Генрых Далідовіч - Пабуджаныя

— Давялі да галечы дык давялі! — паўздыхаў i дзядзька Стась.

У валасной зборні, куды яны неўзабаве зайшлі, было ўжо шмат люду. Па-першае, даўнавата ўжо не склікалі вясковых сходак (апошні раз сыходзіліся тады, калі думалі гнаць у бежанцы), па-другое, усе хацелі пачуць, якія ж навіны прывёз пасланец мінскага павятовага камісара. Учора, як гаварылі, быў такі ж сход у Налібаках, куды прыехалі два «агітатары аж з Петраграда», «бальшавіке», яны падвучвалі «праганяць старых валасных старшынь i выбіраць новых», а таксама гаварылі, што «каб даць людзям зямлю, трэба яшчэ адна рэвалюцыя», але ix, «падбухторшчыкаў», ледзь не пабілі афіцэры, якія цяпер кватаруюць у Налібаках. Кажуць, «петраградскія бальшавіке» накіраваліся з Налібак на Пруды, а адтуль пададуцца да Івянца i Мінска. A ў Дзераўной, гаварылі, пазаўчора былі агітатары з Мінска, з нейкага «Савета», i «тэж узбунтавалі люд».

Калі ў валасную «залю», у зборню, а таксама i ў калідор пачалі шыцца не толькі янкавінцы, але i раскватараваныя па вуліцы салдаты з запаснога батальёна, задымілі так, што ўзнялася пад столь цэлая тытунёвая хмара, запацелі шыбы, дык Сяргеенка, перамовіўшыся з важным госцем, мусіў папрасіць усіх выйсці на двор, а стол, накрыты зяленым сукном, крэслы вынеслі i паставілі на прасторнай верандзе.

Запоўнілі людзі i валасны двор — сюды, бачачы сходнікаў, падыходзілі, запыняліся i вясковыя кабеты, дзеці.

Падышла, як убачыў Янка, i Кацярына Сяргеенка. Сустрэлася з ім позіркам i тут жа адвяла вочы.

За сталом спачатку пасталі, а пасля селі нервовы штабс-капітан Сухарукаў — камандзір батальёна, таўсматы салдат Пернікаў — старшыня салдацкага батальённага камітэта, поўны Сяргеенка, іхні старшына, госць — маладжавы панок у хромавых ботах i ў рудым паліто ды бабровай шапцы, а таксама агромністы, ва ўсім чорным айцец Феадор i нізкі, стаптаны i цяпер п'яны Лядзяш у зношаным афіцэрскім шынялі. Усе, апроч Пернікава, былі азызлыя, з пачырванелымі вачыма — учора позна, як казалі, балявалі ў Сяргеенкі.

— Господа! — вось падняўся i, як заўсёды, паруску загаварыў Сяргеенка, кашлянуў раз-другі. I далей: — Паколькі нас цяпер апякуе Мінскі павет, то сюды прыехаў яго пасланец — памочнік павятовага камісара пан Петракоў. Ён патлумачыць нам цяперашнюю сітуацыю ў Расіі, а таксама рэарганізуе нашу воласць. Давайце павітаем пана Петракова, a ў яго асобе — i новы ўрад!

Сяргеенка сам першы пляснуў далоньмі. Услед за ім заляскалі i вясковыя мужчыны ды салдаты, многія з якіх былі з вёсак.

Петракоў падняўся i, расхінуўшы шалік, паправіў гальштук, паважна схіліў галаву, загаварыў, як i Сяргеенка, па-руску:

— Есть необходимость, граждане, объяснить вам происходящее в России, ибо вы здесь, в отдаленных от городов деревнях, мало посвящены в нынешние события и в их смысл...

Гаварыў ён прыгожа i гучна, пазіраў на ўсіх смела.

— На вялікі жаль, агітатары часамі не тлумачаць вам усё як след, а заблытваюць, падганяюць падзеі пад свае праграмы,— вёў сваю казань далей.— А то, бывае, некаторыя з ix, асабліва бальшавікі, падбухторваюць сялян на хцівыя намеры...

Ён доўга гаварыў пра рэвалюцыю, пра новую ўладу, якая цяпер «па-сапраўднаму будзе клапаціцца пра народ», пасля сказаў, што «трэба ўсякім чынам памагаць Часоваму ўраду перамагчы ворага», каб пазней, пасля перамогі, «склікаць Устаноўчы сход i вырашыць на ім усе пытанні, у тым ліку i зямельнае».

Слухалі яго ўважліва, калі закончыў прамову, запляскалі. Але цяпер ужо стрымана, дзеля прыліку.

— Дзякуй,— падняўшыся, Сяргеенка пакланіўся госцю, а пасля павярнуўся да ўсіх.— Хоча хто штосьці запытаць?

Хвіліну-другую ўсе маўчалі, перамолваючы пачутае. Заадно кожны, найперш з вясковых, асцерагаўся падаць няўдалы голас.

— Прашу, грамадзяне! Цяпер свабода слова,— усміхнуўся Сяргеенка. Мяккі во, лагодны, хоць ты яго за пазуху кладзі.

Але цяпер i самыя смелыя, Чорныя, таксама маўчалі.

З натоўпу паволі выйшаў высакарослы, рыжы салдат, стаў перад самым ганкам, павярнуўся i акінуў позіркам натоўп.

— Я, грамадзяне, сацыяліст-рэвалюцыянер,— бойка прамовіў ён.— Наша партыя найбліжэй знаходзіцца да селяніна. Мы хочам абшчыны, бо ў ёй бачым вясковую будучыню. Мы жадаем для сялян сацыялізацыі зямлі, гэта значыць, каб яна была агульнанародная, ураўняльна дзялілася i каб уладу над ёй мела толькі сельская абшчына. Якраз яна павінна рашаць, каму i колькі чаго даваць. Мы вітаем рэвалюцыю, Часовы ўрад, жадаем, каб на Устаноўчым сходзе прынялі i зямельны закон...