Генрых Далідовіч - Свой дом

Шляхецкі гонар змусіў Абадзінскага ўстрапянуцца i пыхнуць чырванню: што — халопы не толькі пасягаюць на ўладу, але i клічуць да сябе на службу яго, панскага сына? Вочы яго злосна заззялі, ён увесь напяўся, але, услед за Еўзікавым зірнуўшы на Юр’еўскую, зноў абвяў: адтуль на Саборную плошчу хутка ішлі ўзброеныя вінтоўкамі i кулямётам цывільныя людзі. Убачыўпты ўзброены гурт каля нядаўняй сваёй рэзідэнцыі, мігам скінулі з плечукоў вінтоўкі i наставілі ix рулямі сюды. Еўзікаў уздыхнуў з палёгкаю: спяшалася яму на помач адна з іхніх дагэтуль падпольных баявых дружын.

— Каму быць ва ўладзе ў Мінску i ў краі, заўтра-паслязаўтра рошыць генерал Доўбар-Мусніцкі...— бачачы, што яму непярэліўкі, Абадзінскі пачаў адступаць, але на развітанне пахрабрыўся: — Так што вельмі не зарывайцеся!

— Вы — таксама! — кінуў яму наўздагон Еўзікаў.

Праз хвіліну-другую сюды падышла ўжо іхняя дружына на чале з Адасём Аўторкам — маладым, апранутым за ўсё вайсковае, але без пагонаў чалавекам, членам падпольнага Савета снежаньскага з'езда.

— Што за гусакі? — запытаў, падаючы для прывітання руку.

— Супернікі,— задаволены i ад маленечкай перамогі, паціскаючы руку, адказаў Еўзікаў.

— Ці не Абадзінскі?

— Ён.

— Цяпер у горадзе процьма зброі, дык любая шайка можа ўзброіцца i часова захапіць уладу,— прамовіў Аўторак.— I пачысціць сейфы пакінутых кантор.

— Адпаведна не варта траціць ні хвіліны дарма,— сказаў Еўзікаў, — Вы, Адась, пакіньце мне кулямёт, я з ім паспрабую ўтрымаць гэты дом, а вы бярыце пад свой кантроль пошту, тэлеграф, банкі, вайсковыя склады. Прыйдуць іншыя нашы дружыны — адразу пашлю ix вам на падмогу.

У гэтую хвіліну з-за былога губернатарскага дома вымкнуўся на тратуар малады высозны дзяцюк у валёнках i кажушку. Убачыўшы ix, узброеных, збянтэжыўся, запаволіў крок — здаецца, намерыўся даць драла адсюль.

— Эй, хадзі сюды! — махнуў яму рукою Еўзікаў. A калі той, белабрысы, насаты, з расчырванелымі ад марозу шчокамі, асцярожна падышоў, насцярожана забліскаў шэрымі вачыма, запытаў: — Прозвішча? Прафесія?

— Бутрымовіч,— замямліў дзяцюк.— Качагар.

— Па рыле бачу i па голасе чую: беларус,— усміхнуўся Еўзікаў.— Дык вось што, зямляча: я — новы гарадскі камендант i начальнік гарнізона.— Павысіў голас.— Загадваю: тут жа ўступіць у народную армію i абараняць Бацькаўшчыну.— А пасля старшему дружыны: — Выдайце яму, спадар Аўторак, рэвальвер i бярыце з сабою. Калі будзе парушаць дысцыпліну альбо спрабаваць дэзерніраваць, расстрэльвайце на месцы. Словам, смялей далучайце да сябе насельнікаў. Не толькі мы для ix, але няхай i самі для сябе робяць тое, што трэба.

Аўторак даў збянтэжанаму дзецюку рэвальвер, пакінуў кулямёт i павёў дружыну ў горад. Еўзікаў пастаяў крыху, паназіраў за прыціхлым, прытоеным горадам, а пасля, падхапіўшы кулямёт, вярнуўся ў дом, які ўжо станавіўся яго рэзідэнцыяй.

Петрыкевіч па-ранейшаму седзьма сядзеў у былой канцылярыі на крэсле, быў нібы спаралізаваны. Ці зусім адрачоны ад болю.

— Кажуць, адзін у полі не воін,— усміхнуўся яму Еўзікаў.— Але двое, ды з кулямётам, што ні кажы, ужо сіла! — Паставіў грозную зброю на стол, дулам на Саборную плошчу, патлумачыў: — Прыйшоў ужо з дружынаю Аўторак. Я паслаў яго браць пад ахову ўстановы.

— Добра,— падаў зняможаны голас Петрыкевіч.— Калі прыйдуць нашыя дружыны, шліце ix на паўднёва-ўсходні край Мінска. Клічце мінчукоў. Трэба рабіць як мага болей моцны заслон.

Еўзікаў адразу ж скеміў тое, што хацеў сказаць яму старэйшы i мудрэйшы Петрыкевіч. Яно, палічыў, i слушнае, i ў той жа час небяспечнае.

— Доўбар-Мусніцкі спачувае, гатовы нават памагчы ў нашых клопатах,— нібы пачаў тлумачыць Петрыкевіч.— Але ў яго войску модны польскі дух.

Экстрэмісты могуць падбухторыць, а то i змусіць спажыць момант, адпіхнуць нас i да прыходу немцаў аб'явіць тут польскую ўладу. Дык мы павінны ix затрымаць. Хоць на суткі, хоць на ноч.

«Ёсць у гэтым праўда, але як падмацаваць яе без сілы?»

— Немцаў мы не стрымаем, няма чаго i думаць пра гэта,— моршчачыся ад болю i пагладжваючы паясніцу, гаварыў-разважаў генерал.— Але ix павінны сустрэць не легіянеры, а мы. Адпаведна, першыя мусім уручыць ім сваю петыцыю. Праваронім, як я лічу, апошні наш шанец — адпаведна людзьмі, гаспадарамі ў сваёй хаце не будзем...

— Ужо з падполля выйшла польская вайсковая арганізацыя i міліцыя,— сказаў Еўзікаў.

— Значыць, усё так ідзе i на самай справе, як я думаў,— пахітаў галавою Петрыкевіч.— Калі не будзем варухлівыя, дзёрзкія, нас абавязкова апярэдзяць...