Генрых Далідовіч - Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

— Але ў цябе ёсць i сваё, непаўторнае.

— Што?

— Чароўнае.

— Не выдумляй.

— Я не выдумляю. Бачу яго ў табе.

— Слухаць цябе — безразважнасць. Ты літаральна спакушаеш, збіваеш з тропу.

Міхась яшчэ болей захваляваўся: значыць, i ён Алесі неабыякавы, яна, мабыць, вагаецца i сама дакарае сябе.

— Чакаю, — папрасіў шэптам. — Зайдзі.

— Добра, — здалася. — Іду.

Ён паклаў трубку i адчуў: падрыгваюць рукі. Ад хвалявання i боязі: сюды ўпершыню ў ягоным жыцці ідзе каханка. Лепш сказаць, тая жанчына, што можа стаць ёю, шмат чаго змяніць. Ён не ведаў, як яе сустрэць, якое сказаць першае слова, як паводзіцца. Памахаў рукамі, утаймаваў дыханне i падышоў да дзвярэй i зірнуў у вочка. Неўзабаве пачуў, як на першым паверсе ляпнулі ўваходныя дзверы, як марудна зацокалі жаночыя абцасікі, а пасля ўбачыў яе, Алесю, на лесвічнай пляцоўцы — значыць, яна званіла зусім блізка каля ягонага дома.

Каля дзвярэй яна запынілася, прыклала руку да грудзей — мабыць, супакойвала прыліўное хваляванне. Каб яна не адумалася, раптам не павярнулася i не пабегла ўніз, далей ад яго, Міхась, не чакаючы званка, адчыніў дзверы.

Алеся аж устрапянулася, з асцярогай азірнулася па баках, на суседскія кватэры, сарамліва сустрэлася з ягонымі вачыма i нібы адрачона зайшла ў знаёмую прыхожую. Калі ён зачыніўся, прыціснулася спіной да сцяны i зноў прыклала руку да грудзіны.

— Малайчына! — пахваліў яе.

— Ніякая не малайчына, — адказала. — Сама не разумею, што раблю...

Як i на днях, была ў сваім улюбёным уборы — у туфліках на высокіх абцасах, у новенькая клятчатай жоўта-карычневай спадніцы i бэзавай блюзачцы з кароткімі рукавамі — блюзачка i цяпер хораша i спакусліва акрэслівала яе паўнагруднасць i абаяльнасць.

— Алеська, ты — сама вабнасць! — захоплена прашаптаў ён.

Запунсавелася i нават нібы зніякавела.

Ён жа ступіў, прытуліўся. Яна са згодай дала вусны — праўда, паднятымі кулачкамі захавала мяжу паміж ім i сабою.

— Мы ж будзем разумныя, ці не так? — прашаптала неўзабаве. — Не дазволім сабе нічога лішняга?

— Але ж тое-сёе дазволім. — Ён не адступіўся i прагна ўжо прыпаў да яе пакорлівых вуснаў, а рукой смела нырнуў пад яе блюзачку i сціснуў важкія грудзі ў станіку.

— Ты звар'яцеў... — нібы папікнула, але зусім міралюбна, пачакала крыху, а пасля дастала з-пад блюзачкі ягоную руку i лёгка ўдарыла яе. — Яна не будзе болей даваць сабе такую волю?

— Яна не можа не цягнуцца да цябе, — калі зноў пацалаваліся, прамовіў ён, адчуваючы, як закалацілася сэрца ды сухая цяплынь хлынула да твару ад гэтай хвалюючай гульні. — Хадзем...

Не выпускаючы з абдымку, павёў яе, паслухмяную, у залю.

— Шаленец, — прамовіла Алеся ўжо там, бачачы, якую волю ён дае рукам. — Пачакай. Не спяшайся. Чуеш, не спяшайся. Ну, чаму ты зусім не слухаеш?

Міхась усё чуў, разумеў, што, сапраўды, варта быць больш спакойным, але ад узбуджэння ўсё болей i болей траціў развагу, ажно затрымцеў ад таго, што яна вось ужо ляжыць, дазваляе яму ўсё — прагінае спіну, прыпадымае клубы i ўскідвае ўверх рукі i, урэшце, застаецца толькі ў станіку. Яе целу зусім непатрэбныя змрок альбо якая-небудзь накідка, цяпер, пры дзённым святле, Алеся выглядала зусім не мініяцюрнай, а мела ўсё, што трэба для прывабнай жанчыны: ёмкія пруткія загарэлыя сцёгны i акруглыя клубы з палоскай ад купальнага касцюма, не поўны, але i не худы, з аксамітнай гладдзю ды з прыгожым пупком жывот, а пад станікам цясніліся, як адчувалася, моцныя грудзі, што вельмі ўпрыгожвалі яе цела, рукі былі спрытныя, як i шыя, якую яшчэ амаль не кранулі маршчыны. Алеся заплюшчыла вочы, ужо дазваляючы яму i любавацца ёю, i моцна сціскаць ды імкнуцца плоццю да яе яшчэ не зусім падатной плоці, трымцець i пазнавацца імкліва ды ўтрапёна. Як i трэба было чакаць, раптоўная гарачыня запаліла ды азарыла, але i неўзабаве асляпіла найвышэйшай сваёй успышкаю...

— Выбачай, — праз хвілю прашаптаў з вялікім, можа, вядомым толькі адным мужчынам сорамам, уткнуўся ў яе пульсуючую шыю. — Сам не ведаю, чаму ўсё якраз так... Мабыць, успыхнуў порахам...

— Мабыць, — ціхенька прамовіла Алеся i спагадна пагладзіла далоняй па яго шыі. — Я ж табе казала: не спяшайся. Але ж ты не паслухаў...

— Ты — добрая, — сказаў з падзякай, што яна ўсё разумее i даруе яму такi прыкры промах.

— Якая ж я добрая? — запытала гулліва. — Аддалася чужому мужчыне. Адразу ж. Як толькі ён зажадаў.

— Не адразу. Але цяпер я табе ўжо не чужы.

— Цяпер — не чужы.

— Твой. А ты ўжо мая.

— Твая, спакуснік ты гэтакі.