Генрых Далідовіч - Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

— Ну, што скажаш пра маё жыллё? — усміхнулася Клава, канечне ж, спраўная чысцёха.

— Утульнае i файнае. Аж вее любоўю.

— Падхвальваеш?

— Зусім крыху. Павер, для цябе гэты пакой — звычайнае жыллё, а для мяне — штосьці казачнае. Мне ў вачах стаяць шэрыя камеры з бруднымі лежбішчамі i вялізныя паўцёмныя баракі з казённай старой бялізнаю.

— Бедны мой,— прытулілася да мяне Клава. — Яшчэ ўчора лічыла: я адна з самых нешчаслівых жанчын. Ажно тваё няшчасце большае.

— Ужо не, Клава. Я ўсё ж шчаслівы.

— Праўда?

— Праўда. Крыўды, боль i пакуты адступаюць перад дабрынёю блізкай душы, перад каханнем. Я шчаслівы, што ёсць ты, што вяртаеш мяне да жыцця. Я акрыяў, хачу жыць i тварыць дабро.

— I я, Алесічак мой мілы.

Мы, прытуленыя, моцна пацалаваліся.

— Вып'ем яшчэ па кроплі? — пасля запытала Клава. — Дзень майго нараджэння яшчэ не скончыўся.

— Дзякуй, імянінніца дарагая, не трэба.

— Як хочаш. Тады я схаджу на кухню i згатую чай.

— Пазней, можа, — прамовіў я, не адпускаючы яе ад сябе i гладзячы хораша пакатыя плечы пад сукенкай. — Мне вельмі добра з табою, дык хачу, каб ты была побач, блізенька.

— Буду, мілы мой. Хадзем, прысядзем на канапу, а то ў мяне зусім аслабелі ногі.

Яна села на канапцы, я апусціўся, укленчыў на ходніку i схіліў галаву ёй на калені. Яна запусціла руку ў маю чупрыну.

— Малады яшчэ, a ўжо такі сівенькі, — пяшчотна прамовіла Клава. — Мабыць, на душы тваёй зіма.

— Цяпер — вясна. I прынесла яе ты.

— Алесь, мілы, гэта ява альбо сон?

— I ява, i сон.

— Божа, дзякуй табе вялікі, што ты прывёў сюды такога чалавека, што ён мой. Я дачакалася свайго шчасця. Каб ты ведаў, як мне лёгка i радасна, як я хачу быць тваёй. Я аддаю табе не толькі цела, але i душу. Бяры, кахай мяне, мой мілы. Я твая, твая, твая...

...Назаўтра, прыемна стаміўшыся, а пасля адпачыўшы за астатак ночы, суцешаныя i лагодныя, на працу з шумнага барака выйшлі з Клаваю разам. Але ў двары нас запыніў апрануты ў шынель i вушанку сяржант міліцыі.

— Грамадзянін С.? — казырнуў ён мне, a калі пачуў, што я якраз такі, дадаў: — Вам трэба зайсці ў міліцыю.

— Чаго гэта? — запытала Клава, вельмі пахарашэлая за ноч.

— Такі загад начальніка міліцыі.

— Ты што — стаяў каля пад'езда ўсю ноч? — здзівілася Клава.

— Усю ноч, — шчыра адказаў той.

— Не ідзі,— сказала мне Клава,— за табой ніякай правіннасці няма.

Так-то так, але я адчуваў: трэба ісці. Не той мой статус, каб ганарыцца, не падпарадкоўвацца нават капрызу міліцэйскіх улад. Варта не толькі начальніку, але i во гэтаму сяржанту пазваніць у органы бяспекі i штосыці брахнуць, як... Жах бярэ, калі зноў можаш зведаць канвой, падземныя муры, допыты, збіццё, перасылкі, лагер. Ды яшчэ цяпер, калі нечакана хораша ўсміхнулася доля.

— Пайду, Клава, — сказаў я.

— Толькі ты не хвалюйся, — яна адпусціла мяне, але не разгубілася. — Я не дам цябе ў крыўду.

Я наперадзе, а сяржант за мной пашыбавалі па ажылым гарадку да будынка міліцыі, да начальніка, які штосьці задумаў супраць мяне.

Той, паўнашчокі, чырвона-азызлы ад гарэлкі, сядзеў за сталом i быў хмурны ды злосны. Убачыўшы мяне ў парозе, падняў вочы i аж спапяліў позіркам.

— А, знаёмы тып!

— Грузчык з гаспадарчага магазіна, таварыш капітан, — паслужліва сказаў сяржант, стоячы за мной пры вушаку.

— Чаму, сяржант, вы прывялі яго сюды? — штучна сурова запытаў начальнік у яго.

— Ён парушаў грамадскі парадак, таварыш капітан, — завучана адчаканіў той.

— Вось як! — абурыўся таўсцюк, здаецца, з'ядаючы мяне позіркам. — I што ён рабіў супрацьзаконнае?

— Выбачайце, таварыш капітан, мачыўся на вуліцы.

Начальнік крыва ўсміхнуўся (aгa, папаўся, галубок!):

— Што ж гэта вы, грамадзянін былы інтэлігент, дазваляеце сабе? Ды ў нашым культурным грамадстве?

Я не абурыўся, як мог ускіпець у маладыя гады ды не пазнаўшы норавы міліцыі i органаў, змаўчаў, адвёўшы ўбок позірк.

— Я ж не ў вушака, a ў вас пытаю, грамадзянін С., — капітан адразу ж адчуў мой манеўр, але не запыняў гульню, «гнуў» законнасць. Не дачакаўшыся ні слова ад мяне, запытаў у сяржанта: — Пратакол ёсць? Сведкі распісаліся?

— Вось, — сяржант выхапіў з-за пазухі паперыну i падаў яе начальніку.

Той нібы прачытаў, што было там напісана, а пасля зноў штучна сярдзіта напаў на падначаленага:

— А чаму, сяржант, няма тлумачэння, подпісу парушальніка?

— Ён адмовіўся ад гэтага.

— Вось як! Значыць, для грамадзяніна С. савецкія законы — не законы, ахоўныя органы — не органы, правапарушэнні — не парушэнні. Грамадзянін С. лічыць, што можа дазволіць сабе ўсё?