Генрых Далідовіч - Свой дом

3.

Увечар, калі сонца (яно сёння то выблісквала на блакітным небе, то некалькі разоў за дзень хавалася за шэрай павалокаю) асела за небакрай, у рэстаране гасцініцы «Еўропа» пачаўся банкет.

У прасторнай, асвечанай электрычнай люстрай зале стаялі сталы літараю «П», пасярод, на самым ганаровым месцы, селі генерал Фінкельштэйн i Скураны, які за апоншія дні ажывіўся, нават заззяў, адчуваючы свой зорны час. Па правай генералавай руцэ парассаджваліся яго старшыя афіцэры, а на левай Скуранога — яго прыхільнікі, пасланцы мінскага купецтва, у тым ліку i яўрэйскага, людзі са старога, царскага, апарата, органаў Часовага ўрада, а таксама запрошаны Лашковіч, які ведаў нямецкую мову.

Вось падняўся з фужэрам шампанскага Скураны — пахуднелы, але жвавы, у чорным дыхтоўным гарнітуры, камізэльцы, белай кашулі i чорным, з белымі палосачкамі гальштуку. Такія ж, як кажуць, выглянцаваныя, былі i ўсе астатнія яго калегі — хацелі выглядаць перад немцамі не лапатнікамі, а выкшталцонымі еўрапейцамі. Нават i безграшовага, i неахвочага да «саноўнага» адзення Лашковіча прыбралі шыкоўна — за кошт аднаго з прысутных тут купцоў-мільянераў, які здолеў зберагчы сваё золата ад Саветаў.

— Господа! — паварочваючы галаву на выпрамленых, у параднай форме i з рэгаліямі на грудзіне нямецкіх афіцэраў, мякенька прамовіў Скураны.— Поскольку ваш переводчик не знает белорусского языка, я, как и условились, буду говорить по-русски.— I далей: — Руская мова — цудоўная мова. Але яна, будучы моваю рускіх цароў, чыноўнікаў, a нядаўна i Часовага ўрада, Саветаў, нарабіла нам шмат шкоды. Вось паўтары сотні гадоў ёй выцясняюць, душаць нашу старажытную мову, афіцыйную мову былога Вялікага княства Літоўскага, свядома русіфікуюць нас, забіваюць нашу душу. Скажу шчыра: мы вельмі чакалі рэвалюцыі, ускладвалі на яе вялікія надзеі. Але дарма. I Часовы ўрад, i Саветы, як да ix i цары, не пажадалі лічыцца з намі, не пакраталі нават пальцам, каб даць нам, шматмільённаму народу, дзяржаўнасць, права на родную мову, культуру, на ўласнае імя. Пагэтаму шчыра i сардэчна сустракаем вас у лепшым мінскім доме із сімвалічнаю назвай «Еўропа». Мы — гэта пасланцы найбольш свядомых, настроеных з сімпатыяй да вялікай Германіі беларусаў...

Рабаціністы Шранк, які сядзеў каля генерала, тут жа затлумачыў усё па-нямецку; гаспадары, каго называў Скураны, прыпадымаліся i схілялі галовы.

— А таксама тут, за гэтым сталом, i пасланцы многіх іншародцаў краю, члены палітычных партый, у тым ліку i ўсерасійскіх,— знаёміў далей Аўторак.— Член ЦК Бунда i былы галава Мінскай думы пан Ванштэйн, адзін з лідэраў Паалей-цыёна Гутман, лідэр мінскіх сацыялістаў-рэвалюцыянераў Шумскі, лідэр мінскіх меншавікоў Пайкес. Тут — i, як кажуць, дзелавы свет: купец пан Нобель i ўладальнік вядомай на ўвесь Мінск крамы пан Левін.

Калі пазнаёміў, Скураны, то пакручваючы ў руках фужэр i пазіраючы на іскрыстае бурштынавае віно, то падымаючы вочы на спакойных, толькі цікаўных нямецкіх афіцэраў, вёў сваю прывітальную, а заадно i разведчыцкую прамову далей:

— Мы добра ўяўляем, хто да нас прыйшоў. Нямецкі воін. Мужны, гераічны, нават, можа, жарсткаваты. Але мы ведаем: гэты воін — не дзікун, a еўранеец. Адукаваны, культурны i гаспадарлівы чалавек...

Трошкі скаваныя гаспадары заляскалі.. Пачакаўшы тлумачэння, ажывіліся, падтакнулі воплескамі i генерал з афіцэрамі.

— Мы лічым, што ў гэтага воіна-чалавека яшчэ i чулае, высакароднае сэрца. Як i ў тых у Берліне, хто вас сюды паслаў. Таму мы з надзеяй глядзім на вялікую Германію: якраз на яе цяпер кладзецца гістарычная місія — зберагчы свет ад бальшавіцкай эпідэміі i заадно заступіцца за прыгнечаныя народы былой царскай Расіі. Асабіста мы ўскладваем усе свае запаветныя мары i спадзяванні найперш на вас: вы можаце памагчы нам ажыць з попелу, паставіць на ногі нашу маладую дзяржаву, каб мы, як пісаў наш паэт, занялі свой пачэсны пасад паміж народамi! З гэтай шчырай надзеяй я i падымаю тост за нямецкую армію-вызваліцельніду, за вялікую i культурную Германію!

Пасля велічна ўстаў i выпраміўся рослы рыжаваты, з глыбокімі залысінамі генерал.

— Дзякуем за такія прыемныя словы, пан Скураны,— прамовіў ён, таксама трымаючы ў руцэ фужэр шампанскага.— Як я ўжо сказаў сёння на вакзале, мы сапраўды прыйшлі сюды i пойдзем, калі трэба будзе, далей толькі з гуманнымі мэтамі. Мір, лад, справядлівасць — вось наш дэвіз руху на Усход. Iншага, паверце, мы не маем у душы. Таму рады бачыць, што вы разумееце нас, хочаце пасаюзіцца. За дружбу i згоду, панове!