Генрых Далідовіч - Пабуджаныя

— Асудзіць! — падаў голас Сяргеенка.

— Ёсць другая думка ў валаснога сходу? — запытаў Петракоў i абвёў позіркам людскі гурт.— Няма? Тады прашу галасаваць. Хто за тое, каб асудзіць нямецкую інтрыгу?

Салдаты дружна ўскінулі ўверх рукі, услед за імі — i ўсе цывільныя.

— Адзінагалосна! — усміхнуўся Петракоў i падміргнуў Сяргеенку.— Ну, а цяпер, грамадзяне, можаце быць вольныя. Членаў валаснога камітэта прашу застацца.

Калі Гарбацэвіч i Ясь Нямкевіч паволі вярталіся з воласці дадому, ix ля Мішуковага двара сустрэў Пернікаў. Пыхкаючы цыгаркаю, закрочыў поплеч.

— Ну, каго выбралі старшыною валаснога камітэта? — запытаў.

— Сяргеенку,— адказаў Нямкевіч.

— Зноў! — зморшчыўся Пернікаў, рэзка кінуў долу цыгарэціну, i тая цяпер, у паўзмроку, пырснула іскрамі.— Эх, людзі вы, людзі!

— Што — мы! — як апраўдаўся Нямкевіч.— Гэта ж павятовы начальнік настойваў...

— А вы паслужліва паднялі рукі?!

Гарбацэвіч i Нямкевіч змаўчалі. Абодва былі не пыхлівыя, як порах, не зацятыя спрэчнікі, хоць сваю думку мелі на ўсё.

— Няўжо не надакучыў вам гэты казнакрад, п'яніца?! — здзіўляўся-абураўся Пернікаў. Дастаў цыгарэціну, зноў закурыў.— Няўжо не хочацца ўрэшце выбраць старшыною свайго чалавека?!

Старыя тупалі моўчкі, унурыўшы галовы.

— З рэвалюцыйнымі настроямі толькі самыя бедныя. Чорныя, як вы кажаце...— прамовіў Пернікаў, ужо добра разбіраючыся, хто ёсць хто ў Янкавінах.— А вось вы, астатнія, завельмі асцярожныя.

— A хіба што пераменіш крыкам? — калі старшыня батальённага салдацкага камітэта замоўк, абзыўнуўся Нямкевіч.

— А вось каб Янкавіны, каб іншыя, каб усе расійскія вёскі закрычалі, то былі б i перамены.

— То каб усе, пане!

— Часамі, дарагія людзі, i добра, што селянін абачлівы, цвёрда стаіць на зямлі, але часамі i кепска, што ён дбае толькі пра свой двор! — сказаў Пернікаў.

I Гарбацэвіч, i Нямкевіч моўчкі выслухалі дакор, але пасля, калі Пернікаў развітаўся, збочыў i падаўся да салдатаў, якія кватаравалі ў Навіцкага, ахвотна разгаварыліся.

— Чорныя — смелыя! —узарваўся Гарбацэвіч.— Гультае, галяке, дык i гарланяць. Давай ім чужое, дармавое! Тады ён, бачыш, чалавекам будзе! А чаму ж ты цяпер чалавекам не стаў?

«Свая праўда i ў Пернікава, i ў Гарбацэвіча».

— Дай ім хоць па валоцы лесу, сенакосу i зямлі, дык, думаеш, усе багатырамі стануць? — не сунімаўся Гарбацэвіч.— Не стануць. Запусцяць усё, змарнуюць альбо прап'юць. Калі няма ў крыві гаспадарскага спрыту, дык яго i не будзе...

— Канечне, нядобра занадта хітрушчым альбо ледзяным да людзей быць,— прамовіў Нямкевіч.— Але... Колькі жыву, не магу разабрацца, што гэта такое — паліціка?! Адзін даказвае адно, другі — другое, трэці —трэцяе...

— О то-то ест,— падтакнуў Гарбацэвіч.

Падышлі да сваіх аціхлых, цемнаватых сядзіб.

Прыпыніліся каля брамкі Нямкевічаў. У ix яшчэ не было святла, a ў Гарбацэвічавай хаце палала лучына — канечне ж, дзеля хворай Зосі. Успомніўшы пра суседаву спаралізаваную нявестку, Нямкевіч зноў паспачуваў ёй, няшчаснай, а суседу дадаў з уздыхам:

— Паліціка ў нас, простага вясковага люду, простая: трымайся за зямлю, рабі, шануй бога, паважай людзей, спачувай, не давайся надта хціваму ў зубы, але не лезь на ражон — дык i будзеш гаспадар, чалавек... A вялікая паліціка — для паноў, для вучоных галоў...

— О то-то ест,— усё падтакваў, хітаў галавою Гарбацэвіч.— О то-то ест... Праўду, вялікую нашу праўду, Ясь, кажаш...

Нямкевіч змаўчаў. З-за таго, што нечакана яму нібы шпілька кальнула ў сэрца: пачакай, супраць каго мінскага клікаў галасаваць гэты Петракоў? Ці не супраць таго, дзе i іхні Алесь? Дык што выходзіць: ён, бацька, ідзе насуперак сыну?! Ці Петракоў гаварыў пра каго іншага? Чорт яго разбярэ, сказаў хутка i коратка, нічога надта не патлумачыў...

— ...з-за паліцікі разумныя галовы ляцелі...— усё бубніў у гэты час Гарбацэвіч.

6.

...яна пайшла па цёмным, вузкім i доўгім тунелі. Шлэпала навобмацак, халаднеючы душой ад страху.

Хацела ўжо запыніцца, застыць у здранцвенні, але вось далека наперадзе ўгледзела скупую светлую палосачку — значыць, там быў канец гэтага жахлівага лазу. Яна закрочыла жвавей — палоска большала, вымалёўвалася ў круг, а за ім, здаецца, было святло.

Калі наблізілася да выхаду з цемры, з ночы, дык нечакана ўбачыла: там, у светлым полі, у паветры, сустракае жанчына з дзіцем. Зося аж здзівілася: якраз такая ж жанчына намалявана на іхняй святой карціне — маладая, сумная, з сінім німбам вакол галавы, у чырвонай сукні. I хлопчык такі ж — малы яшчэ, таксама з сінім німбам, па-сталаму сур'ёзны.