Алесь Разанаў - Каб мелі шчасце ўваскрасаць і лётаць

16
Гэтак i мусіць быць?

Нядаўна
Супрстнікі, а цяпер
Хаўруснікі назаўсёды —
Палеглі
Тыя i гэтыя ваяры
У раптоўны сон,
Хто ix абудзіць?!.

А тое, што ix раз'ядноўвала
Iадважна
Мкнула насустрач адно аднаму
Хто скажа,
Хто выснуе,
Хто пакажа —
Дзе яно?
Што яно?
I нашто?

Адпусціўшы лейцы,
Едзеш канём вараным
Дадому.

Склалася:
Дом — гэта мір,
Склалася i наноў
Складаецца:
Бітва — людзі.

17
Рыхтуеш
Дружыну сваю
Да паходаў,
Да бітваў,

Вучыш
Учыикам адважным,
Рухам спрактыкаваным,
Паводзінам чуйным.

I сам
Рыхтуешся з ёю
Да справы,
Якая цябе абрала,
I ў смерці
Вучышся

Жыць.

18
Згадваеш:

У маленстве
Дзіцячаю талакою
Гулялі ў снежкі.

Але спачатку дзяліліся,
I ў той дзелі,
Якая была не з табою,
Дзеці казалі:
«Добра,
Мы згодзімся біцца ў снежкі,
Апе няхай Усяслаў,
Але няхай Усяслаў —
Калі будзе біцца — няхай
Не ўпадае ў лютасць».

19
Нібы агонь,
Узнікаеш раптам
I раптам знікаеш.

Hi поле,
Hi путча,
Hi бераг
I ні рака
He ведаюць, дзе ты зноў
Аб'явішся неўзабаве.

Тваёй прысутнасцю невідочнай
Поўны абсяг,

Адусюль
Нябачна глядзяць
Твае вочы.

20
Ты ўсюды —
I па-за месцам,
Заўсёды —
I па-за часам,
З усімі —
I без нікога.

Сёння
Імкнешся паспець туды,
Куды прыйдзе
Падзея заўтра.

Людзі ў сустрэчах,
Зямля ў слядах,
Iзлучае
Канцы i пачаткі неба,
A ў горнах
Удзень i ўначы
Палае агонь,
I куюць кавалі
Зноў зброю.

21
Сіла,
Дужэйшая за цябе,
Імкне цябе
Па таемных сцежках
I адчыняе
Замкнёныя далячыні.

Як сокала —
Вышыня,
Як рыбіну —
Глыбіня,
Як глухамань —
Ваўка,

Цябе вабіць
I дазваляе табе станавіцца сабою
Прасцяг —
Злучаны з гэтым светам
I ўжо далучаны
Да таго.

22
Хто зажадае сабе пакуты,
Калі магчымая ўцеха?
Хто накладзе на сябе лахманы,
Калі мае шаты?
I хто
Аддасць перавагу страце,
Калі кладзецца
Да ног набытак?

Разам з усімі з чараў
П'еш хмельную слодыч,
А сам — атруту.

I свет
Табе адкрывае свае таямніцы,
Iадчыняе
Табе свае скарбы

Смерць.

23
Вядзе цябе перамога
Ласкава
Ў палаты
Славы,

Аднак заставацца
Ты ў ix
Не хочаш.

Накрэслівае на тваім
Жыццяпісе
Параза
Свае пісьмёны жалезам,

А каб адужаць цябе —
Не можа.

Зрошчаны з целам,
Апе не цела,
Зроднены з духам,
Але не дух,
Зямлёю баронішся
Ад нябёсаў,
Нябёсамі —
Ад зямлі.

24
Уклалася ў чалавека
Таемная моц —
I ёю,
Што ён захоча,
Разбурыць можа,
І што захоча — стварыць...
Але ён
Блукае знадворку,
Але яна
Замкнёна ў святліцы,

I смерць
Трымае ключы.

25
Плывуць,
Як заўсёды,
Аблокі
I свеціць сонца.

I, як заўсёды,
Людзі
Не пільна бачаць
I разумеюць не дасканала.

Аднак
Тое, што хоча здзейсніцца,
Абірае
I ставіць свой знак на тым,
Кім яно здзейсніцца можа,—

На незаўсёдным,
На прыналежным да вечнасці
Невядомай,
На неспатольным,
Пакутным,
Жывым

Т а б е.

26
Нешта парушылася —
i парушэнне
Уклалася ў звычаі i ў абавязкі.

З паходу
Варочаешся дадому
З багатым палонам:
Нашто ён табе?
I слава —
Нашто яна, калі маеш
Большае адпачатку?
Але бадзёра
Гамоніць дружына,
Але маляўніча
Разгортваюцца краявіды...

Так шмат усяго,
Што ўсяго ўжо мала,
I кліча
Нястачу лішак.

27
Табе запярэчаць
Адпрэчаныя табою
Старыя багі —
I ўзварушаны люд
Абкружыць твой двор,
Iстрэлы
Запаленыя паляцяць
У твой дом...

Цяпер
Маліся свайму
Ўкрыжаванаму Богу,
Кліч
Замовы на дапамогу!..

Быццам спружына,
Сціснецца ў сілу адпору
Твой лес,
I лівень раптоўны
Ўсе дзверы адчыніць

Насцеж.

28
Гэта не ты,
А твае адбіткі,
Не ад'яднаныя ад цябе,
Як цені
Ад постаці, i гэтаксама,
Як з постаццю цені,
З табой не з'яднаныя...