Барыс Пятровіч - Сон між пачвар

«Іншы на маім месцы пасмяяўся б і даўно пайшоў бы дахаты,— паспрабаваў супакоіць сябе Рыгор,— нічога ж асаблівага не здарылася. Ну, разыгралі, ну, спынілі, ну, выкарысталі, нарэшце... Але ж гледачы могуць і не зразумець гэтага ў перадачы, а наадварот, палічаць, што мяне спецыяльна запрасілі, рыхтавалі... Не вельмі ўдала ўсё ў журналістаў атрымалася...»

- Ты што тут слупом стаіш,— даляцеў да Рыгора раззлаваны голас карэспандэнта,— кашалёк гані!

Журналіст быў крыху вышэйшы за Рыгора, і калі Рыгор падняў галаву, яму падалося раптам, што чырвоны ад нецярплівасці і злосці твар навіс над ім, запаланіў сабой неба. I, не доўга думаючы, Рыгор рэзка і неяк так акуратна ўдарыў у гэты ненавісны твар. Журналіст аб-хапіў рукамі імгненна памакрэлы і пачырванелы нос і схіліўся над зямлёю. «Бач ты, зараза, здагадаўся, каб апратку не спаганіць»,— думаў Рыгор, а яго ў гэты час скручвалі, звязвалі, садзілі пад сцяну аператары.

«Міліцыю!» — крычаў нехта, а яна ўзко і была побач у вобразе статнага сяржанта.

— Што тут адбываецца? — казырнуў ён, а потым назваўся Рыгору: — Сярясант Коршак.

Расказчыкаў хапала, і сведкаў таксама аказалася нямала. Рыгор моўчкі сядзеў пад сцяною, пазіраў на разявак, злаваў на сваю нястрыманасць і на пытанні сяржанта: «Так было?» абыякава ківаў у адказ галавой.

Пад'ехаў «чорны воран». Рыгора далікатна падвялі да дзвярэй і шпурлянулі ў будку. Ен не ўтрымаўся на нагах, упаў, балюча выцяўся плечуком аб лаўку, і толькі цяпер, нарэшце, зразумеў, у якую гісторыю ён трапіў і што за гэтымі дзвярыма ён, напэўна, сам сабе ўжо не належыць.

* * *

У цесным пакойчыку, у які прывезлі Рыгора, сядзела трое. Усе, чулася з размоў, трапілі сюды выпадкова, і ўсе па чарзе густа палівалі брудам міліцыю. Асабліва вылучаўся чырванатвары, скуласты, з кароткімі драцянымі валасамі хлопец.

- Я іх, мянтоў паганых, наскрозь бачу,— сіпеў ён,— мокранькае хочуць прышыць. Не ўдасца. Рыж-жы за сябе пастаіць...

У куце, прыціснуўшыся худымі плячыма да сцяны, сядзеў кволы, быццам знясілены доўгай хваробай, юнак. Выцягнуты, змучаны твар, сінія кругі пад вачыма... «А гэтага за што сюды? — падумаў Рыгор.— Яго, пэўна, у лячэбню трэба». Хлопец тым часам пачаў спаўзаць з лаўкі, яго забіла, затрэсла, як у ліхаманцы.

- Ломка...— з веданнем справы сказаў трэці з затрыманых, такі ж хілы і худы. Падышоў да сябра, падсеў побач, каб той чаго з сабою не зрабіў.

Дзверы маўкліва расчыніліея.

- Будзіч, на выхад,— запрасіў міліцыянер, і Рыгор падхапіўся з месца.

У недалёкім пакойчыку за сталом сядзеў вусаты мужчына з пагонамі малодшага лейтэнанта. За ягонай спінай хавалася ў дрэвах чырвонае сонца. На стале, акрамя тонкай зялёнай папкі і тэлефона, нічога не было. Поглядам следчы паказаў Рыгору, куды сесці.

- Дык кажаш, прозвішча тваё Будзіч? А Пятро Паўлавіч кім табе даводзіцца? Не бацькам выпадкова?..

Рыгор матлянуў галавой: «Так». У следчага задаволена і разам здзекліва расплыліся ва ўсмешцы вусы.

- А што, калі я яму зараз затэлефаную, а? — спытаў ён і адразу ж узяўся за трубку тэлефона.

Звыклымі рухамі, па памяці, набраў нумар.

- Пятро Паўлавіч, прабачце, што так позна, але тут яшчэ адзін ваш сын,— на адным выдыху выдаў ён і звысоку гэтак зірнуў на Рыгора, потым страпянуўся: — Што? Як выглядае? Цёртыя джынсы, пінжак... худы... без акуляраў... Нос? Нос прамы. Вочы? (Рыгор падставіў твар, каб ямчэй было разглядаць.) Так-так, над правым брывом шрам... Слухаю,— малодшы лейтэнант выцягнуўся, голас ягоны задрыжэў,— слухаю. Харашо-добра, харашо-добра...

«Зноў бацькава пасада выкарысталася,— канстатаваў сабе Рыгор, і стала яму брыдка і прыкра як ніколі. Што выпусцяць яго, ён ужо не сумняваўся, аднак у душы ўзняўся нейкі пратэст гэтаму.— Нікуды не пайду,— думаў Рыгор,— тут застануся, хай караюць... Але іншая думка настойліва праганяла гэтую: падлі, падлі масла ў агонь, і так за ідыёта прынялі...»

Следчы некалькі разоў не мог патрапіць трубкай на тэлефон. Потым развязаў папку, дастаў адтуль нейкую паперу і стаў, акуратна складваючы, ірваць яе. А затым адным махам расеек усе сумненні Рыгора:

- Вы вольныя,— прамовіў ён. I не чулася ў ягоным

голасе ні расчаравання, ні радасці: нічога. Быццам аўтамат выконваў звычны загад.

I Рыгор моўчкі, без разваг, скарыўся яму — выйшаў з пакоя.

На ганку сыры вячэрні вецер ашчаперыў Рыгора і павёў дахаты. Ісці было блізка. «Адна радасць: пад самы дом падвезлі»,— адзначыў Рыгор і пашыбаваў напрасткі праз стаптанае, лысае школьнае футбольнае поле.