Генрых Далідовіч - Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

— Божа, — усё не магла пераадолець здзіўлення, а то i абурэння Клава, — на што, дзеля чаго так калечыць чалавека?

— Я яшчэ выжыў, Клава. A сотні, тысячы выдатных людзей — вучоныя, пісьменнікі, інжынеры, урачы, настаўнікі — ператварыліся ў «лагерны пыл» альбо ляжаць у вечнай мерзлаце. Ды не будзем больш гаварыць пра гэта, Клава. Мы з вамі не разбяромся, чаму такое было i

ёсць. Але шчыра параю: ні з кім не гаварыць пра гэта. Загучыць ваш голас у хоры іначай — яго адразу ж пачуюць бязлітасныя хормайстры... Вы маладая i прыгожая, дык жывіце нармальным жыццём. Яно, паверце мне, цудоўная рэч. Нават глыток волі — вялізная чалавечая радасць.

Клава пакратала пальцамі — ад яе далонькі i асабліва ад мяккіх кончыкаў пальцаў пайшло-пабегла цяпло, уміг расцяклося па ўсім маім целе. Я міжволі моцна сціснуў яе руку — яна ўздрыгнула, нібы ад удару токам, а пасля пакорліва сплялася з маёй; мы пільна пазіралі адно на аднаго i, хоць у пакоі ўжо гусціўся паўзмрок, я адчуваў у яе вачах любаванне мною, адданасць, а яшчэ праз міг i адчуў-убачыў, як трымцяць яе прызыўныя вусны. Я не мог не пацалаваць яе.

— Грузчык мой дарагі, — урэшце адарваўшыся ад маіх вуснаў i перавёўшы дыханне, прашаптала Клава, хілячыся i лашчачыся да мяне. — Абдымі мяне, прытулі.

Я паслухаў. Яна, уладкаваўшы голаў на маёй грудзіне, папяшчоцілася:

— Мне вельмі добра, Алесь. А табе?

— I мне.

— Праўда? Ты ж, здаецца, заўсёды пазіраеш на мяне спадылба...

— Не заўсёды.

— А чаму ўсё ж калі-нікалі нібы злы?

— З-за рэўнасці, — усміхнуўся я.

— Не хітруй. Кажы праўду. Лічыш мяне прапалай?

— Хіба можа так быць: крыху за дваццаць, а прапалая ўжо? У цябе ўсё яшчэ наперадзе.

— I добрае?

— I добрае.

— Я табе падабаюся?

— Падабаешся.

— Крышачку?

— Не, не крышачку.

— Вельмі?

— Вельмі.

— Ты, можа, нават мог бы мяне пакахаць?

— Не толькі магу...

— Не зразумела...

— Вось i я не зусім разумею сам сябе...

— У чым?

— Ды ў каханні...

— Патлумач крыху.

— Што тут тлумачыць, калі ты, мабыць, адчуваеш усёй сваёй душою...

— Ты хочаш сказаць, што закахаўся ў мяне? У такую нехарошую i баламутную?

— У тым, мабыць, i вялікая загадка жыцця i мужчынскай душы, што, бывае, выбіраеш якраз нехарошых i баламутных...

— Ты кпіш з мяне? — шэптам запытала Клава.

— Зусім не, — адказаў я, адчуваючы, што крыху ўжо залішне жартую. — Сапраўды, я — ахвяра тваіх чараў...

— Якія ж у мяне чары? — супакоілася. — Я, сам ведаеш, больш крычу, лаюся, чым чарую...

— Крычыш, лаешся, але ўсё роўна чароўная... Ты — прыгожая i целам, i душой жанчына. Цябе нельга не пакахаць.

— Праўда?

— Праўда.

— Тады ты павінен пра мяне ўсё ведаць, — лагодна прамовіла яна, злавіла маю руку i пяшчотна прыціснула далонню да сваёй палаючай шчакі. — Тады скажаш сваё слова. Добра?

— Добра, — падтакнуў я, хоць ужо адчуваў, што магу пайсці за ёй на край свету. Не верыў, што калі-небудзь зноў зведаю каханне, але вось зведаў. I зусім нечакана. Ад нейкага незвычайнага i ўзрушлівага нарыву ў Клавінай i заадно ў маёй душы, ад даверу да яе i, не буду таіцца, ад абуджанай мужчынскай страсці.

— Я, як i ты, вясковая, змалку працавала з мамай па гаспадарцы, на полі, скончыла чатыры класы. Быў у мяне харошы хлопец, мы сябравалі, меліся ажаніцца, калі мне будзе васемнаццаць гадоў. Пайшоў на вайну, загінуў, бедны. У вайну пачаў ліпнуць да мяне прыезджы паліцай. Браў за горла: альбо выходзь за яго замуж, альбо папрэ мяне ў Германію. Прыйшлося ўцячы з вёскі сюды, да цёткі. Пасядзела крыху на печы, а потым пайшла працаваць у нямецкую сталоўку. Чапляліся фрыцы i гансы, але ўбераглася. Потым прыйшлі нашы. Каля мяне пачаў увівацца адзін лейтэнант. Рослы, прыгожы быў, з вельмі ж чарнявымі валасамі i вачыма, казак. Гаваркі, смелы — адным словам, задурыў мне галаву, запаліў i ўзяў. Дакляраваў пісаць, вярнуцца, узяць замуж i жыць са мной шчасліва, але як адарваў ад сябе, памахаў рукой, больш не паказаўся... Падмануў даверлівую дурніцу... Праўда, пакінуў пра сябе памяць — сына. У вёсцы цяпер, з сястрынымі дзецьмі. Хутка тры годзікі. Харошы, чернявы, прыгожы хлопчык. Увесь у бацьку. Спачатку не хацела яго, не плакала, a раўла, калі нарадзіла яго дзеўкай, хацела адрачыся, а цяпер люблю без памяці, i бацькі мае яго любяць. Людзі спачатку паролі ў вочы: ад немца нарадзіла байстручаня. Цяпер паверылі: не ад немца, ад нашага. Цярпела i цярплю ўсе здзекі i абразы, кукую адна...

Гаварыла i, каб супакоіцца, церабіла штрыфель майго пінжака.

— Але гэта не ўся праўда, Алесь, — сказала. — Калі быць да канца праўдзівай, дык трэба сказаць усё. Гады два, а то i болей пасля лейтэнанта я нікога да сябе не падпускала, Потым супакоілася, паразважыла: не быць жа мне век, як кажа дзед Базыль, ні дзеўкай, ні мужаткам, ні ўдавою, трэба выходзіць замуж за добрага чалазека, які палюбіў бы мяне i майго сына цярпеў бы. Але выходзіць няма за каго. Дык сёлетa ўжо чорт звёў мяне з жанатым. Думаю, сам ведаеш, з кім...