Алесь Разанаў - Каб мелі шчасце ўваскрасаць і лётаць

Рэха,
Якое амаль супала
З пахмурлівай
Далечынёй.

2
Не аддае цябе
Даўніна,
Невараць
Не вяргае,
Не адпускае
Нябыт.

Твае палачане
Цябе не бачаць,
Цябе твае крывічы
Не чуюць,
Цябе нашчадкі твае
Успомніць не могуць.
А ты
Прымаеш усё, што ёсць,
Але ўсё адно,
Але ўсё адно
Згадзіцца з гэтым
Не хочаш.

3
Клічу цябе,
Каб прыйшоў
У сённяшні дзень
I прывёў
3 сабою стагоддзі,
Пакінутыя ў мінулым.

Звяртаюся да цябе,
Каб страту,
Што забірае
Людзей ад людзей
Iчалавека ад чалавека,

Перааспрэчыў.

4
Хто
Знік мазусім,
Не пакінуўшы ў свеце
Следу,
Хто
У свой след увасобіўся
I стаў знаны.

А ты
Усё застается
На той мяжы,
Дзе нябыт
Супадае з быццём:

Чакаеш,
Калі стане іншаю
Неўміручасць?

5
Як убірае ў сябе
Чалавек
Свой век,
Так убірае
I памятае чалавека
Імя,
Яму дадзенае нараджэннем
I спраўджанае жыццём.

Удумваюся ў яго,
Услухоўваюся ў яго,
Трымаю яго на вуснах.

I ключ,
i замок,
Iпрастора,
Належная іншаму вымярэнню,—
Імя,
Што прыйшло ад цябе,
Каб весці
Цяпер да цябе:

Усяслаў Чарадзей.

6
Няхай не думае чалавек,
Што тут,
На зямлі,
Ён найпершы
I найвялікшы.

Няхай зразумее,
Пакуль не зляцеліся крумкачы
I не збегліся лісы,
Сваё прызначэнне
I месца.

Няхай,
Калі здолее,
Да цябе
Падыдзе i вымавіць:

«Бог ува мне,
I Бог у табе,
І над усімі
Намі».

7
На кожную ўладу
Ёсць яшчэ большая
Ўлада,
На кожную перамогу
Ёсць яшчэ большая
Перамога.
Шукаеш той стан,
Той адзіны стан,
Што цалкам цябе
I выявіць,
i ўвасобіць,
I ад здабытку,
Даступнага ўсім,
Адмаўляешся,
I знаходзіш
Сябе на шляхах
Невядомых.

Не ведае ўшана,
Якія найменні
Табе прысвяціць,

I ўхвала,
He маючы слоў параўнання,
Нямее перад табою.

8
Ззяючы ўсімі
Колерамі вясёлкі,
Плыве над зямлёю
Дзівосны змей,
А валхвы
Збіраюцца разам i вызначаюць:
«Таго, хто цяпер нарадзіўся,
Вясткуе падзея,
Вітае неба»,—
I пойдуць
Сцяжынамі з'явы,
Iзнойдуць
Цябе.

9
Славы не прагнеш,
Удачай не ганарышся,
Адно намагаешся асягнуць,
Што не ўдаецца іншым,

I чалавека —
Кім ты ўвасобіўся
Ў гэтым целе
I ў гэтым жыцці —
Выпрабаваць дарэшты.

Загадка,
Якую ўсім загадаў,
I той,
Кім яна авалодвае,
Пазнае
У рысах сваіх
Здаўна
Знаёмыя рысы.

10
Табою выходжу
За межы часу
I разглядаю табою тое,
Што апранулася ў небакраі,
I тое,
Што пасялілася ў невымоўным,
Табой вымаўляю.

Прыкметы
Акрэсліваюцца ў краявіды,
Дарадцаю робіцца небяспека,
Ä мэта — павадыром.

11
Ноч дазваляе
Выявіцца таямніцы,
Ä дзень —
Прадметам.

He ўвасабляешся
I не знікаеш:
Цень,
Які не дае
Мінуламу стаць
Назаўсёды мінулым,
А будучыні —

Нічыёй.

12
У роўным
Ты роўны з усімі
Iнават
За ix непрыкметнейшы —
Быццам
Часткова адсутнічаеш:

Не ўмееш
Так, як яны,
Захапляцца хвіляй,
Так, як яны,
Здавальняцца ўдачай,
Так, як яны,
Ажінацца ў гоман...
Але ў няроўным
Няма табе роўні —
I навальніца
Ідзе да цябе,
I вядзе
Цябе з сабой завіруха.

13
У зыркім агні,
Ад маланкі запаленым,
i ў атрутнай
Змяінай крыві
Гартуеш
Дзіду i меч:

(Не крышыцеся,
Не ламіцеся,
Не тупіцеся!..).

Будзеш
Цэлы свой век
Ад паразы ўхіляцца
А яна цябе —
Даганяць,

Будзеш
Цэлы свой век
Даганяць перамогу,
А яна ад цябе —
Ухіляцца.

14
Далеч адтуліцца —
I зазірне
Позірк за небасхілы. Здабываеш вайною.

Навіны
ўварвуцца ўгаворку,
Пакажа
Дарогу да сэрца дзіда,
Агонь
З'яднаеццаз крыкам
І з дымам — туга,..

Ці зможаш
Тое, што ёсць, адолець,
Toe, што ёсць, перакласці
У тое, чаго няма?

Але сёння
У квецені свет,
A ў цябе вяселле.

15
Спыняешся каля сцен
Наваградка,
Ноўгарада,
Смаленска...

Хочаш пераканацца,
Ці ты ім свой
I ці яны
Свае гэтаксама?
Рухомая процівага —
Вартуеш
Княствы i гарады
І мір
Здабываеш вайною