Барыс Пятровіч - Сон між пачвар

Патроху цямнела. I белыя хвартухі бабулек пасталі шляхапазначальнымі маякамі для хлопцаў. Яны прайшлі ўжо з палову вёскі, калі з аднаго двара кінуўся наперарэз ім чорны цень з хрыпатым крыкам:

- Зарэжу!.. Стой, курва! Зарэжу!..

Цень кідаўся, аказалася, не да іх, а некуды міма, за рог плота. Там стаяла і ціхенька галасіла жанчына. Хлопцы пазналі: цётка Соня, а цень — ейны сын Змітрок, які напіўся і ганяў маці. Па звычцы: а што рабіць яшчэ, чым заняцца, калі тэлевізар сапсаваўся і прыспаць няма каму... Толькі на гэты раз Змітрок і сапраўды быў страшны — з ягонай рукі тырчаў доўгі сталовы нож, якім лёгка было й парсюку горла адгарнуць.

Змітрок заўважыў хлопцаў і абрадаваўся — як жа: аднакласнікі — падбег абдымацца і цалавацца. Ягоныя слінявыя (а можа, і ў ліпкай пене) губы агідна абмачылі Сашкаву шчаку і спаўзлі да шыі. Рукі коўзаліся па целе, спадалі ўніз, і Змітрок павісаў на Сашку, як на плоце. Шурка адышоўся колькі крокаў назад і не падпусціў Змітрака да сябе пытаннем:

- I чаму ты, Змітрок, у вёсцы застаўся? Ехаў бы ў горад, на сельмаш працаваць. Дзевак бы гарадскіх шчупаў з падбрытымі падмышкамі...

- Што? З чым? — спыніўся і перапытаў Змітрок.

- З падпахвамі паголенымі...

Змітрок хоць і п'яны быў, аднак, пэўна, жыва ўявіў сабе сказанае, бо зморшчыўся гідліва, нібы ўлез у нешта не надта прыемнае, і мацюкнуўся, адмаўляючыся ад такое перспектывы.

- Дурань ты,— сказаў Шурка,— гэта ж апошні піск моды...

А вось гэтага казаць якраз і не трэба было, бо зразумеў Змітрок толькі першыя словы і падзейнічалі яны на яго, як чырвоная ануча на быка. Ізноў бліснуў нож — цяпер ужо скіраваны ў бок Шуркі.

- Ды жартуе ён,— падаспеў Сашка і вымавіў нейтралізуючае слова:— Выпіць... выпіць ня хочаш?

Змітрок расплыўся ва ўсмешцы, твар ягоны зморшчыўся так, што зрабіўся страшным, адвіслі пад вачыма банькі і ледзь не зусім зніклі губы.

- Хлопцы... Ды вас... Да з вамі... Ды я...— загаварыў ён хутка.— Ды пайшліма да мяне. Я сёння тры згонкі выціснуў. Самагон — у роце гарыць. Пайшліма... Я ж адзін тутака кукую. Вы ж, сабакі, па гарадах разбегліся. А мне, можа, тутака й пабіцца няма з кім цяперака... Эх, хлопцы!..— і зноў палез да Сашкі абдымацца.

У класе іхнім было пятнаццаць хлопцаў і восем дзяўчат. I ўсе з'ехалі ў розныя гарады, па вучэльнях і заводах разбрыліся. У вёсцы здабываць хлеб ды мяса застаўся адзін Змітрок. Паспытаўшы гарадскога жыцця (хай сабе і інтэрнатаўскага): душ, прыбіральня ды гулі роз-ныя пад бокам — кіно, піўбар, дыскатэка... хлопцы разумелі Змітрака, можа, й больш, чымсьці ён іх, але піць не пайшлі. Не паспелі, бо з-за павароту паказаўся натоўп, над якій акрамя пылу віеела песня, разабраць з якое можна было толькі прыпеў, які раз-пораз паўтараўся: «Руеалачку правяду-у-у!..»

Хлопцы збіліся ўбок, да плота, дачакаліся падыходу дзяўчатаў, што няслі вялізны — метраў пяць — вянок, і далучыліся да іх. Свята ўцягнула хлопцаў у свой вір, адбіраючы думкі і навязваючы пачуцці. Натоўп рухаўся наперад і абрастаў бабулькамі з лавачак. Бабулькі да-лучаліся да песні, натхнёна, высока падводзілі «правя-ду-у-у-у-у!» і шчасліва брылі разам са збоем, што плыў па вуліцы павольна, каб ніхто не адстаў. Дзеці ж бегалі ад галавы шэсця да хваста, мітусіліся і надавалі яму да ўрачыстасці — святочнасць...

Наперадзе паказалася машына. Яна прыціснулася да ўзбочыны, з яе выйшлі людзі. Высокі мужчына зняў з галавы капялюш і згарнуў яго ў руках: пэўна, быў мужчына чужы і падумаў, што кагосьці хаваюць. А можа, яно так і было: бабулькі і сапраўды хавалі сваё свята, якое й жыло яшчэ дзякуючы ім і пакуль што, унукам, якіх выпраўлялі яны рваць краскі і плесці вянкі. Бо Змітрок ужо і еам не пойдзе і сваіх дзяцей і ўнукаў выпраўляць не будзе. Не будуць і Сашка з Шуркам, і песняў гэтых яны не ведаюць. Хоць і здзіўляліся зараз хлопцы — колькі іх шмат, і ўсе дарэчы, і ўсе пра свята. Але ні ў кога не варухнулася думка — запісаць іх, каб захаваць для сябе, для нашчадкаў. Навошта... Навошта, калі ёсць Лешчанка і Пугачова, Лявонцьеў і Ратару. Навошта, калі наш адрас Савецкі Саюз... I з мовы вясковае яны ўжо смяяліся ў сваіх Гарадах, калі чулі яе ад іншых, ад тых, хто толькі з вёскі прыехаў...

Русалка дайшла да краю вёскі. Там ужо шугала ў неба бела-сіняе вогнішча. На ўзгорку, ля самага жыта. Праходжваўся ў чаканні побач кульгавы дзед Хведар са стрэльбай — каб прагнаць стрэламі Русалку, якая заманьвае гожых хлопцаў у жыта і там замучвае іх у сваіх ласках да смерці. Людзі стоўпіліся ля вогнішча, і тут нехта з п'яных і нецярплівых не вытрываў і да часу кінуўся да вянка, каб урваць з яго болыны і лепшы кавалак. За ім кінуліся іншыя. Закрычалі, запішчэлі дзяўчаты, што трымалі вянок, разбегліся, і праз якую хвілю перабіралі ягоныя рэшткі бабулі, дзяліліся між сабою: лічылася, што мець пасмы гэтага Русалчынага вянка ў хаце — значыць мець шчасце і дабро. I хавалі-захоўвалі яго за абразом ці ў іншай таемнай мясціне да новае Русалкі.