Генрых Далідовіч - Свой дом

Ландар прысеў на край стала, узяў тэлефонную трубку — тэлефон, на шчасце, працаваў. I калі пачуўся знаёмы прыемны жаночы галасок, ён сказаў:

— Святлана, будзъце ласкавыя: злучыце мяне з чыгуначным камітэтам.

Тэлефаністка злучыла. I досыць хутка.

— Я — Ландар,— прамовіў ён.— Паклічце, калі ласка, Штэймана.

— А яшчэ каго? — пачуўся ў адказ з'едлівы голас. З выклікам, па-беларуску.— Беленькага альбо Смірнова?

— Хто вы? — схмурыўся ён.

— Памочнік мінскага каменданта i начальніка гарнізона Адась Аўторак. Так што, калі чаго трэба, гаварыце са мною.

Ландар рашыў не разводзіць лішняй гавэнды, адразу сказаў пра сваё:

— Нам трэба паравоз.

— I ўсё? Чаго так мала?

— Хопіць з нас i гэтага.

— Яшчэ б! Кідаеце на глум, абабралі да ніткі!

— Слухайце! — не вытрываў, павысіў голас Ландар.— Я не жадаю з вамі палемізаваць. Паравоз! I тэрмінова!

— Ёсць паравоз. I не адзін. Але мы можам даць ix толькі з адной умоваю...

— Якая яшчэ ўмова?

— Вярніце нам трыццаць тысяч рублёў.

— Мы не дадзім вам ні капейкі!

— Ну, дык самі цягніце вагоны!

Там, у камітэце, паклалі трубку — тут, на гэтым канцы дроту, у ягоиай трубцы раз за разам запіпікала. Назойна, ненрыемна. Пунсавеючы ад злосці, Ландар патрымаў крыху трубку, нібы не верачы ў пачутае нахабства, а пасля папрасіў тэлефаністку, каб зноў злучыла яго з былым камітэтам. Але цяпер тая даволі доўга (за гэты час прыйшоў ужо сюды Мяснікоў з Калмановічам) не магла дазваніцца: відаць, той нахабнік перамаўляўся ca сваімі, якія, бач, сапраўды ўжо выйшлі з падполля i пачалі самаўпраўнічаць у горадзе. Жыццё ўжо i ix навучыла на хаду падэшвы адрываць.

Аднак ён не паспеў сказаць Мяснікову i Калмановічу пра ультыматум, бо ў гэты час тэлефаністка дала знак, што можна гаварыць па тэлефоне.

— Ландар,— зноў першы назваўся ён. I патрабавальна ўжо: — Неадкладна прышліце прыхаваны спраўны паравоз!

— Хвілінку,— груба перабіў яго ўсё той жа прыкры, глухаваты бас.— Мы прыйдзем зараз да вас на перамовы. Падбайце, каб нас прапусцілі на станцыю i ахоўвалі.

Той чалавек зноў першы абарваў размову. Ландар, як i дагэтуль, з непрыемным пачуццём хвіліну-другую патрымаў трубку ў руцэ, няўцямна пазіраючы на яе. Адчуў: аж трасе ад абурэння. Па-першае, вунь як ужо размаўляюць, а па-другое, ужо ведаюць, што яны якраз тут, на станцыі.

— Ну, што? — нецярпліва запытаў пунсовы Мяснікоў (можа, расхваляваўся пасля размовы з настойліваю паненкай), узяў з яго рукі трубку i паклаў яе на рычажкі.

— Ідуць на перамовы,— знайшоў сілы ўсміхнуцца. Хоць, мусіць, не вельмі весела.

— Якія перамовы? — выкрыкнуў Мяснікоў, хапіўся за кабур.— Да сцяны сволач!

— На жаль, не паставіш,— уздыхнуў Ландар. I Пятрову: — Ідзіце сустракайце парламенцёраў.

Той паслухаў, падаўся са станцыі i праз паўгадзіны вярнуўся з незнаёмымі трыма мужчынамі: двое з ix, пажылыя, былі ў цывільнай вопратцы, а трэці, малады, стройны, відаць, нядаўні афіцэр,— у шынялі, але без пагонаў. Усе мелі павязкі на рукавах.

— Адась Аўторак,— казырнуў, басавіта сказаў малады паўвайсковец.— Памочнік каменданта i начальніка мінскага гарнізона. Таксама маю паўнамоцтвы ад Народнага сакратарыята Беларусі, які цяпер, насля вашага ганебнага ўцёку, выйшаў з падполля i бярэ ўладу ў свае рукі...

— Нас не цікавіць, з якой нары ты вылез i што ты за таракан! — перапыніў яго Мяснікоў.— Давай паравоз ці паставім зараз да сцяпы!

Гэты Аўторак самалюбна i з нянавісцю бліснуў бялкамі вялікіх вачэй, пагардліва змераў позіркам певысокага Мяснікова з галавы да ног i даволі стрымана працадзіў праз зубы:

— Я — баявы афіцэр, праліваў кроў на фронце. Па-другое, прадстаўляю законны орган тутэйшай улады. Па-трэцяе, парламенцёр. Дык я рашуча пратэстую супраць хамства,— i, ужо задыхаючыся ад злосці: — I супраць парушэнпя ўсіх адпаведпых у такіх умовах правіл...

— Што вы ад нас хочаце? — без выбачэння, але міралюбпа запытаў Калмановіч. Чуючы спакойны голас старшыні Саўнаркома, успыльчывы Мяснікоў, закусіўшы ніжнюю губіну, адышоўся ў кут пакоя, пачаў невідушча пазіраць у цёмнае акно.

— Мае калегі — члены новага чыгуначнага камітэта,— вытрымліваў дыпламатычны этыкет, раўніва захоўваў усе адпаведныя працэдуры гэты настырны Адась Аўторак.— Спадар Лазаковіч,— кіўнуў на інтэлігентнага худога мужчыну ў паліто i капелюшы,— ад беларускіх служачых. Пан Збыхальскі,— хітнуў на таксама худога, але трохі маладзейшага мужчыну ў ватоўцы i ботах,— ад польскіх рабочых-бежанцаў. Мы, трое, упаўнаважаны ўручыць вам ультыматум: калі вы хочаце выбрацца адгэтуль жывыя i здаровыя, то павінны вярнуць сто тысяч. Тут жа. Нам.