Генрых Далідовіч - Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

Пазней, калі ён вярнуўся з ваннай, Алеся ўжо стаяла каля люстэрка ў адзенні i, здаецца, зусім спакойна расчэсвала доўгія рудаватыя, з залацістым бляскам валасы. Праўда, была не толькі пунсовая, а чырванелася вялікімі плямінамі. Калі яна таксама памкнулася ў ванную, дык ён пяшчотна прытуліў яе, i яны аддана, як блізкія ўжо людзі, пацалаваліся.

Затым зайшлі на кухню, дзе ix чакалі загадзя адкаркаваная пляшка венгерскага віна, фужэры, цукеркі.

— Тое, што здарылася, шмат зменіць у нашым заземленым жыцці, Алеся, — калі селі, сказаў ён. — Відаць, нам не варта разводзіцца са сваімі, але... Я ўжо не магу без цябе. А ты?

Яна апусціла галаву i моўчкі слухала ягоную не зусім удалую казань і, перажываючы здраду мужу, пакручвала рукой крышталёвы фужэр. Мусіць, аддалася на волю лёсу ды ягонай, Міхасёвай, апецы.

— Не дакарай сябе, што ты мне такая жаданая, — папрасіў, цягнучыся да яе вуснаў.

— Позна ўжо пра гэта гаварыць, — прамовіла, даючы халаднаватыя пасля віна вусны. — Каб ты быў не такі, дык... Сама ж прыйшла сюды.

— Я кахаю цябе, вабнасць мая. I хачу кахаць зусім па-новаму, так, як яшчэ не кахаў. Павер, у мяне яшчэ нямала пачуццяў, i ix я хачу аддаць табе.

Зноў аддана пацалаваліся, яшчэ трохі выпілі i вярнуліся ў залю. Ён уключыў тэлевізар, сеў каля Алесі, i яны, сплёўшы пальцы, глядзелі на экран — там па першай, маскоўскай, праграме ішоў футбольны матч на чэмпіянаце свету. Адна з каманд была польская, i ў ёй гуляў футбаліст з прозвішчам Алесінага мужа; пачуўшы гэта, яны абое аж уздрыгнулі — канечне ж, ад затоенай віны перад сваімі сямейнікамі, але ўголас не сказалі ні слова, толькі мацней сплялі пальцы i гэтым самым адно аднаму гаворачы без слоў, што яны кахаюць, што іхняя сённяшняя сустрэча не апошняя. Час ад часу цалаваліся — моўчкі, падоўгу. Яе вусны былі спакойныя, столькі ў ягонай уладзе, колькі хацеў ён, але пажадныя. Неўзабаве новы іхні пацалунак зноў закружыў яму галаву, узбудзіў — праз імгненне Алеся была ўжо нават без станіка, асляпіла белізною сваіх сапраўды ёмкіх i тугіх грудзей, апынулася ў ягоным, цяпер ужо спакойным i пяшчотным, абдымку. Яна вельмі чуйна адчула ягоную пяшчотную страсць, ягонае захапленне ёю i жаданне прынесці ёй уцеху i радасць. Цяпер яе плоць ужо не чакала, a ўспыхнула, прагла ягонай разгарачанай плоці; вочы яе былі не заплюшчаныя, нават шырока разамкнутыя, i ў ix заззяў шчаслівы бляск.

Яшчэ нейкі міг Міхась шаптаў ёй пяшчотныя словы, яна таксама адказвала шэптам, а пасля яны заціхлі, аддаючыся пазнанню, здзіўленню i нават нейкай велізарнай урачыстасці, што была спасціжэннем таго, выпеставанага ў марах...

Нечакана Алеся замёрла i паслабіла поціск рук на ягонай шыі: рэзка зазваніў тэлефон. Званок быў міжгародні. Трэба ж, якраз у такую хвіліну.

— Мяне няма дома, — прашаптаў Міхась. — Так?

Яна не адказала, але аддана i ўдзячна сціснула мацней.

— Баюся пакінуць цябе нават на хвілінку. Баюся, што ты больш не будзеш маёй.

— Буду, харошы мой.

Даўшы, можа, дзесяць доўгіх трывожных поклічных гудкоў, тэлефон заціх. Міхась з Алесяй зноў хутка з рэальнасці пачалі адплываць у іншы, пачуццёвы свет.

— Жаданая...

— I ты жаданы...

Абое то шапталі адно аднаму ўцешныя словы, то падоўгу заміралі ў страсным пацалунку i ў радаснай гульні, не заўважаючы, што гудзе тэлевізар, цямнее ў пакоі i большае матавае святло. Урэшце Алеся зняможана выдыхнула:

— Паміраю...

Пасля гэтага вечара Міхась i Алеся правялі амаль два мядовыя тыдні — ездзілі ўдваіх некалькі дзён на Мінскае мора, пабылі ў тэатрах, кіно i ў рэстаране і, канечне ж, Алеся амаль кожны дзень прыязджала да яго дадому то ў абед, то пасля работы. Калі зноў i зноў трымцелі ў абдымках адно аднаго, яна не раз радасна i шчасліва выкрыквала адно i тое ж:

— Я не магу, Міхасёк. Я згару ў гэтым полымі альбо памру. Чуеш? Ты будзеш адказваць за маю смерць!

— А ты — за маю...

— Міхасёк, ласунец! Колькі нам гадоў? Няўжо вярнуліся нашыя васемнаццаць?

— У васемнаццаць таго не адчуць. Ды мы нарэшце знайшлі адно аднаго!

— Праўда! Я такога яшчэ не адчувала!

— I я.

Калi перад самым жончыным прыездам ён сядзеў на «іхняй» канапе, а Алеся паўляжала ў яго на каленях i з ахвотай дазваляла, каб ён пад кофтачкай легка ціснуў, песціў яе пышныя грудзі, нечакана задаволена, а можа, нават трошкі какетліва запытала:

— Табе сапраўды падабаюцца поўныя грудзі?

— Я магу паўтарыць толькі тое, што сказаў адзін паэт: хіба вялікія грудзі ў маёй каханай, калі яны месцяцца ў маёй далоні?