Зміцер гэтага зусім не разумее і шчэ скардзіцца, дубовая булавешка, перад кожным сустрэчным ды ледзь не плача, бы тая баба,— шчэ пават зайздросціць. А ён — сірата круглы пры жывых дзецях — як бы лішні і не патрэбны абсалютна нікому дармаед.

Ты, сваяк, мо папалуднаваць хочаш?

Кажы, калі галодны! Накармлю-у! Ну, прызнавайса! У мяне ўсяго — паўнюткі халадзільнік! Працягні толькі унь туды руку і выбі-рай, на што маеш хэнць! Можам нават саланіны табе наскварыць зара! У мяне ўсё е-е!

Лаўрэн усхапіўся як уджалены.

Не-е, Маня, што ты выдумля-аеш, я нядаўно е-еў!.. Ну, то, мусі, паеду — I так столькі часу ў цябе забавіў!

Ён нагнуўся, каб развітацца.

Мусіш ехаць ужэ?!. Пабу-удзь шчэ хоць з паўгадзінкі, не пакіда-ай мяне!

Не, сваячко, хопіць!

А-а, так мало пабыў!..

Сколькі мог, Марыя...

То хутчэй прыягджай зноў!

Як яно выйдзе, сваячка...

Праз некалькі дзён Лаўрэн задоўга да світання, старанна пагаліўшыся, зноў абуў свае юхтавыя — з даваенных яшчэ часоў — боты з высокімі халявамі ды аб'явіў, што збіраецца на вёску яшчэ раз. Цяпер супакоены Уладзік старога не адгаворваў. Толькі вечарам яго крыху насцярожыла, што бацька доўга не вяртаецца.

Днём прынеслі якраз пенсію. Не ведалі, як быць, і Кіра кабеце запрапанавала:

— Каб стары не мусіў хадзіць на пошту, мо дайце, Аркадзеўна, грошы ад вас прыму я!

У вачах нізкай і кірпатай татаркі Аркадзеўны на хвіліну загарэлася насцярожанасць. Але Маркевічы былі ў яе даўнія кліенты, пенсію выдалаі прымусіла Кіру падпісацца ў квітанцыі. Адразу кладучы грошы на шафу, нявестка яе супакоіла:

Тут ён іх трымае. Паляжаць сабе да прыезду!

Паштарка ўсумнілася:

Каб дзеці іх там...

Што-о вы, не дастануць!

А сам Лаўрэн вярнуўся аж к канцу наступнага дня.

Сыну надта не спадабалася, што стары яго — як сам прызнаўся — начаваў у Крапака. Уладзік здзівіўся: чаму не ў цёткі Марысі, а ў зусім чужога чалавека. Вядома, яны разам служылі калісьці ў польскім войску, хадзілі разам і да дзяўчат, калі былі кавалерамі, але ж сын добра памятаў, што бацька аб старым Зміцеру ніколі нават добрага слова не вымавіў. Наадварот, яшчэ і высмейваў, які прымак гультаяваты ды лятун. Бацька з участковым Панімаеш-Касцевічам калісьці нават самагонны апарат у яго адбіраў. Яшчэ прызнаваўся, што з рук няхлюі — Касавокай Хвядоры — брыдзіўся б з'есці нават кавалак хлеба. Калі ж маці хацела часам купіць у Зміцера якую-небудзь кофтачку, што пасля вайны той прывозіў з горада, бацька на яе навальваўся: