Генрых Далідовіч - Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

Я не раскрываў нават рота, моцна сцяў губы.

— Напішыце свае тлумачэнні i падпішыцеся, — каштан кінуў мне паперыну, — калі не жадаеце вялікіх непрыемнасцей.

— Я нічога тлумачыць i падпісваць не буду, — нарэшце падаў голас я.

— Так i запішам, — капітан забраў хлуслівую паперыну, штосьці на ёй напісаў. — Але гэта не выбавіць вас ад пакарання. Аформім вам трое сутак. Прыйдзецца з рыдлёўкай i веткам вычысціць двор каля таго дома, які вы рашылі абгадзіць. Сяржант, вядзіце парушальніка на аб'ект.

Сяржант уручыў мне рыдлёўку, венік i павёў да Клавінага дома. Там ён сядзеў на лаўцы альбо паходжваў, курыў, кідаў пад ногі акуркі, а я шкроб рыдлёўкай бруд, падмятаў венікам леташняе лісце i акуркі пад пільныя здзіўленыя людскія позіркі з акон. Пэўне ж, адразу ўсе ў бараку ўведалі: шкрабе i мяце «Клавін ухажор. Мабыць, п'яніца альбо хуліган».

Мае ганьбаванне доўжылася некалькі гадзін; пасля абеду ў двор амаль уляцела расхваляваная Клава, адабрала ад мяне, адкінула ўбок венік, пагнала прэч сяржанта, а мяне пацягнула за руку ў свой пакой.

— Быдляціна! — абуралася на капітана. — Бач, адпомсціць задумаў! Не, знайшла i на яго ўправу. Няхай цяпер ідзе ў райком партьіі i патлумачыць, як хапаць сярод белага дня нявіннага чалавека! — Дома, пасадзіўшы мяне на канапу, апусцілася на калені, зірнула на мяне са слязьмі ў вачах: — Выбачай, Алесік. Цябе глумілі з-за мяне. Гэта яго такая подлая помета. Ведае, што ты бяспраўны, дык не баіцца, здзекуецца. Але не за ім будзе апошняе слова. Мне ў райкоме сказалі, што параяцца з органамі i знойдуць табе работу ў школе ці ў рэдакцыі. «Людзі з дыпломамі, канечне ж, — сказалі мне, — не павінны ў нас рабіць грузчыкамі». Не перажывай, мілы мой. Яго Бог пакарае за гэта. За яго зло i за чужыя пакуты.

Сапраўды, Клава была дзелавая жанчына, яна не толькі абараніла мяне ад начальніка міліцыі, але неўзабаве ўладкавала загадчыкам гаспадарчай часткі ў гарадскую школу, дзе мне падакляравалі ў новым навучальным годзе крыху гадзін рускай мовы i літаратуры, звазіла i паказала мяне сваім бацькам, сыну (я ім спадабаўся), купіла мне новы касцюм, кашулю i гальштук («Алесік, — шчабятала, — люблю мужчын у харошым касцюме, пры гальштуку i пад капелюшом»). Зразумела, я застаўся ў Клавы, a неўзабаве мы распісаліся, сталі законнымі мужам i жонкай. «Ты будзеш не толькі настаўнікам, — гаварыла яна з захапленнем, — але дырэктарам школы!» Калі я, цешачыся ад яе шчырага імкнення вывесці мяне ў «вялікія людзі», гаварыў, што не люблю быць начальнікам (калі па-добраму ды ў добрай краіне, дык за любым начальствам патрэбен пільны назірк. Ды ў нас, казаў я, усё іначай, нібы перавернута з ног на галаву: я начальнік — ты дурань, ты начальнік — я дурань). «Што б ты ні казаў, мілы мой, але ты будзеш начальнікам, — непахісна казала Клава. — Я хачу, каб ты не падчыняўся, а каб падчыняліся табе». — «Клавачка, мілая, пасада, надта кіраўнічая, псуе чалавека», — гаварыў я, але яна не адступала, стаяла на сваім: «Ты будзеш начальнікам i не сапсуешся. Я першая не дам, не дазволю, каб ты задраў нос, заганарыўся. Я якая добрая, такая злосная, мой мілы. Калі ты заганарышея альбо, не дай Бог, пабяжыш да другой жанчыны, дык я... не ведаю, што з табой зраблю... Ты павінен любіць толькі мяне, бо я, мілы мой, залаценькі i каханенькі, люблю, буду любіць толькі цябе. Я табе ўжо казала i яшчэ кажу: я — цяпер толькі твая. Што хочаш, рабі са мной. Кахай, пяшчоць альбо бі, калі я нешта скажу ці зраблю не так, але ты — іголка, я — нітачка... Я без цябе нішто... Ты — мой Бог, цар i герой!»

Я не ведаю, як ты, каму гэта расказваю, слухаеш, што думаеш, але павер, браце мой дарагі, вялікае, не, нават вялізнае, агромністае гэта шчасце — давер, радасць, шчасце жанчыны, якая даверылася табе, хоча быць табе вернаю жонкай, маці тваіх i яе дзяцей. Ёсць шмат чаго каштоўнага на свеце, але каханне, пашана да цябе жанчыны — гэта, мусіць, адно з велічнага i дарагога. Выбачай, што я, можа, празмерна пра гэта гавару, але я не магу не сказаць добрае слова пра тую, што дала мне радасць i шчасце...

...Як цяпер бачу, вось сяджу за новенькім, яшчэ пахкім ад лаку пісьмовым сталом каля Клавінага трумо, пішу рабочыя планы на заўтрашні дзень работы ў школе.

Чуваць шоргат замка, рып дзвярэй, i тут жа Клавінае поклічнае:

— Ку-ку!

— Ку-ку! — шчасліва адказваю, шпарка падхопліваюся i іду сустракаць яе — папаўнелую, вясёлую, з пахам вераснёўскага сонца, цалую, бяру з яе рук гаспадарчую сумку i нясу яе да кухоннага стала. Клава скідае туфлі, начэплівае мяккія тапачкі i крочыць услед.