Барыс Пятровіч - Сон між пачвар

Вось і пішу я зараз аб'яву: мяняю лятаючую хату — на звычайную. Толькі ці ж адзін я сёння такі разумны?..

Версія 10

Нялёгка міністру быць мі-ністрам. Асабліва вечарамі, калі трэба выклікаць сваю машыну і ехаць дахаты. Самым цяжкім у ягонай міністраўскай рабоце для міністра было вяртанне дамоў.

«Ох-хо-хо, хо-хо, хо-хо!..» — цяжка ўздыхаў ён і браўся за тэлефонную трубку. Потым адкладваў яе ўбок, тушыў святло і моўчкі сядзеў у цёмным кабінеце, слухаючы піск тэлефона. «Колькі ні сядзі, а рана ці позна трэба ісці...» — нарэшце думаў міністр, зачыняў свой кабінет і павольна крочыў па доўгім калідоры да ліфта, ветліва вітаючыся са шчыруючымі прыбіраль-шчыцамі. У вачах іхніх свяцілася павага да яго: працуе чалавек, сябе не шкадуе, усе даўно па норах сваіх разбегліся, а ён яшчэ тут...

Шафёр чакаў ля параднага пад'езда. Ен прывык да міністравых затрымак, але матор заўсёды заводзіў адразу ж, толькі ўбачыўшы міністра ў дзвярах. Не цярпелася, значыць. Аднак ехаў ціха, павольна, бо ведаў: міністр дамоў не спяшае. Пры першай нагодзе спыняўся задоўга да чырвонага святла на скрыжаваннях. Спачатку ён нерваваў, калі міністр увесь час прасіў яго прытармазіць, сцішыць ход, а зараз нават знаходзіў у гэтым асалоду, стараўся ехаць як павольней.

Але любая дарога рана ці позна сканчваецца. Нават службовая і жыццёвая не вечныя. Тым больш — штовячэрні шлях дахаты. Машына спынялася ля катэджа. «Дзякуй»,— казаў міністр,— заўтра ў сем»,— і, зачыніўшы дзверы, падымаў руку: «Да пабачэння».

Цяпер пакутны шлях да брамкі. Доўгі пераход па двары. Ключ. Не, лепш званок. Расчыненыя дзверы. Паказная радасць: «Папа вярнуўся!»

Не... Міністр клаў трубку на тэлефон і выключаў святло ў кабінеце. Глядзеў у вакно. На суседнім доме гарэлі вялізныя літары: «Никто не забыт, ничто не забыто!» Гэта ён ведаў дакладна, па памяці. Бо нехта залез нядаўна на дах і адбіў усе адмоўі. Цяпер гарэла пытальна: «Кто забыт, что забыто!» I клічнік, здаецца, сагнуўся, стаў падобным на пытальнік. «Пара,— нарэшце думаў міністр,— колькі ні сядзі — нічога не вы-седзіш...» — браў дыпламат і павольна крочыў да дзвярэй. Доўга корпаўся ля замка, з дапамогай падбегшай прыбіралыпчыцы — маладой, вабнай дзеўчыны ў кароценькім халаціку — зачыняў яго, аддаваў ёй ключы, пазіраючы на круглыя, моцныя калені, і ішоў да ліфта.

Матор машыны ўжо бурчэў, калі ён падыходзіў да расчыненых дзверцаў. Шафёр, анічога не пытаючы, павольна зрушваў з месца. Ён памятаў: сёння серада, а па серадах патрон звычайна едзе да каханай жанчыны. Да жанчыны, словам. Няспешна рухаючыся, «Вол-га» пад'язджала да знаёмага дзевяціпавярховіка. «Дзякуй,— казаў міністр,— заўтра, як заўсёды»,— і вылазіў з машыны. Падняўшы руку — развітваўся: «Бывай»,— і марудна падымаўся па прыступках.

Цяпер пакутны шлях да ліфта. Доўгі пад'ём да трэцяга паверха са скіргатаннем ля кожных дзвярэй. Ключ. Не, лепш званок. I паказная радасць: «Ты! А я і не чакала...»

Не... Міністр набіраў нумар дырэктара гатэля. «Фаміч! Мне сёння нумарок трэба. Ага, на ноч...» Клаў трубку, тушыў святло. Сядзеў і думаў. Не, не пра жыццё, і не пра работу, якая, па сутнасці, частка жыцця, і не пра вечар і ноч, якія таксама былі жыццём, але выпадалі з яго, і не пра сябе, замардаванага гэткім жыццём — бо думаць пра сябе, ці не пра сваё жыццё думаць?.. Ен проста думаў. Рэдка выпадае хвіліна проста падумаць. Пра ўсё і ні пра што... Потым браў дыпламат, ляскаў дзвярыма, каб пачула прыбіральшчыца, і, не гледзячы нават на жанчыну, што падбягала да яго, кідаў у працягнутыя рукі ключы і няспешна крочыў да ліфта.

Амаль спыняючыся на кожнай прыступцы, падыходзіў да машыны і казаў: «Вася, я сёння пяшочкам прайдуся...» — і клыпаў да гатэля, што быў зусім побач, праз квартал. Вось і гатэль «Октябрьский». Цяпер пакутны шлях да нумара. Ключ. Не, адчынена. I «шчаслівая» ўсмешка падрыхтаванай дырэктарам незнаёмай, новай дзяўчыны: «Я рада вас бачыць, я ваша да гроба...»

Не... Міністр клаў галаву на рукі і ці то драмаў, ці то спаў колькі хвілін, потым тушыў святло, браў трубку і казаў міліцыянеру на першым паверсе: «Адпраўце маю машыну, я затрымаюся сёння». Ішоў да канапкі, клаўся на яе і засынаў. Прачынаўся ён хутка, ад яркага святла ў пакоі. Прад ім стаяла голая прыбіральшчыца, прыгожая і моцная, пекная дзяўчына... I позірк ейны казаў: «Я так чакала гэтага моманту...»

Не... Хай будзе лепш так: міністр, як заўсёды, засядзеўся запозна. Ціха зачыніў кабінет і перад ліфтам вырашыў зайсці ў прыбіральню. Пакуль ён сцішана стаяў там па патрэбе, ліфт раптам запрацаваў. «Хто яшчэ мог сядзець гэтак позна? — падумаў міністр.— Маладзец, спытаю заўтра...» — і падышоў да дзвярэй. Торг — не адчыняюцца. Рвануў — ручка ў руках... Дзверы зачыненыя. Прыбіральшчыца дачакалася, покуль ён пойдзе, замкнула прыбіральню, патушыла святло ў калідоры і спусцілася ўніз па ліфце. Міністр кінуўся з кута ў кут — тэлефона, каб пазваніць дзяжурнаму міліцыянеру, няма. Давядзецца яму цяпер да раніцы сядзець у пры-біральні!.. Не...