Генрых Далідовіч - Свой дом

— Давай гаварыць шчыра,— прамовіў,— што нам трэба? Бальшавіцкія на слых прыгожыя, а на справе небяспечныя i пагібельныя ідэі? Не. Трошкі ўмераныя сацыялістычныя помыслы Народнага сакратарыята? Нe.

— Дык вы — за рэстаўрацыю капіталізму? Старога ладу?

— Як вас ужо сапсавалі! — павярнуўся, зірнуў на яго Скураны,— Капіталізм, буржуй, старарэжымнік — гэтыя і іншыя нармальныя словы пудзіла ўжо для вас! Адчуйце вы, дурныя галовы: капіталіст — гэта не бандыт, не злодзей, не нейкі цмок, а найлерш — гаспадар! Калі ўсё належыць усім, то толку не будзе. А вось калі над усім ёсць гаспадар, які не толькі сумленнем, але i кожнай крывінкай дбае пра гаспадарку, лад, прыбытак, дык гэта — тое, што трэба, каб жыць як след!

— Значыць, вы — за праграму Часовага ўрада?

— Але. На першы погляд гэтая праграма нібы не для ўсяго народа, нібы толькі для такіх, як я, але на самай справе яна — i для ўсіх. Гэты спосаб яшчэ не вычарпаўся, у ім шмат разумнага, яго трэба толькі ўдасканаліць. Пераломныя, кажу, вабныя, але згубныя навацыі нам не патрэбны. Яны — найперш для балбатуноў, гультаёў, якія пры ix усплывуць на паверхню, зажыруюць, але ў рэшце рэшт разваляць усё...

Васілевіч змаўчаў. Што тут скажаш? Скураны ёсць Скураны. Пяе пра тое, што па душы.

— I зразумей, дарагі,— Скураны падняў i паківаў тоўстым пальцам.— Немцы сацыялістычныя ідэі ніколі не падтрымаюць. А вось з маімі згодзяцца. Бо яны блізкія ім па духу. Нават больш...

— Пачакайце,— перапыніў яго Васілевіч.— Але вы чамусьці не зважаеце на адзін момант.

— На які? — запыніўся той.

— A калі бальшавікі не толькі ўтрымаюцца ў цэнтры, але зноў вернуцца сюды?

— Я веру, што гэтага не адбудзецца.

— Ведаеце, усякае можа быць. Па-першае, неспакойна ў самой Германіі. Па-другое, заўважце, не такі ўжо жалезны лад у яе арміі. Многія салдаты хочуць ужо вярнуцца дадому. I яшчэ ёсць адзін нюанс.

— Які? — падышоў, зноў сеў насупраць Скураны.

— Капіталістычны лад не захоча вяртаць народ. Ён ужо настроены на іншае.

— Што я магу, э-э, табе адказаць. Калі бальшавікі вернуцца, дык ні я са сваёй праграмай, ні Народны сакратарыят са сваімі ідэямі не ацалеем, бальшавікі пачнуць бурыць тое, што задумалі. А вось калі не вернуцца, то, думаю, нам немцы памогуць уладкавацца па-разумнаму...

— Гэта значыць — вы не супраць згадзіцца на тое, каб па спінах нашага люду пагуляў нямецкі бізун?

— Паўтару яшчэ раз, э-э, дарагі: не было, няма i не будзе ўлады, што не ўжывала б насілле... Рана-позна мусім выкарыстоўваць яго i мы...— Развёў рукі.— Так ужо робіцца-дзеецца спрадвеку... Бізун i пернік — неад'емныя атрыбуты ўсіх часоў, усіх сістэм i ўсіх урадаў... Праўда, пры ўсім гэтым трэба вытанчаная дэмагогія, хлусня, цацанкі-абяцанкі народу...— Скрывіўся ва ўхмылцы, пагладзіў некалі поўны, а цяпер абвіслы i нібы пусты падволіч.— Калі ты, дарагі, не гатовы да гэтага, дык табе не варта займацца такой мудрай i цяжкай справай, як палітыка... Ясна?

Пасля, калі праводзіў яго, Скураны паблажліва паляпаў па плячы:

— Ладна, заходзь. Пагамонім яшчэ, паглядзім, што i як рабіць далей... Нямецкую стрыманасць, а то i гульню трэба спажыць як след...

5.

Нa дварэ было ясна — высілася блакітнае неба, ззяла не вельмі цёплае, але па-маладому яркае сонца, у прасторы, а таксама ў парку, на вуліцы трымалася нейкая адмысловая маразнаватая празрыстасць,— як i належыць, не здавалася, брала сваё зіма, ды ўжо настойліва, узбуджаючы прыроду i хмелячы чалавечую душу, ішла вясна. Праўда, вось такое супадзенне холаду i цяпла было толькі ўдзень, a ўночы па-ранейшаму яшчэ лютаваў, нібы спаганяючы сваю апошнюю злосць, мароз.

Васілевіч, апусціўшы галаву, шпарка адыходзіў ад палаца Скуранога i які ўжо раз за сваё жыццё адчуваў гнятлівы, нават пакутлівы стан: вось зноў без работы, без кавалка хлеба. Як хочаш жыві, кармі вялікую сям'ю, a ў дадатак да ўсяго зноў адарваны ад берага, вынесены на струмень незразумелай плыні. Куды кіравацца, да чаго прыстаць? Ну i час! Ну i эпоха! Чакаў-чакаў столькі перамен, дачакаўся — ажно з імі яшчэ цяжэй! Вір! Неразбярыха! Hi ў чым не гаспадар сам сабе, ва ўсім залежыш ад чаканых i неспадзяваных падзей, чужой волі. Хоць плач, хоць вешайся ад свайго бяссілля.

Несвядома азірнуўся: за ім ішоў чалавек. Невысокі, прысадзісты, ва ўсім цывільным — у ботах, у кажушку i авечай аблавушцы. Можa, i заможны селянін, можа, i гараджанін. Убачыўшы, што на яго ўгледзеліся, нібы сумеўся, запаволіў крок. Няўжо шпік? Але ад каго? Ад Ландара? Ад Скуранога? Ці ад немцаў?