Вінцэсь Мудроў - Жанчыны ля басейну

Пераводзячы дых, жанкі пераглянуліся, паслухалі, ці ня чутна дзе тая страшная машына, і адна зь іх нерашуча падышла да бярэзіны. Жанчына доўга глядзела на чэрап, не рашаючыся ўзяць у рукі, а калі сяброўка яе аклікнула, тая азірнулася і, абхапіўшы рукамі дрэва, паволі спаўзла на зямлю.

– М-міша! Міша ты мой… Вунь і зубы твае жалезныя, што ў Маскве паставілі, - вусьцішна вымавіла жанчына, ударылася галавой аб камель, залямантавала нема і безразважна: - А Міша ж ты мой… А забілі ж яны цябе, родненькага-а…

- Клава, аціхні! Заберуць! – пляснула рукамі сяброўка, - у цябе ж дачушка. Пра яе падумай. Чуеш?! – У гэты момант дзесьці на другім канцы вёскі загула машына, і Клава, гучна шморгнуўшы носам, аціхла.

- Зусім здурнела баба. У Мішы ж два жалезныя зубы былі, а тут чатыры, - прашаптала Клава і нечакана зноў заплакала, заглушыўшы плачам сваім натужлівы гуд машыны пад гарой.

Увечары, густой імжыстай цемрай, жанкі прабраліся на могілкі, выкапалі каля агароджы ямку і апусьцілі туды маленькую фанэрную скрынку. Прысыпаўшы яму зямлёй, Тацяна ўторкнула ў пяшчысты грудок два перавязаныя лазовы пруткі, сьцішана прамовіла:

- Хай хоць гэтыя косткі на могілках спачынуць.

- Хай спачынуць, - падтакнула ёй Клава і, падымаючыся на ногі, з глыбокім уздыхам прашаптала: - Добра табе… Мужык з арміі вернецца. Зажывеце. А мне як… з дачкой? – сказаўшы гэта, Клава хацела яшчэ раз пачуць, што Міша жывы, што яго бачылі на шахце пад Варкутою, ды нічога такога не пачула. Сяброўка зьнянацку абмякла, апусьцілася на зямлю і, прыкрыўзшы твар рукамі, заплакала роспачна і ціха:

- Хведзька, бедненькі, кожны дзень на станцыю бегае. Бацьку пільнуе. А бацька… тры месяцы вестачкі няма. А пісаў жа – еду, цукерак сыну вязу, - і ўжо Клаве давялося супакойваць сяброўку, казаць ёй няшчырыя словы, што муж вернецца, што кот Васька цэлы дзень намываў гасьцей, і золкая імжака сеялася навокал, робячы кастрычніцкую цемрадзь яшчэ больш густою і непрагляднаю.

Сагнаўшы з дарогі нейкіх кабет, “Волга” прывітала кароткім гудком паставога міліцыянта і загамавала ля сходаў басэйну.

- Сёмая гадзіна, а тарбешнікаў поўны горад, - прамовіў Мікола, зь цікаўнасьцю зірнуўшы ў задняе шкло. Там, за шклом, у дажджыстым паўзмроку, малады міліцыянт ужо клікаў да сябе двух немаладых, ачмурэлых ад гарадзкога тлуму кабет.

- Пераблытала вёска басэйн з гастраномам. Зараз ім Федарчук дасьць дыхту, - Мікола рагатнуў, запабежліва крутнуў галавою. – А Іванавіч разаспаўся! Ажнуль рот разявіў.

- Не высыпаецца стары, на раматус пакутуе, - палкоўнік працёр рукой запацелую шыбу. – Як там, Хачык не пад’ехаў?

- Едзе, таварыш палкоўнік. Гэты на бессань ня скардзіцца.

Выцягнуўшы ногі, палкоўнік салодка, аж да хрусту ў каленях пацягнуўся.

- Нічога, злазіць на палок, Хачык масаж зробіць – адразу ачуняе. Як ты наконт масажу? Чуеш, бацька?

Цярусіць дождж, шапаціць па даху легкавушкі, мутнымі рагамі зьбягае па шкле, і сьвет за вакном паўстае фантастычна-перакручаным: вужакамі віюцца стромкія калёны басэйну, цыбатыя ногі масажыста Хачыка, які падымаецца па сходах, аддзяляюцца ад тулава і бягуць паасобку, галава паставога Федарчука спаўзае з плячэй і расплываецца мутнаю плямай, а далёкія постаці кабет торгаюцца ў дажджавых кроплях, ствараючы ўражаньне шалёнага бегу.

Цёткі і папраўдзе беглі, што мелі сілы. Наперадзе, цяжка сапучы, бегла старэйшая, увішная гарбуха ў плюшавай кацавейцы. Мацаючы пад грудзямі кашэль з грашыма, гарбуха задыхана прамаўляла:

- Добра яшчэ, што міліцыянэр добры… штраф не плацілі.

- Рана вылезьлі… Трэба было да “Сокала” ехаць, - адзывалася маладзейшая, бегчы якой замінала аграмадная, надзьмутая ветрам торба.

Надрыўная сырэна, што прагучала за сьпінамі, прымусіла жанок азірнуцца. Драпежна абсеўшы на заднія колы, зьбіваючы ссохлае лісьце з клёнаў і захліпана сыгналячы, насустрач ім ляцела тая самая чорная “Волга”.

- Ці не за намі? – высокім дыскантам загаласіла гарбуха і, замест таго, каб сысьці з дарогі, бязвольна асунулася на асфальт.

Калі машына была ўжо зусім блізка і дробна віхлялася, маракуючы, як аб’ехаць гэтых чортавых жанок, маладзейшая адчайна абхапіла гарбуху і выкуліла на ўзьмежак дарогі. “Волга” праляцела міма, паліла жанок вадою з-пад колаў, са страшным скавытаньнем выруліла на праспэкт.

- Чаго ты з дарогі не сыходзіла? – пралепятала маладзейшая, падымаючыся з мокрага асфальту.

- Баюся я гэтых чорных машын, - голас гарбухі быў падазрона мэлянхалічны. – Чуе маё сэрца… гэта яны майго Пецечку зьвезьлі…