Генрых Далідовіч - Свой дом

— Праходзьце,— пачуўся той жа голас, i патруль саступіў ім дарогу.

Хутка яны падышлі да паўасветленых барыкад — зваленых у адну гару саней, бочак, бярвенняў. Каля ix таўклося каля сотні людзей, а на заслоне было прыладкавана некалькі гармат i кулямётаў. Насустрач ім выйшаў вайсковец. У каракулевай папасе, шынялі i пры пагонах. Еўзікаў. Ого, палкоўнік! На некалькі званняў падрос за адзін дзень!

— Што чуваць?— запытаў у яго Баравік, пазіраючы на добра асветлены выган-упадзіну, за якім таксама асвятляўся край прыгараднай вёскі.

— Была польская разведка,— адказаў Еўзікаў,— З хвіліны на хвіліну павінны падысці першыя часці.

— Які настрой у легіянераў? — пацікавіўся Баравік.

— Здаецца, памяркоўны. Адчуваецца: Доўбар-Мусніцкі загадаў не канфліктаваць з намі. За вёскаю,— Еўзікаў махнуў пальчаткаю на поўдзень,— дэлегацыя Абадзінскага. Будуць сустракаць сваіх. Астатнія збеглыя з турмы легіянеры, кажуць, рабуюць вайсковыя склады i сейфы.

Еўзікаў замоўк, уталопіўся на недалёкую вёску: з яе вымкнуўся белы конь, за ім — іншыя, цёмныя, i неўзабаве ўжо аж застракацела ў вачах ад коней i людзей на ix.

— Пайшлі,— прамовіў Еўзікаў, молада крутнуўся, спрытна пераадолеў барыкаду i пайшоў насустрач таму, хто першы ехаў на белым кані. Яны, Лашковіч ca сваімі падарожнымі, ледзьве паспявалі за ім.

Лашковіч крочыў i адчуваў: па-здрадніцку неўтаймоўна забілася сэрца, а цела скаланае дрыготка. Мусіць, ад трывогі: палічацца з імі легіянеры ці не?

Крокаў за пятнаццаць Еўзікаў замаршыраваў па-страявому, крокі за тры запыніўся пасярод дарогі i ўскінуў правую руку да скроні. Коннік — а гэты важны вайсковы чын быў ужо не ў форме былой царскай арміі, a ў цьмяным (на самай справе зялёным) казакіне, аблямаваным смушкаю, з невялікім каўняром, на якім былі пятліцы, з двума радамі бліскучых гузікаў на грудзіне, у адмысловай фуражцы з арлом — лена падняў руку з некалькімі сагнутымі пальцамі. З яго запясця павіс невялікі спрытны бізун. Збоку вісела шабля ў ножнах, a ў тых, хто быў за ім, за плячыма тырчалі карабіны.

— Палкоўнік Еўзікаў — ваенны камендант i начальнік гарнізона горада Мінска,— па-вайсковаму цвёрда на беларускай мове адчаканіў нядаўні Лашковічаў калега па звальненні. Павярнуўся да ix.— А таксама — дэлегацыя Народнага сакратарыята Беларусі, які з сённяшняга дня трымае ўладу ў Мінску.

— Генерал Пухальскі,— спакойна i важна адказаў чаканы госць. Пасля дастаў з-пад казакіна і, трошкі нагінаючыся, падаў Еўзікаву пакет, але без, як належыць, сургучнай пячаткі.

Еўзікаў падышоў, узяў, разарваў i, паколькі тут было больш-менш светла, пачаў чытаць. Лашковіч за гэты час убачыў, што да генерала пад'ехаў i запыніўся каля яго малады вайсковец. Здаецца, знаёмы. Ага, ды гэта ж — зямляк Алеся Нямкевіча. Гарбуковіч ці як там яго. Каб быў тут побач i Алесь, дык цікава, а заадно i трагічна было б: свае людзі, з адной вёскі, а трэба было б быць па розных баках барыкад! Лёс! I не першы раз за доўгую гісторыю!

Еўзікаў, прачытаўшы ліст, перадаў яго Баравіку. Той — зусім хутка яму, Лашковічу.

«Панове! Спадары з Рады Усебеларускага з'езда! — на лісце з бланкам Польскага корпуса пісалася спачатку па-польску, a ніжэй i па-беларуску.— Шчыра i сардэчна віншую вас з вызваленнем ад бальшавіцкай навалы! Прашу прыхільна сустрэць маіх легіянераў, Вашых саюзнікаў па барацьбе супраць нацыянальнага прыгнечання польскага i беларускага народаў, а таксама маю ласку прасіць як след размясціць ix — пераважна ў паўднёва-ўсходняй частцы Мінска. Я загадаў афіцэрам i салдатам корпуса захоўваць лаяльнасць i не ўмешвацца ў Вашыя палітычныя клопаты. Пра вышэйсказанае я паведаміў ужо нямецкаму камандаванню, якое прыхільна ставіцца да нас з Вамі. З павагай Ваш генерал Доўбар-Мусніцкі».

— Мы не адмаўляемся супрацоўнічаць,— таксама без збянтэжання сказаў госцю-генералу Баравік,— Толькі давайце ясна i дакладна абазначым па карце мяжу паміж нашымі ўзброенымі сіламі.

«Малайчына! — у думках пахваліў яго Лашковіч.— Добра гучыць: «Паміж нашымі ўзброенымі сіламі»!

Гарбуковіч хутка патлумачыў усё на польскай мове генералу — той спачатку ўважліва паслухаў, а пасля, як згледзеў Лашковіч, ухмыльнуўся, насмешліва акідваючы позіркам то Баравіка ў паліто i капелюшы, то Еўзікава, які сам сябе крыху падвысіў у званні, ix, астатніх «урадоўцаў», то зусім на непрыступныя барыкады i жменьку ўзброенага люду за імі. Але ўголас генерал нічога пе прамовіў, махнуў рукой з бізуном — тут жа з-за спіны выехаў на рыжым кані малады афіцэр з вузенькімі заліхвацкімі вусікамі, наблізіўся да Еўзікава, саскочыў долу i дастаў з планшэта карту Мінска.