Барыс Пятровіч - Сон між пачвар

- Давай спаць па чарзе, па дзве гадзіны, як у войску.

Уладзя падумаў і пагадзіўся. Першым каравуліць выпала Юрасю. Уладзя згарнуўся ў клубочак і амаль адразу заснуў. У намёце чуваць было толькі ягонае мернае дыханне. Юрась падсунуўся да выхаду, ляжаў і пазіраў на вогнішча. I стараўся не думаць пра Гэлю. Але варта было яму адвесці вочы ад агню, як яе постаць вымалёўвалася на экране цемры. Юрась моцна заплюшчваў вочы, трос галавою і зноў узіраўся ў неспакойныя языкі полымя.

Цішыня, што стаяла наўкола, была непры-вычная гарадскому вуху і рабілася нясцерпнаю. Юрасю хацелася, каб хоць птушка якая пракугакала ці самалёт праляцеў і нагадаў тым, што ясыццё не спынілася, што ідзе яно сваім ходам. Юрась павярнуў гадзіннік да вогнішча, высветліў стрэлкі: пятнаццаць хвілін на другую. ІПчэ... I тут, зусім побач, за некалькі метраў ад намёта, пачуліся нечыя дробныя крокі: туп-туп-туп... I шолах травы. Юрась падхапіўся на калені. Шоргат, тупаценне паўтарыліся, дадалося яшчэ нечае сапенне... Юрась тузануў Уладзю: слухай. Нехта яўна хадзіў ля намёта: чуліся выразныя, асобныя, частыя крокі. Ся-дзець у намёце далей і чакаць немаведама чаго — было невыносна. Хлопцы ўзялі ліхтарык — Юрась, і сякеру — Уладзя, і вырашылі раптоўна выскачыць з намёта. Перасільваючы страх, адным рыўком яны выбеглі да вогнішча. Юрась крутнуўся — і ў адно імгненне асвятліў кругам наваколле. Нікога. Ні ценю. Хлопцы пера-глянуліся, сталі спіна да спіны і ва ўсе вочы пачалі ўзірацца ў цемру. Становішча іхняе было нязручнае, незайздроснае: яны былі асветлены вогнішчам і добра бачныя таму, хто хаваўся ў цемрыве...

За намётам зноў пачуўся тупат. Юрась уключыў ліхтарык і, павольна пасоўваючы ногі, пайшоў туды. Пуста. Шкога... Тупат ішоў ад зямлі, з травы. Юрась скіраваў святло туды. Там варушыўся нейкі чорны камячок. Юрась падышоў бліжэй і здагадаўся: вожык. Прыбег паласавацца выкінутымі рэшткамі ежыва.

Юрась апусціў рукі, абмяк, адчуў раптам, што ён увесь мокры ад поту.

— Што там? — прашаптаў Уладзя, прытоена сочачы за ім.

— Вожык... Аб'едкі жарэ...— Юрась хацеў усміхнуцца, але не атрымалася.

Уладзя падбег і нагою, як мячык, пакаціў вожыка ад намёта.

Гулкае рэха панесла па лесе ягоныя маты і праклёны...

Змораныя і знясіленыя хлопцы вярнуліся ў намёт. Прылеглі. Доўга ляжалі моўчкі. З адкрытымі вачыма. Думалі кожны пра сваё і прыслухоўваліся да наваколля. I толькі калі патроху пачало днець, здаліся і паснулі.

Прачнуліся яны ні рана ні позна: гадзін у сем. Лес быў заліты ўжо высокім, яшчэ жоўтым сонцам. Звонка шчабяталі птушкі. Хлопцы выйшлі на росную траву. Жыццё вакол квітнела і спявала. Свеясае паветра хмяліла і радавала. Начныя мроівы і жахі адразу адляцелі, назаўсёды забыліся страшныя сны, быццам і не было іх. I расхацелася хлопцам з'язджаць адсюль. Юрась прапанаваў:

- Давай перанясём намёт далей у лес, у ціхую месцінку і пасочым за «Гэляю» і яе «бацькамі»...

- Я таксама не хацеў бы ўцякаць у Мінск, так і не ўцяміўшы, што гэта было...— адказаў Уладзя і пачаў увязваць свой пляцак.

Добрую месціну-схованку хлопцы нагледзелі даўно. Яшчэ ў першы свой прыезд, збіраючы грыбы, у глыбіні лесу прыкмецілі яны адну, даволі вялікую, палянку. Пасярод яе стаяла стромкая хваіна, а вакол хваіны — дзесяткі два маладых елачак. Яны абнялі яе гэтак шчыльна, што калі пад хваінаю паставіць намёт — ён ні адкуль не будзе бачны, нават зверху. Затое ўсе падыходы да яго будуць адкрытымі.

Перабраліся хлопцы за гадзінку. Паелі халодных ракаў з размочаным і крута пасоленым хлебам, яшчэ трохі паляжалі, і калі сонца паднялося над дрэвамі і прыпякло — пайшлі ў бок берага, на якім стаяў намёт Гэліных бацькоў.

Смех, дзіцячыя і жаночыя крыкі, вясёлая гамана — сустрэлі іх. Як забыліся? Сёння субота... Выхадны. I за ранак бераг быў абжыты аўтатурыстамі, застаўлены аўтамашынамі: белыя, сінія, чырвоныя — расквецілі яны зеляніну лесу. Розных памераў і формаў намёты стаіліся пад дрэвамі. Хоць было яшчэ і ранава-та, пясчаны бераг-пляж быў заняты ўжо дзесяткамі белых целаў. Бегалі, шумелі дзеці. Крыху наводдаль пера кідвалі мяч некалькі хлопцаў і дзяўчат. У ваду пакуль ніхто не лез: халаднавата. Ад намётаў цягнула дымком і смачнымі пахамі... Звычайны турыстычны малюнак.

«Жыгулі» і намёт Гэліных бацькоў стаялі на ранейшым месцы. Побач на вогнішчы кіпела-хлюпала вада ў кацялку. Але нікога не было відаць. Абмытая расою машына здавалася зусім новенькаю — быццам толькі што з канвеера. Стараючыся быць незаўважнымі, хлопцы паціху падышлі да возера, прыгледзеліся да адпачыва-ючых і ў адной з купак убачылі Гэлю. Яна стаяла спінаю да Юрася з Уладзем і жвава перамаўлялася з трыма хлопцамі. Была яна ў тым жа модным купальным строіку, што і ўчора. Ногі, як ні ўзіраўся Уладзя, цяжка было разгледзець здалёк.