Генрых Далідовіч - Пабуджаныя

Канечне, Муха, як i кожны прыстойны інтэлігент (ён лічыў сябе якраз такім), ненавідзеў ахранку, саромеўся, што нітуецца з ёю, але мусіў супрацоўнічаць. Яшчэ ў Вільні яго аднойчы паклікалі да ваеннага каменданта, а там звялі яго з супрацоўнікам ахранкі — той пазнаёміўся, тое-сёе распытаў, пераказаў яму ўсё, што пішуць пра яго i сяброў тайныя асведамляльнікі, чым вельмі напалохаў. Не хацелася быць у вачах ахранкі палітычна ненадзейным, трапляць у іхні чорны спіс, i таму, калі запрасілі супрацоўнічаць, згадзіўся. Расказваў пра віленскую творчую інтэлігенцыю, а таксама i пра сваіх сяброў Васілевіча, Нямкевіча, Лысковіча. Не ўсё дакладваў, але i не шмат таіў.

Сінілаў, гадоў пад сорак, высокі, худы, у цывільным шыкоўным футры, у капелюшы, заклаўшы i сашчапіўшы рукі на паясніцы, паходжваў ужо ля маўклівага цяпер фантана. Яго, Муху, згледзеў здалёк, але не спяшаўся ісці насустрач — азіраў усе алеі, каб абсачыць, ці няма там іхніх агульных знаёмых.

Кажуць, ён, Муха, мае нялёгкі позірк. Нібы з глыбіні, чэпкі, вывучальны. Ды во ў Сінілава, як i ва ўсіх яго калег, цяжэйшы — пранізлівы, не столькі з глыбіні, як з нейкім, калі можна так сказаць, чорным дном, недаверлівы, двудушны, са штучнай шчырасцю (Муха, нямала ўжо знаючыся з ахранкай, навучыўся па такіх своеасаблівых, чортаўскіх, позірках пазнаваць i супрацоўнікаў ахранкі, i тых, хто даўно трэцца з імі). I ўвогуле гэты Сінілаў прыкры. Надта сваім хаценнем быць «простым чалавекам», дзеля чаго ён пачынае лаяцца, брудзіць словам, хоць ты вушы затыкай.

Парукаліся. У Сінілава рука была халодная, нібы ледзяная. Усміхнуўся, але i цяпер у яго выйшла не столькі звычайная чалавечая ўсмешка, як ашчэрванне. Ён часта (ад нервовай хваробы) ні з таго ні з сяго разяўляе рот i перасмыкаецца. Пайшлі па алеі, абсаджанай высокімі старымі ліпамі i таполямі, зганяючы паперадзе сябе галубоў.

— Ну, які настрой, Васіль Іванавіч?

— Вясновы, Аляксей Міканоравіч,— ухіліста адказаў Муха. Дастаў з кішэні паліто загадзя падрыхтаваны канверт з трыма густа спісанымі лістамі паперы, а таксама з распіскаю, што атрымаў грошы. Ліст i распіска былі падпісаныя яго тайным псеўданімам — Слуцкі.— Вось падрабязнае апісанне вечара ў «Беларускай хатцы», калі праводзілі Багдановіча. Хто быў i што гаварыў.

Сінілаў узяў і, нават не зірнуўшы на лісткі, на распіску, схаваў канверт у кішэню паліто, а яму падаў свой канверцік — з грашыма.

— Мы ўважліва вывучылі вашую апошнюю інфармацыю,— прамовіў, пакуль Муха засоўваў у кішэню пінжака канверцік (раней ён браў грошы са збянтэжаннем, нават з сорамам, a апошні час — спакойна, як належную плату).— Вы пішаце, што цяпер тут беларускасць «амаль вымерла», «не ўяўляе сур'ёзнай пагрозы». Але, скажыце, чаму яна ўсё ж дыхае, бруіцца? Адкуль, з якіх-такіх глыбінь жывучасць, упартасць? Чаму такая ў таго-сяго любоў да мясцовага, хоць бы на вашых звычайных вечарынках у гэтай «Беларускай хатцы»?

«Быдла! — вылаяў у думках Муха Сінілава.— А па-другое, i дурань! Хіба цяпер, у такі час, самае страшнае гэтая кволенькая жывучасць? Хіба вы, у сваёй прыкрай ахранцы, не бачыце большых у сто, у тысячу разоў пагроз i небяспек?»

— Я добра ведаю, Аляксей Міканоравіч, чаму я магу жыць без усяго гэтага,— сказаў уголас.— Але паверце, сам не зусім разумею, чаму іншыя гэтак, як вы кажаце, упарта чапляюцца за сваё! Тут, як мне здаецца, вялікая загадка чалавечай псіхікі, душы. У тым ліку i тутэйшага люду.

— Мы ведаем: цяпер тут толькі жменечка гэтых упартых. Але ж ёсць i гэтая жменька! Чаму? Адкуль? Не разумею: няўжо так цяжка адмовіцца i прывыкнуць да іншага?

Сінілаў зноў нібы ўсміхнуўся, а на самай справе скрывіўся.

— Што ведаю, тое ведаю, Аляксей Міканоравіч. Чаго не знаю, таго не знаю,— жвава прамовіў Муха.

— А ведаеце: у Петраградзе полк за палком пераходзяць ужо да бунтаўшчыкоў? — зусім пра іншае запытаў Сінілаў.

— Адкуль я магу такое ведаць? — наўмысна прыбядніўся Муха.

— I не ведаеце, што сёння будзе спроба перахапіць уладу?

— Не. Калі штосьці i чую, дык найбольш плёткі, домыслы.

— Дык скажу вам тое, пра што ў Мінску ведае толькі некалькі чалавек. Сёння да нас прыйшла тэлеграма: у Петраградзе дзяржаўны пераварот,— сказаў Сінілаў,— Калі пра гэта далажылі генералу Эверту, дык той загадаў маўчаць, а тэлеграму знішчыць. Сёння ж па горадзе будзе расклеены спецыяльны загад начальніка Мінскай ваеннай акругі барона Раўш фон Траўбенберга, дзе будзе прыкладна такая версія: у Петраградзе ўзбунтавалася чэрнь, але сіламі верных войск i паліцыі бунт задушаны i лад у сталіцы адноўлены...