Генрых Далідовіч - Пабуджаныя

— А вы не валтузіцеся?

— Не, «друг». Мы дбаем не толькі пра сябе. Мы клапоцімся пра ўсіхны дабрабыт.

— Тое, што ты, міл-чалавек, кажаш, гучыць прыгожа,— прамовіў Лашковіч,— Але я, стрэлены ўжо верабей, больш веру Дастаеўскаму. Ён у свой час сказаў прыкладна такое: хто вельмі любіць чалавецтва ўвогуле, той найчасцей не здольны любіць чалавека ў асобку. А вы...

— А мы даказваем іншае...— перапыніў яго Мяснікоў.

— Паслухайце, Лашковіч,— уступіў у гамонку Ландар.— Няўжо не бачыце: вас уцягваюць у балота? Супраць рэвалюцыі, міру i перамен? Думаеце, калі гэтыя рэтраграды перамогуць, яны ўважаць вашыя інтарэсы?

— Не ведаю,— адказаў Лашковіч.— Але, кажу, яны паклікалі ў свой урад.

— Загульваюць,— сказаў Ландар.

— А вы? — рэзка запытаў ён.

— Мы, паўторым, інтэрнацыяналісты,— спакойна гаварыў Ландар.— Мы ўсечалавечыя задачы ставім вышэй за асабістыя.

— А мне здаецца, што вы, выліваючы з ночваў ваду, выкідваеце i дзіця...— не здаваўся Лашковіч.— Вылучаючы ўсечалавечае, вы залішне грэбуеце нацыянальным. A паўнакроўнае ўсечалавечае не можа быць само па сабе, яно павінна вырасці на развітым нацыянальным. Ды вы, бачу, яго лічыце чымсьці пабочным, лішнім, вартым знішчэння... А дарэмна: зліўшы ў адно мовы, культуры, вы зліеце i розумы... Ці гэта вам якраз i трэба?

— Не трэба так перабольшваць, таварыш Лашковіч,— нібы пакрыўдзіўся Ландар.— Мы гаворым пра іншае...

— Дзе яму, адналюбу, такое зразумець! — махнуў рукою Мяснікоў.— Ён далей свайго носа не бачыць і не хоча бачыць... Ён сёння быў не супраць патапіць нас у крыві...

Усё ж цяжкі, смяртэльна небяспечны сёння быў дзень — i ў Мяснікова, здаецца, разгуляліся нервы. Можа, напружваўся звыш меры, дык вось цяпер i зрывае на ім злосць.

— Я галасаваў супраць таго, каб ужыць сілу...— буркнуў Лашковіч.— Я не крывасмок... Але ў іншым вы правільна разумееце мяне: я супраць вашых ідэй. Калі б вам удалося ліквідаваць рускі капітал — то гэтым самым вы пачалі б размываць усё рускае: лад, эканоміку, культуру, душу. Ваш тэзіс, што ўсё належыць народу, гэта значыць — усім, вельмі згубны. Калі ўсё будзе належаць усім, то не будзе гаспадара. Не будзе гаспадара — не будзе ладу, эканомікі, гісторыі, культуры, душы. Вы можаце напладзіць дэмагогаў, прыстасаванцаў, хапуг, прынесці такое няшчасце, якое раней i не снілася... Вы ж, як відно, ірвецеся да ўлады, хочаце загадаць свае ідэі альбо сцвердзіць ix сілаю...

Мяснікоў хацеў ускіпець, але яго ўзяў пад руку Ландар.

— Хадзем, Алёша,— лагодна прамовіў.— Нас чакаюць... А вы, Максім,— павярнуўся на развітанне Ландар да Лашковіча,— добра падумайде пра свой учынак i пра тое, як паводзіцца ў «камітэце ратавання». Не вельмі шчыруйце там з «абаронцамі капіталу»... Капітал дбае пра сябе, а не пра народ.

— Згодзен,— усміхнуўся Лашковіч i, кіўнуушы галавою, адышоўся. Усцешана падаўся за блізкі ўжо вакзал, дзе непадалёку ў адным з драўляных домікаў кватараваў разам з маці.

Калі, узрушаны, крочыў па знаёмай вуліцы, яго тут сустрэў начны змрок — ён густа ўкладваўся каля дрэў, платоў, хат: шмат дзе ў вокнах не было яшчэ святла. Чуйна пахла вёскаю — смачным дымам з комінаў, растрэсеным мокрым сенам, перакапанымі гародамі, мокраю ўгноенаю i аранаю зямлёй.

На кухні разам з пажылымі гаспадарамі яго чакала маці. Калі ён увайшоў, падхапілася, сашчапіла маршчыністыя рукі.

— Дзякуй богу, жывы! — узрадавалася.

— А чаго мне не быць жывым, мама? — пажартаваў, бачачы, што напужаныя i гаспадары.

— Мы цэлы дзень сядзім, хлопец, i аж калоціць нас: пачнецца страляніна ці не?! — сказаў гаспадар, былы пуцеец.— Гэтулькі ж сёння нагналі ў Мінск войска! Дык мы i падумалі: будзе сёння бой. Свае са сваімі паб'юцца. За паліціку.

4.

Радкі з дзённіка Максіма Лашковіча

«28 кастрычніка

Сёння пачаў засядаць у «камітэце ратавання».

Мяне запрасілі сюды ад Вялікай беларускай рады, Скуранога — як «віднага нацыянальнага дзеяча».

Сядзелі, гаварылі доўга, ледзь не ўвесь светлы дзень, але амаль нічога талковага не рашылі.

Дзеля чаго, скажам, трэба было гадзіны са дзве, а то i тры таўчы ваду ў ступе пасля рэплікі эсэра Злобіна? Гэты Злобін падхапіўся на самым пачатку i з пенай на губах залямантаваў, што яго, «единственного и полномочного представителя революционно-демократического правительства в области», прызнанага Мінскім Саветам, арыштаваў патруль Ваенна-рэвалюцыйнага камітэта за тое, што ён раздаваў лістоўкі-заклікі сваёй партыі. Гэтым ён кінуў запаленую запалку ў порах. Выбухнуў шум, крык, i многія, надта эсэры, ледзь не з кулакамі накінуліся на дэлегатаў Мінскага Савета Алібегава i Пярно: вы — парушальнікі пагаднення, двудушнікі!