Барыс Пятровіч - Сон між пачвар

Версія 16

...Жыў аднойчы чалавек, у якога была кватэра... Не верыш? Твая справа... была кватэра на трэцім паверсе шматпавярховага дома без ліфта... Так не бывае? У нас — бывае... без ліфта, і яму даводзілася два разы на дзень падымацца і апускацца пешкам... Чаму два? На абед прыходзіў... апускацца пешкам, што ён вельмі не любіў... А хто любіць? Я... не любіў, але, што зробіш, давялося яму змірыцца з гэтым... Ці толькі з гэтым? Толькі... змірыцца з гэтым, прывыкнуць, прымаць, як належнае і ад яго не залежнае... Напісаў бы ў ЖРЭТ? Пісаў... не залежнае, як дождж ці сонца, якія заўсёды бываюць не тады, калі хочацца, а наадварот... А ты любіш і дождж і сонца разам? Кожнаму сваё... а наадварот: калі хочацца дажджу — свеціць сонца... Усім не дагодзіш? Вось-вось... свеціць сонца і, як назло,— пякельнае, невыноснае нават на пляжы... Памятаеш такое? I са мною здаралася... на пляжы, ля вады, а тым больш дома, у сваёй кватэры... Была б кватэра? Я ж кажу — была... на трэцім паверсе шматпавярховіка без ліфта, дзе жыў аднойчы чалавек...

Верся 17

Пра жанчын мараць розных. Худых і тоўстых, высокіх і нізкіх, грудастых і плоскіх, нагастых і не вельмі. Але абавязкова — з доўгаю касою, з кароценькаю стрыжкай, словам, з прыгожымі (як заўсёды ў каханых) валасамі. Ніколі не чуў, каб нехта марыў пра лысую жанчыну. Не пастрыжаную «пад нуль», а лысую. Хай сабе і спявачку альбо бухгалтара... I ў страшных снах такое не мроілася.

А вось цікава: калі лысаму мужчыне зрабіць усе неабходныя аперацыі і ператварыць яго ў жанчыну — ці адрастуць у яго нанава валасы?

Але — прабачце за адступленне ад тэмы.

Дык вось, уявіце сабе: такі дзівак знайшоўся. Шу-калі яго доўга, конкурсы, прэміі аб'яўлялі ў іншых штатах і землях, а знайшлі ў нас. ІІад Гомелем. Быў час, быў ён маладым і таксама думаў пра жанчын розных: худых і нізкіх, высокіх і тоўстых, нагастых і вельмі грудастых. А жаніўся на Светцы з суседняе вёскі.

I вось дачуўся ён пра конкурсы і пошукі замежныя, доўгія і безвыніковыя, і зарагатаў на ўсю вуліцу:

— Ха-ха-ха! А я ўжо пяць гадоў такую жонку маю. Лысую. Ха-ха-ха! I нічога — люблю. Ха-ха-ха!

Версія 18

Разглядваю фотаздымак. Чужы твар.

Круты, высокі лоб. Ніводнай маршчыны, як на калене.

Вузкія, выгаралыя бровы. Амаль. зрасліся, пабраталіся.

Тонкі, доўгі нос. З гарбінкай, нібы наклеенай. Шырокі, прамы рот. Губы тонкія, пракладзеныя як паралельныя прамыя, што недзе перасякаюц-ца.

Маленькія, слізкія вочы. Бруднага, невызна-чальнага колеру, нібы паношаная апратка.

Дробныя, жоўтыя зубы. Шчарбіна збоку ўверсе, як выбітая спіца ў коле.

Вострыя, чорныя валасы. Тырчаць з ноздраў, быццам дзіды.

Тлуетыя, бліскучыя шчокі. Скура тонкая, ружовая, як на падпрэлай попцы дзіцяці.

Круглыя, амаль чорныя радзімкі. Раекіданыя па лбе, нібы зоркі па небе.

Рэдкія, цесна прылізаныя валасы на галаве. Быццам і няма іх там, проста чэрап трохі падфарбаваны.

Павекі без веек... Бясколерныя губы... Адтапыраныя вушы...

...Твар — адбітак душы?..

Версія 19

Горад пасярод лясоў... Я пазначыў яго на мапе. I назваў — Мой.

У Маім горадзе (ці горадзе Мой) усе дамы — аднапавярховыя, усе вуліцы — брукаваныя, усе дрэвы — вечназялёныя.

У Маім горадзе няма Цэнтральнай вуліцы, няма Галоўнай плошчы, няма Найважнейшага дома.

У Маім горадзе ніхто не жыве. Ен пазначаны толькі на мапе. Дык навошта тады гаварыць пра яго?

...Праз тысячу гадоў вучоны знойдзе мапу, на якой пасярод лясоў пазначаны горад з такою простай назвай: Мой. I перанясе яго на ўсе гістарычныя мапы. I ніхто і не падумае аспрэчыць яго, даказаць, што такога горада не было, што нехта (я) выдумаў яго разам з ву-ліцамі, дамамі, дрэвамі. Бо навошта мне гэта рабіць? Не бачу сэнсу...

Версія 20

Вялікі Інка быў белым. Белым — у сэнсе еўрапейцам. Гіпотэзаў ягонага паходжання шмат. I сярод іх — ніводнай канчаткова доказнай. Усе яны грунтуюцца толька на індзейскіх легендах, з якіх дакладна вынікае найперш адно: Вялікі Інка меў еўрапейскія рысы і колер твару.

Але ніхто не паспрабаваў вывесці нацыянальны характар Вялікага Інкі, мяркуючы па ягоных дзеяннях, учынках, справах. Ідэя — мая. I таму на правах першаадкрывальніка, як гэта рабілі іншыя (гішпанцы, амерыканцы, французы...), вылучаю новую гіпотэзу: Вялікі Інка быў беларусам.

Няхай будзе гэта маім сціплым укладам у скарбонку нашага Адраджэння.

Версія 21

Цвік, забіты ў неба,— упаў. А як мякка йшоў! Як лёгка лез! I вось ляжыць пад нагамі. Бяры яго і забівай. Зноў і зноў. Лёгка. Мякка. Трыма ўдарамі. Двума. А можна і адным. Тук! I ўпаў. Тук! I ўпаў... Стараўся цаляць у адно месца, а мабыць, дзірак набіў у небе — мільён. Кожны ўдар — дзірка. Тук! Дзірка. Тук! Дзір-ка... Удзень не відаць — а ноччу, пэўна, усё неба будзе свіціцца ад новых сузор'яў. Тук — зорка. Тук — дру-гая. Тук-тук-тук-тук-тук... сузор'е. Не неба — сіта. Дзе я яшчэ не забіваў цвік? Тут? — тук! — дзірка — зорка. Лёгка, мякка ідзе цвік. Тук! Ах, ёкалэмэнэ! Па пальцах! С-с-с-с-с! З усяго размаху... I зноў: тук! — цвік упаў, тук! — цвік упаў, тук! — цвік упаў... Пад ногі. Не тры-маецца ніяк. Дзень: неба высока. Ноччу неба, вядома, будзе ніжэй. Ноччу неба вакол: ноччу неба паўсюль, дзе цемра. Ноччу і заб'ю цвік. I павешу на яго свой картуз. Во радасць! Во прыгожа! I зручна: я сяджу — картуз вісіць. А галоўнае — усе будуць ведаць: тут маё месца, бо тут мой цвік забіты, мой картуз вісіць і тут ся-джу і мару я. Цвік яшчэ не забіў, а ўжо туды ж: мару пра новае жыццё... Уставай і працуй... Лайдак!..