Генрых Далідовіч - Свой дом

— Ды не ляжыць для гэтага ў мяне душа, Алесь,— зморшчыўся Васілевіч.— Гэтым, лічы, загадзя асуджаеш сябе на народную пагарду!

— Спачатку, можа, будзе i пагарда,— згадзіўся Нядоля,— Але пазней час усё расставіць на сваё месца. Цяпер якраз табе, Сымон, аднаму з лідэраў мінскіх грамадоўцаў, чалавеку гарачаму, найбольш павераць, калі ты будзеш бэсціць Ландара i Мяснікова ды клікаць шукаць ратунку ў Германіі. Табе, Алесь, з памяркоўным, разважлівым характарам, нашчадку белых католікаў, лепш за ўсё імітаваць сімпатыю да Доўбар-Мусніцкага.

— Ну, а сам да якой фракцыі прыхілішся? — запытаў Васілевіч.

— Да «незалежнікаў»,— адказаў Нядоля.

— Калі можаш, адкажы шчыра: што ты цяпер думаеш на самай справе пра сённяшшою сітуацыю, пра наш pyx? — зноў зацікавіўся Васілевіч.

— Ясна, хлопцы...— усміхнуўся той.— Не думайце, калі ласка, што я i вершы пішу, i ў руху нашым бяру ўдзел без любові да свайго. Не. Я сапраўды хачу самаазначэння Беларусі. Але я супраць вымольвання яго ў акупантаў. Я — за саюз з Расіяй, без якой, паверце, нам не ўтрымацца. Значыць, раз мы з душой да Расіі i бальшавікоў, то i яны павінны ўважыць нас. Toe, што Ландар, Мяснікоў, Кнорын i іншыя, якія дасюль трымалі тут усё ў сваіх руках, не прызнавалі ні нас, ні Беларусі, яшчэ не апошняе бальшавіцкае слова. Партыя, Ленін, веру, будуць болей уважлівыя i мудрыя. Паверце i вы ў гэта.

— Я ўжо разгубіўся,— прызнаўся Васілевіч,— каму верьщь, а каму не?

— Калі мы, хлопцы, якраз у гэтую цяжкую для бальшавікоў часіну паможам найперш ім, то яны, думаю, рана-позна як след ацэняць гэты жэст.— Запыніўся, падаў руку Васілевічу,— Дамовіліся?

— Дамовіліся.

— I з табой, маўчун? — паціснуў руку i Нямкевічу.

— I са мной,— адказаў ён, — У мяне, прызнаюся, яшчэ даўняя сімпатыя да бальшавікоў. З дарэвалюцыйнага часу.

— Ну й цудоўна! — усцешыўся Нядоля.

Пасля, калі іхні старшы сувязны пайшоў сваёю дарогай (на новую сходку Народнага сакратарыята, які засядаў, лічы, няспынна), Васілевіч пабег кудысьці па сямейных клопатах, a Нямкевіч шпарка, угнуўшы галаву, пакрочыў да «Новага тэатра», што быў на скрыжаванні Захараўскай i Багадзельнай вуліц.

Ужо за Губернатарскаю хтосьці паклікаў яго па мянушцы:

— Дзед!

Ён рэзка запыніўся, падняў галаву: хто i адкуль кліча? Aгa, Лашковіч. Ідзе вунь ад мужчынскай гімназіі — можа, i ад Мухі.

— Куды гэтак разагнаўся? — запытаў, падаючы руку. Усё ў леташнім, купленым з рук паліто, у знаёмым старым капелюшы. Толькі вось шалік новы — зялёны, варсісты.

Нямкевіч чамусьці сумеўся. Здаецца, найбольш, што сустрэўся якраз з ім, Лашковічам — земляком, пакутнікам. Бадай, як ніхто, няўдачнікам.

— Прызнавайся: чэшаш да мамзелі?

— Да зямлячкі,— збянтэжана ўсміхнуўся ў адказ.— Яна — Волька. Сястра Петруся Супраневіча, які...

— Што ж, гуляць, цешыцца з нечыімі маладымі сёстрамі — добрая рэч, мець сям'ю, жыць як чалавек — увогуле цудоўна! — уздыхнуў Лашковіч,— Але ж хто, хлопцы, павінен цягнуць крыж? Муха затаіўся, Скураны ўсё яшчэ крыўдзіцца ды сам ірвецца ў лідэры, вы з Сымонам адвярнуліся... Дык з кім чагосьці дабівацца? Ca сваімі нядаўнімі непрыяцелямі?

Сароміць. Але ўжо не так рэзка ды нецярпіма, як бэсціў летась, у канцы года. Здаецца, нават запрашае зноў ісці разам.

— Чуў, што мы пачалі рабіць гэтыя дні?— запытаў. Мякка, зычліва.

— Чуў.

— Ну й што кажа люд?

— Здаецца, сімпатызуе вашаму Народнаму сакратарыяту,— трохі паліслівіў Нямкевіч,— Многія глядзяць як на заступнікаў.

— Хоць нарэшце, можа, паразумнеюць крыху,— пацешыўся Лашковіч.— Ну, а вы што з Сымонам? I драпака не далі, i ад нас адбіліся?

— Мы не ведаем, што цяпер рабіць...— рашыў, як кажуць, пусціць слязіну Нямкевіч. Апусціў вочы. Не мог сустрэцца з Лашковічавым чэпкім позіркам. Перад ім не толькі маніць, але i недагаворваць вельмі цяжка.

— Вяртайцеся, блудныя сыны, у лона царквы! — спагадна прамовіў Лашковіч.— Калі ўзялі былых непрыяцеляў, то не адмовімся ад вас, ветэранаў руху...— Усміхнуўся, ляпнуў па плячы.— Ну бяжы! Спалучай хэнць да дзяўчыны з клопатам пра Бацькаўшчыну! Заўтра сачы за навінамі: сюды прыбываюць немцы, а мы павінны абнародаваць вельмі важны дакумент!

Лашковіч зычліва падштурхнуў, i Нямкевіч з палёгкай пашыбаваў далей. Ён які ўжо час асцерагаўся сустрэцца нос у нос з гарачым i жорсткім Лашковічам, баяўся: той адразу ж разгадае яго цяперашнюю тайну. Ажно выйшла ўсё лепш, чым думаў.

Неўзабаве згледзеў: Волька ўжо чакае яго. Вунь у валёначках, новым кажушку i белай пуховай хустцы, зграбная, стаіць каля аднапавярховага, прадаўгаватага, на фоне блізкага трохпавярховага Польскага банка нізкага, з вузкімі зашторанымі вокнамі кінатэатра i чытае вывешаныя паміж вокнамі афішы са здымкамі з фільма.