Генрых Далідовіч - Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

Недзе праз тыдзень пасля гэтага няўдалага званка, калі яго сум па іншай жанчыне пабольшаў, Міхась узяў загадзя падрыхтаваную жонкай валізку з ужыванай бялізнай i парашком, талон i паехаў у пральню, каб там сустрэцца з былым службоўцам i ягонай жонкаю ды мыць, прасаваць з імі наўлечкі, прасцірадлы, чахлы i абрусы. Але ў пральню ягоны былы саслужбовец не заявіўся, яго i іншых з іхняга завода паслалі ў падшэфную вёску на працу, з сумкай прыбыла яго жонка (якраз яна, выпадкова сустрэўшы Міхасёву жонку ў горадзе, падакляравала дастаць ім абанемент у пральню).

Гэтая жанчына была з тых, з кім яны некалі сустракаліся. Яе ён не бачыў ужо гадоў пяць. Яна была i тая, што раней, — невысокенькая, русявая, жвавая, але за гэты час з дробнага i худога вераб'я аформілася ў паўнаватую i стройную для свайго росту кабетку. Усё добра пасавала ёй: караткаватыя, але ладныя ногі, шыракаватыя клубы, падцягнуты жывот, высокія грудзі, прадаўгаватая шыя i спрытная галоўка, паўнаватыя свежыя шчокі, раўнаваты нос i карыя вясёлыя вочы.

«Як змянілася! — як толькі ўбачыў яе, падумаў Міхась. — Як пахарашэла!»

Успомніў: пра гэта гаварыла яму i жонка. «Алеся ўмее стварыць свой вобраз. Паколькі малая, дык не носіць сукенак i паліто, a толькі спадніцы, блузкі ды курткі. Любіць выставіць грудзі. А на ix ёй патрэбен станік ажно сёмага ці нават восьмага нумару».

Сапраўды, прыгледзеўся Міхась, Алесі добра пасуюць да яе постаці караткаватая спадніца i блузка, што нібы падвышаюць яе, рухавасць і, здаецца, заўсюдная ўсмешка.

«Няўжо чаканая іншая жанчына — яна, Алеся?»

Алеся, адчуваючы яго захопленыя позіркі, усміхалася, пунсавела, хораша пры гэтым прыгажэючы i аж пырскаючы маладым здароўем, але нібы мала зважала на яго, увесь час была засяроджаная — на пральных машынах, на сушыльных цэнтрыфугах, на рабоце каля прасавальнага станка. Ён жа ўпершыню тут, у пральні, успомніў адзін даўні эпізод, што здарыўся на Алесінай кватэры: аднойчы, калі яны гасцявалі ў ix, пры развітанні ён выпадкова сустрэўся з гэтай Алесяй на кухні. Яна, вось гэтак хораша ўсміхаючыся i пунсавеючы, гарэзна шчыканула яго за бок, ён, на лёгкім падпітку, узнёслы, молада абхапіў яе, высока падняў, ды яна рэзка вырвалася, палахліва паказала вачыма на калідор: што ты, там жа твая жонка i мой муж! Цяпер той гарэзны эпізод не толькі нагадаўся, але здаўся i шматзначным. Чаму яна шчыканула? Чаму гэтак адскочылася? Хіба не магло тое быць за жарт?

З пральні вярталіся адным тралейбусам, стаялі побач на задняй пляцоўцы каля сваіх валізак, размаўлялі.

— «Я помню чудное мгновенье: передо мной явилась ты...» — нечакана нават для сябе працытаваў ён пушкінскія радкі, любуючыся яе пунсовымі шчокамі, а таксама схаванымі пад блюзкай высокімі грудзямі, што вельмі хораша пасавалі ёй.

— Што гэта з табой? — нібы здзівілася яна. — Нечакана на паэзію перайшоў!

— Алеся, — ціха сказаў ёй. — Ты адна, я адзін, давай разам пасядзім. Вып'ем добрага віна, пагамонім. Карацей, паехалі да мяне.

Тут жа яна кемна паківала яму перад носам пальчыкам:

— Ну-ну, халасцяк! Дакладу Алёне!

— Алеся, — прамовіў усхвалявана, з тым хваляваннем, што накочвалася некалі, у маладосці. — Мне вельмі хочацца пасядзець i пагаварыць з табой.

— Вось вернуцца Алёна i Юра — давай сустрэнемся, адновім нашы сяброўскія традыцыі, — адвяла ўбок гамонку яна.

— Я не пра тое. Я хачу сустрэцца з табой сам-насам.

Алеся, адчуўшы, як адмыслова змяніўся яго голас, чэпка i трошкі палахліва (як тады, на сваёй кухні) зірнула:

— Ты штосьці задумаў...

— Задумаў...

— Засумаваў без Алёны? — пагарэзавала.

— Не зусім. Я засумаваў па табе.

— Вось як! Так сумаваў, што за пяць гадоў ні разу не пазваніў!

— Але гэтыя гады зрабілі сваё...

— Што?

— Без ix не была б такая радасная сённяшняя наша сустрэча. Яна ўразіла i абудзіла мяне.

— Чым? — усміхнулася Алеся. — Тым, што мы дружна працавалі?

— Мяне ўразіла ты. Рухавасцю, спрытам, сваёй жаноцкасцю. Я сёння адчуў: кахаю цябе. Лепш сказаць, я кахаў цябе i раней, толькі не прызнаваўся ў гэтым нават самому сабе.

— А цяпер прызнаешся?

— I сабе, i табе.

— Не трэба, Міхась, — сказала яна. — Ты жанаты, я замужам. З тваёй Алёнай мне няпроста, яна ганарлівая, але я паважаю яе. Я не магу зрабіць ёй дрэнна.

— Я разумею цябе. Але ж, павер, я адчуў: кахаю.

— Ты ж, усе кажуць, ідэальны муж, бацька. Вы — узорная сям'я.

— Але ж я, Алеся, жывы чалавек, i мне ўсё чалавечае не чужое. Ці ты лічыш, трэба змагацца з тым, што ў сэрцы?