Генрых Далідовіч - Пабуджаныя

1.

Сёння i раніцай, калі прачнуўся, снедаў з гаспадарамі, i пазней, на службе, Міхайлаў увесь час адчуваў душэўны неспакой, нават нервовую, да дрыготкі, трывогу.

Спачатку не мог сцяміць, ад чаго вярнулася гэтае маладое пачуццё — яго перажываў раней i яго, як лічыў, ужо даўно перасіліў сваёй воляй. Няўжо разышліся, папсаваліся нервы ад зацяглых, заўсёды неспакойных падпольных гадоў жыцця? Ад пастаяннай скрытнасці i балансавання на вастрыі брытвы? Ад небяспекі ў любую хвіліну зноў трапіць у лапы паліцыі, у турму? Ці ад адчування рашаючых заўтрашніх-паслязаўтрашніх падзей, дзеля якіх білася, гінула за апошняе стагоддзе не адно пакаленне рэвалюцыянераў?

Хваляваўся, трывожыўся, канечне, i з-за гэтага. Але была i яшчэ адна прычына нечаканага ўзбуджэння — Соня... Ён, як і кожны жывы чалавек, меў у грудзях не камень, а чалавечае сэрца, адчуваў зачараванне ад дзявочых вачэй, успламяненне душы, але заўсёды, у гімназіі, у пецярбургскім інстытуце, у Маскве, у Іванава-Вазнясенску — перамагаў пачуцці, лічыў: яны, а таксама жонка, сям'я, гаспадарскія клопаты i асцярогі — будуць замінаць барацьбе. Але вось летась у Чыце, дзе запыніўся на невялікі час, сустрэў яе, Папову Соню і... парушыў свой зарок.

Сустрэча з Соняю, мала сказаць, змяніла яго думкі, пачуцці, больш — зусім зыначыла для яго свет, хоць, здавалася, чаго-чаго, а гэтых галавакружных змен у яго лёсе было ўжо ўдосталь. Каханне высвеціла яму шмат таго, чаго ён дагэтуль, бадай, не бачыў, не адчуваў, тым самым, канечне, сябе абкрадаючы. Каханне разам з тым задало яму i новае пытанне: а як усё ж жыць далей? Заглушыць сваё пачуццё? Даць яму волю, быць зямным чалавекам з усім зямным? Аж здзівіўся: мае ўжо за трыццаць, многае ўбачыў, пазнаў, перамог, многае страціў, але ўсё роўна, выходзіць, усё яшчэ сталее, а душа прагне свайго — душэўнага жаночага цяпла. Што ні кажы, мужчына не можа быць шчаслівы без жанчыны.

У Чыце ён доўга не затрымаўся, нават па-талковаму не развітаўся з Соняй. Ужо тут, у Івянцы, а пазней i ў Мінску, служачы ў Земсаюзе, а таксама летась у шпіталі, пасля ў Маскве, а сёлета, на пачатку года, у разанскай глушы на лячэнні шмат думаў пра свой лёс, пра Соню. Разважаў-гадаў: даваць пра сябе знак ці не? Здаецца, неабыякавы ёй, нават захапілася ім, але што ён, бяздомнік, дасць ёй, дзяўчыне? Адны трывогі, нястачы, пакуты. Хоць яна i дачка ссыльнага рэвалюцыянера, ведае, што такое рэвалюцыянерыць, але ці варта яе, маладую, прысуджаць да суровых выпрабаванняў? Яны — мужчынскі лёс, а вось жаночы лёс іншы: жанчына павінна кахаць, глядзець сям'ю, гадаваць дзяцей i быць шчаслівая i ашчасліўліваць дарагіх ёй людзей.

Думаў-гадаў i не вытрываў — даў тэлеграму: Соня, я вось тут. Неўзабаве атрымаў кароценькі адказ: еду. I вось сёння ўвечар прыязджае. У суровы час I ў трывожны край, ён радаваўся і не радаваўся, што паклікаў, а заадно пабойваўся сваіх таварышаў. Многія ж з ix дзеля ідэі рашуча адмовіліся ад кахання, ад сям'і, строга асуджаюць тых, хто не можа перамагчы свае «чалавечыя слабасці». І няма чым яму апраўдацца: вы, падначаленыя мне па партыйнай дысцыпліне, будзьце пурытане i аскеты, а мне, воляй партыі пастаўленаму над вамі, усё i чалавечае не чужое...

З такімі думкамі, з такім супярэчлівым пачуццём вымкнуўся ўполудзень з будынка Земсаюза i па Петрапаўлаўскай вуліцы падаўся да Захараўскай. Праўда, на дварэ схамянуўся, прыкінуўся: ідзе задумаўшыся. Але па шматгадовай ужо звычцы ні на хвіліну не страчваў пільнасці, адразу ж асцярожна, нібы выпадкова паварочаў туды-сюды галавой: упляцецца за ім хто ці не? Так i ёсць, з лаўкі з недалёкага скверыка падхапіўся мужчына ў чорным паліто i капелюшы i, на хаду згортваючы газету, прычапіўся ўслед. Бач, ужо i тут, у Мінску, «селі на хвост», а сёння «выдзелілі» яму не пажылога, як раней, a даўгалыгага маладога «апекуна». Паспрабуй дай драла ад такога вёрткага i шустрага ганчака, калі яшчэ не зусім аправіўся ад аперацыі i калі які ўжо год не здаравее развярэджаная нага!

Калі так чуйна вынюхалі сляды, дык значыць, што ўжо зрабілі сваё чорнае засланыя ў іхнюю трупу правакатары, а заадно i рассакрэцілі яго частыя паездкі на фронт i апошнія адкрытыя прамовы перад салдатамі. Цікава, што рошыць ахранка: папляцецца наўздагон альбо забяжыць наперад, каб схапіць ці аднаго, ці разам з усімі? Хоць бы дні тры-чатыры пабыць на волі! Пасля... Пасля, можа, усё зменіцца, i ў турму пойдуць іншыя — тыя, хто цяпер туды пасылае... Ці ўсё ж паслухаць таварышаў — залегчы цяпер, у самы гарачы час, на дно, кіраваць з глыбокага падполля? Не, трэба рызыкаваць. Рызыка — небяспечная рэч, але яна ж часамі i выратавальніца.