Генрых Далідовіч - Пабуджаныя

— Дзякую,— сказаў i яму Сяргеенка. Зноў абвёў позіркам люд: хто хоча яшчэ прамовіць?

Як убачыў Янка, мужчыны з Сяла i з Глінішча заштурхалі «палітыка» Сцяпана Чорнага — скажы сваё слова!

Сцяпан спачатку ўпіраўся, а потым, сцягнуўшы аблезлую вушанку i блішчучы жоўтай лысінаю, выйшаў наперад, пакланіўся.

— Я ўчора быў у Крычатах, вунь у ix,— кіўнуў на групку мужчын-крычатоўцаў, якія прыладкаваліся ззаду.— У ix цяпер няма настаўніка, лекара, у ix не стаяць салдаты, дык яны яшчэ не вераць нават, што скінулі цара. Зусім не ведаюць, што гэта такое — рэвалюцыя...

— Ну, а як вы яе ўяўляеце, грамадзянін? — паблажліва ўхмыльнуўся Петракоў.

— Гэта, я думаю, вятрыска, пасля якога бывае бура, вырывае старыя дрэвы з каранямі...

— Вы, грамадзянін, паэт i філосаф! — пацвеліўся Петракоў.— Ну, а па-навуковаму, бацька, гэта — мірны альбо насільны пераварот ва ўсёй сацыяльна-эканамічнай структуры грамадства, спосаб пераходу ад гістарычна састарэлай грамадска-эканамічнай фармацыі да болей прагрэсіўнай...

Сцяпан спачатку разгубіўся ад «навукі», аж ніжнюю губу адвесіў i закамячыў у руках вушанку, а пасля, ратуючыся (іначай пазней веска засмяе!), прызнаўся:

— Я, пане, не ўмею гэтак разумна гаварыць. Але вот што, скажу я вам, даходзіць i мне, цёмнаму чалавеку: ага, прайшла бура, вывернула дуб-велікан, распагодзілася... Добра. Але дзе, выбачайце, перамены?

— Што вы маеце на ўвазе? — ужо не ўхмыльнуўся з «дамарослага філосафа», a схмурыўся Петракоў, асцерагаючыся, што той — не звычайны балабон-языкачос, якіх нямала ў кожнай вёсцы.

— Можа, я не тое гавару, выбачайце,— i заасцярожнічаў, i захітрыў заадно Сцяпан, заваёўваючы павагу ад вяскоўцаў.— Скажэце, шаноўны чалавек, нам ясна: калі будзе той Устаноўчы сход? I што ён можа рашыць? Вот, скажам, для малазямельных?

— Я не магу дакладна сказаць вам, калі будзе Устаноўчы сход i што ён рошыць...— паціснуў плячыма Петракоў.

— А чаму яго чакаць? Чаму не цяпер, увесну, дзяліць зямлю?

— А вы ведаеце, ад каго i як яе забіраць, каму i колькі даваць? — пачаў збіваць яго з панталыку важны госць.

— Дык сто — моза, гаварыльня пра зямлю застанецца толькі гаварыльняю? — прыйшоў на падмогу родзічу Пятро Чорны. Яго ткнула пад бок жонка, каб не лез на ражон, але той ужо не зважаў на перасцярогу.

— Навошта ж вы так цынічна? — нібы пакрыўдзіўся, а на самай справе, мусіць, затрывожыўся Петракоў. Каб неспадзяваныя прамоўцы не зглумілі сход.

— А — сто? — Пятро выйшаў наперад i шапкі не зняў.— Там у вас, моза, неста i змянілася. A ў нас нічога не мяняецца. Наш Сяргеенка зыраваў i зыруе, Гарбацэвіч быў i ест багатыр, а я як ніцога не меў, так ніцога i не маю... Дык сказы ты мне: сто ж палепшыла ваша хвалёная равалюцыя?

Янкавінцы анямела маўчалі; салдаты выбухнулі ў знак згоды з Пятром:

— Вы тоіце рэвалюцыю!

— Глухія да мужыка!

— Махляры!

— Багатыя — толькі для багатых!

— Канчай вайну!

I Сяргеенка, i павятовы госць цярпліва выслухалі непрыязны салдацкі гул.

— Дык вот наша слова, чалавек, такое: няма наго цягнуць ката за хвост, выцэкваць! — героем выпнуў грудзі Пятро.— Давайце перамены! Давайце зямлю! Норму мы самі ўстановім. У каго колькі душ, хто ў каго на вайне...

— Грамадзяне! — папрасіў ужо Петракоў.— Калі ласка, не пад'юшчвайцеся! Чакалі дзесяцігоддзямі, пачакайце i яшчэ крыху! Зямельнае пытанне гвалтам не вырашыш. Насілле народзіць новае насілле. A насілле — гэта заўсёды кроў, слёзы...

— I старыя, i новыя адно i тое ж: здзы ды здзы! — махнуў рукою Пятро Чорны.— Здзы Пятра — сыр з'ясі...

— Грамадзяне! — пачаў намагацца ўціснуць страсці ў берагі Петракоў.— Сяляне маюць рацыю: трэба не словы, а справы. I мы пачынаем ужо дзелаваць. Вось ужо сёння, напрыклад, мы павінны абнавіць кіруючае ядро вашай воласці. Па-другое...

— Прабачце,— падняўся з-за стала Пернікаў, старшыня мясцовага батальённага салдацкага камітэта.— Вы, грамадзянін Петракоў, прадаўжаеце загаворваць усім зубы. Сякія-такія перастаноўкі ў валасным праўленні альбо перайменаванне яго — гэта ўсяго толькі нейкія паўмеры. А вось сяляне, што выступалі, законна запыталі: чаго марудзім, чаму не адбіраем зямлю ад паноў, папоў i кулакоў? Чаму не дзелім яе між беззямельнымі? Сапраўды, якая ж гэта рэвалюцыя без рэвалюцыйных змен?

— Вы — не за змены, вы — за разбурэнне! — падскочыў i крыкнуў штабс-капітан Сухарукаў, які ўжо не мог цярпець Пернікава, якога батальён больш слухаў, чым яго.

— Мы ведаем, што вы, штабс-капітан, за манархію,— абсек яго Пернікаў.— Адпаведна, вы будзеце за ўсё старое.