Барыс Пятровіч - Сон між пачвар

- ...Зямля... апошні дзень... Ну добра, пагаманілі, й годзе,— пачулі яны мужчынскі голас,— будзем спаць, як і ўсе людзі... Ага, ледзь не забыўся, ты, Гэля, малайчына: проста выдатныя экземпляры. Я зрабіў аналізы — насенне ты сабрала вышэйшай пробы. Дома бу-дуць задаволены. Але ў нас ёсць яшчэ адзін дзень.

I можна падстрахавацца. Ці дамовілася ты аб сустрэчы з хлопцамі?

- Так,— гэта быў запомнены хлопцамі, можа, назаўсёды голас Гэлі.

— Цудоўна... А цяпер — спаць. Усім — дабранач. Святло ў намёце патухла.

Хлопцы прыселі, апусціліся на рукі і гэтак, на чатырох, каб не нарабіць шуму, пачалі адпаўзаць у бок чоўна. Абышлося ціха. Усю дарогу назад яны маўчалі, хоць і карцела пагаварыць. Аднак яны добра ведалі: голас над возерам разносіцца далёка, нават шэпт. I таму кожны абдумваў пачутае. У намёце запалілі ліхтарык і селі каля яго.

- Ты што-небудзь зразумеў? — спытаў Уладзя.

- Я ўсё думаў: чаму яна да нас лезе, чаму сама напрошваецца, чаму ад яе такая энергія, такая прыцягальная сіла прэць? А аказваецца, ёй гэта трэба было: яна заданне бацькава выконвала — збірала «насенне»... Разумееш? Яна «даіла» нас...

- А навошта? Навошта ёй? Зацяжараць?

- Якое там... Яна ж «збірала», ты сам чуў, а бацька яе — ці хто там — выбраў «насенне» і аналіз зрабіў...

- Ну ён жа ў яе нейкі там прафесар і...— Уладзя не дагаварыў. Юрась перабіў яго, нібы злуючы на тугадумства сябра:

- Так, прафесар, але ж — філолаг, яна казала. Спец па словах, а не па жыўчыках...

Здавалася, што і Уладзя зразумеў, да чаго ўвесь час хіліць Юрась, але сказаць баіцца. «Гэта былі...» — падумаў ён і тут жа адагнаў страшную думку. Начытаўшыся фантастыкі і прыгодніцкіх кніг, хлопцы тэарэтычна былі гатовыя да любых кантактаў, а на практыцы... I тады Уладзя схапіўся ледзь не за апошні панфіль:

- А чаму яны па-беларуску размаўляюць?

Вось пра гэта Юрась адразу і не падумаў. I сапраўды: чаму? У Мінску і ваколіцах даўно ўсе гавораць па-руску. Тым болей у прафесарскіх сем'ях, хай сабе і філалагічных. Але думка Юрасёва працавала ўжо ў пэўным кірунку і адгадка знайшлася тут жа, яна была на паверхні:

- Таму што і мы...

- Як гэта?

- Яны гавораць на той мове, на якой і мы. Я думаю, што мы былі першыя, каго яны тут сустрэлі і пачулі. Яны проста перанялі нашую з табою мову... Зразумеў? Памятаеш, учора ўвечары, калі мы толькі прыехалі і, узяўшы човен, плылі паўз пляжныя мясціны — анікога на беразе не было. А аб дванаццатай, калі лавілі ракаў, успомні, край неба запалаў блакітна-дзённым святлом і па ім маланкаю прабег прамень. Ты яшчэ сказаў, што гэта зарніца...

- Дык што, ты хочаш сказаць, што яны прыляцелі да нас аднекуль і Гэля — іншапланецянка...

- Я так не кажу... Я, як і ты, не хачу, баюся нават пра гэта думаць... Але... выходзіць, што так...

Хлопцы замоўклі. Маўчанне працягвалася доўга. Кожны перабіраў варыянты, каб аспрэчыць гэта. Аднак — шэсць пальцаў, перапонкі, «насенне», прамень...— складваліся ў лагічны ланцужок, выснова з якога была адзіная. I тады Уладзя сказаў:

- Што рабіць будзем? Трэба змывацца адсюль, пакуль не позна.

- Ноччу? Куды? Ты што... Дый ці далёка мы ад іх адыдзем?

- Ну тады давай чакаць раніцы. I з першым аўтобусам — у Мінск.

Лёгка сказаць: чакаць раніцы. Спаць ні Юрасю, ні Уладзю не хацелася. Галовы іх напружана працавалі. I малявалі карціны адна жудасней другой. Хлопцы ведалі, што ў гэтым лесе, акрамя іх, нікога няма: да першай вёскі па сушы кіламетры тры. Бліжэй толькі Гэля з бацькамі...

Вогнішча перад намётам патроху канала. Уладзя і Юрась разам выйшлі да яго, падкінулі дроў — агонь весела пабег па сухой ігліцы і на момант асвятліў твары хлопцаў. Яны былі нібы маскі, і агонь адбіваўся на іх, як на не жывых. Ля вогнішча хлопцы не затрымаліся, адразу ж вярнуліся ў намёт. Сцішыліся. Трэба было нечым іншым заняць галовы.

- Даставай кнігі,— сказаў ІОрась,— экзамен на носе, а мы за іх яшчэ і не браліся.

Хлопцы ўткнуліся ў падручнікі. Але ненадоўга. Сілкаванне ліхтарыка даўно «падсела», і паступова святло пачало жаўцець, потым чырванець... Літары сталі злівацца, радок набягаў на радок. I Уладзя выключыў ліхтарык.

Пасядзелі яшчэ з гадзіну ў цемры. У лесе стаяла незвычайная цішыня. Ветру не было. Даўно заціхлі птушкі і іншае лясное жыхарства. Нават рыба не плёскала ў возеры. Цішыня — да звону ў вушах. Страх страхам, але ноч і дзённыя перажыванні бралі сваё, павекі зліпаліся, галовы апускаліся, і раз-пораз, схамянуўшыся, хлопцы атрасалі сон, але ненадоўга. I тады Юрась прапанаваў: