Генрых Далідовіч - Свой дом

A ў т о р а к. Асабіста мы, пан Шранк, законная ўлада шматмільённага народа!

Ш р а н к. Мы можам дыскутаваць, панове, але вышэйназваны загад ужо ўступае ў сілу.

Ш у л я к (змрочна). Пабылі гаспадарамі ў сваім доме!!! Пяць дзён!!!

Ш р а н к (па-ранейшаму холадна i разважліва). Ёсць просьба, панове. Не трэба шумець, пратэставаць, а гэта значыць — узбуджаць горад, настройваць супраць нас. Прыйдзе лепшы час — будзе i новы паварот у палітыцы, у тым ліку i нацыянальнай.

Б а р а в і к (цяжка ўздыхнуўшы). О, божа! Зноў мы не можам казаць, што баліць душа, няма ні жыцця, ні свету, зноў мусім гнуць спіну i дзякаваць!!!

Ш р а н к (не ўсё аразумеў, бо Баравік гаварыў па-беларуску). Прашу, панове, пакінуць дом.

Праз хвілін пятнаццаць, пасля бясплённай перапалкі, усіх — «міністраў» таксама — лічы, бесцырымонна выкінулі на вуліцу, а халодны i гаспадарлівы Шранк у дадатак па праве дужэйшага прыхапіў з сабою ўвесь іхні «дзяржаўны» скарб — як казаў Лашковіч, каля паўмільёна рублёў...

7.

Калі «міністры» з Народнага сакратарыята i ix сябры не толькі засмуціліся, але нават палі духам, што з імі гэтак двудушна i жорстка абышліся нямецкія генералы, дык Скураны ажыў, душою адчуў: здаецца, зноў узыходзіць яго зорка...

Сказаць шчыра, яму таксама кальнула ў сэрца, што госці-акупанты гавораць адно, а робяць, бач, зусім інакш, адчуваючы, што ніхто не можа даць ім здачы. Але i ў той ж а час быў рады, што пстрыкнулі па носе якраз яго супернікам — тым, некаторыя з якіх летась, улетку, не толькі адабралі ад яго руль, але ўвогуле амаль адлучылі ад руху.

Разгубленыя, засмучаныя «ўрадоўцы» пабрылі сваёй дарогаю, каб, можа, зноў, як яшчэ нядаўна, сабрацца ўпотай i паразважаць, што i як чыніць далей, а Скураны, як толькі даведаўся пра апошнюю падзею, адразу ж паслаў пакаёвага па калег па іхнім яшчэ i цяпер падпольным Мінскім народным прадстаўніцтве. Пасля, калі прыйшлі акрыялы пасля радыкуліту генерал Петрыкевіч, ксёндз Мяцельскі ў доўгай чорнай сутане, зблажэлы былы рэдактар «Нашай Нівы» Уласаў, ён, тоячы эмоцыі, нібы са скрухаю расказаў ім, што сёння здарылася — асцярожна звінаваціў Народны сакратарыят за «нягібкую» палітыку, а потым, ужо не хітруючы, заявіў, што «цяпер» якраз нам трэба не толькі выйсці на людзі, але ўлічыць няўдачу нашых левых, узяць беларускую справу ў свае рукі». Параіўшыся, прыйшлі да згоды: трэба не адкладаючы, ужо заўтра, пакуль не апомніліся «левыя», яму, Скураному, сустрэцца з нямецкім камандаваннем i як след пагаварыць з ім.

Назаўтра, у марозны сонечны паўдзёнак, Скураны прыбыў на санях да будынка, дзе размясціўся штаб 10-й нямецкай арміі, i папрасіў дзяжурнага афіцэра паспрыяць сустрэцца яму з генералам Фінкельштэйнам, каб пазней, уведаўшы думкі гэтага высокага чына, бачыць: варта ці не варта імкнуцца дапасці да самога камандуючага Усходнім фронтам, а праз яго — можа, i ў Берлін.

Калі дзяжурны афіцэр пачуў, хто ён такі (а ён пайперш назваў свае высокія пасады пры царскай уладзе), яго трохі патрымалі ў прыёмнай, а пасля, праз паўгадзіны, павялі да генерала Фінкельштэйна.

Той, важны, падзьмуты, пры пенснэ, сядзеў за пісьмовым сталом i штосьці чытаў з чырвоным алоўкам у руцэ. Калі Скураны падышоў па зялёным, з чырвонымі палосамі доўгім ходніку, Фінкельштэйн падняў галаву, прыбраў пенснэ, стомлена заплюшчыў вочы, пацёр ix, а пасля, усміхаючыся, устаў i выйшаў з-за стала. Зноў, як i тады, на вакзальным пероне, аглушыў сваім ростам i цяжкою паставаю: Скураны быў з тых невысокіх мужчын, хто пакутаваў ад таго, што хтосьці вышэйшы, больш шчодра надзелены прыродай мужчынскасцю.

— Рад бачыць i вітаць, пане Скураны! — аж засвяціўся генерал, нагінаючыся i паціскаючы яго невялікую руку.— Як уладкаваліся ў сваім законным доме?

— Дзякуй! — усміхпуўся i ён, бачачы, што гэты важны вайсковы чын умее не толькі фанабэрыцца, але i дыпламатнічаць,— З вашай ласкі я зноў адчуў сябе чалавекам.

— Мы, пан Скураны, паважаем сапраўдных гаспадароў ва ўсіх нацыях, не дазваляем крыўдзіць ix.

— Бо разумныя i культурныя,— паліслівіў ён, адчуваючы, што калі добра паварушыць мазгамі ды пашукаць патрэбныя слоўцы, то можна будзе тое-сёе з гэтага зубра калі не выцягнуць, дык хоць змусіць яго паласкавець. Заадно Скураны так захапіўся, узяў сябе ў рукі, што i э-экаць перастаў.

— Пабыўшы тут, я ўбачыў: ваш народ вельмі блізкі да заходняй культуры.

— Сапраўды, мы, лічы, аж да дзевятнаццатага стагоддзя мелі цесныя варункі з Еўропаю.

— Прыемна, вельмі прыемна!