Алесь Разанаў - Каб мелі шчасце ўваскрасаць і лётаць

42
Не можаш уваскрасіць
Сваіх мёртвых
Сяброў-ваяроў,
Што палеглі ў бітве,
Ды можаш
Уваскрасіць
I нанава ўвесці
У займішча новага дня
Замоўклую бітву —

Няхай сама
Яна вызначае:
Навошта
Так непадзельна
I так асобна
Злучыліся ў чалавеку

З целам душа
І з душою цела.

43
Згуба
Бяжьщь па тваіх слядах,
Табе падае руку
Здрада,
Дарогу табе заступае
Жах.

А ты ўсё адно
Застается жывым
Заўсёды:

Раптоўны ратунак
Цябе беражэ,
Імгненнае выйсце
Цябе пільнуе.

44
Не назіраў —
A бачыў,
Не слухаў —
Ачуў,
Крылаў не меў —
A лётаў.
Быў там,
Куды сцежкі не дасягаюць,
I рэчы,
Якія не маюць наймення
У мове людской,

Разумеў.

45
Нібы груганы — ахвяру,
Цябе апаноўваюць
Змрочныя,
Горкія,
Цяжкія думкі.

I не хапае
На тэты раз моцы,
Каб ix адпрэчыць,
І не хапае
На тэты раз шчасця,
Каб ix адолець
Iпавярнуць наўпроць.
Звернуты вочы
Углыб сябе.

Каб адразу
Ўсё зведаць i вырашыць,
Падаешся,
Прымаючы выклік,
Насустрач нязведанай долі —

Бядзе.

46
На чоўне
З малымі сынамі,
Апосталамі малымі,
Нлывеш схаладнелай вадой
Да супротных князёў —
Хаўруснікаў i варагоўцаў.

Надоечы цалавалі
Яны святы крыж,
Прысягаючы,
Што не прычыняць
Табе аніякай шкоды.
Але калі прыплывеш,
Яны раптам
Прысягу зломяць.

Даўся,
Каб ашукалі,
Ці зазірнуў
У імглістую будучыню
I згадзіўся:

Хай будзе,
Што мае быць?!.

47
Зняволенага, цябе
Вязуць князі-вераломцы
У стольны Кіеў,

А Полацак
Ідзе следам.

Цешыцца княскі двор
I ходзіць глядзець
На дзівоснага вязня,

А Полацак побач
Тужыць.

Цябе замыкаюць
У поруб-цямніцу:
Цяпер,
Што хочаш, рабі
I, што хочаш, думай.

А Полацак ходзіць
Па вуліцах Кіева
I месцічаў водзіць
Услед за сабой,
I намаўляе на нешта.
Табе аддаюць уладу,
Князем вяльмуюць
І на пасад узводзяць,

А Полацак за руку
Бярэ цябе:
Княжа,
Ці не пара дадому?!.

48
Прастора
Напружваецца, як цеціва,
I час
Скіроўваецца,
Як страла,
Па найкарацейшай дарозе.

Яшчэ не мінула ноч,
А ты апынаешся ў дні,
I тое,
Што будзе заўтра,
Распазнаеш сягоння.

49
Людзям чыніш суды,
Князям
Раздает гарады,
Падзеям
Дапамагаеш скласціся так,
Як яны
Гэтага хочуць.

Носіш —
Выношваючы — у сабе
Наступнасць
I настаеш
З яе.

50
Што здзейсніцца —
Застанецца,
А што застанецца —
З часам
Забудзе,
Што азначала яно,
Іпачне
Сведчыць сябе самое.

Шчыльныя літары
У летапісах пажоўклых
Спыняюцца,
Каб даўмецца,
Д з е ты

I х т о.

51
Употайкі
Сустракаешся са святым,
Чыёй келляй —
Падземныя сутарэнні,

I гэтаксама —
Употайкі —
З вешчуном.

Знаходзіш
З абодвума імі
Паразуменне,
3 абодвума імі
Вядзеш гаворку
Аб справе,
Аб часе,
Аб чалавеку.

З'ядноўваюцца ў табе
Вышыня i глыбачыня,
Зямля i нябёсы,
Святло i цемра,
Дзейсніцца,
Тоячыся ад паверхні,
Нязнаны Бог.

52
Вестку за весткай
Прывозяць табе
Ганцы.

Няма калі жыць,
Як хацеў бы,
Мусіш —
Як дбае дзень,
Як вымагае тыдзень.
П'еш, як ваду,
Бяду,
Ясі, як хлеб,
Гора.

Траціш сябе
Дарэшть!
I зноў,
Страчваючы,
Знаходзіш.

53
Уклаў у Сафію
Сваю душу,
I калі
Звоняць званы,
Дзе б ні быў,
Усё роўна чуеш.

У намаганнях i ў спробах
Жыццё
Набывае ўсё больш аблічча,
Што даспадобы
Яму самому.

С в о й край,
С в о й народ,
С в а е гарады
I с в а я Сафія,

I ты ім таксама
Свой.

54
Гэтакі час:

Ён пахне
Жывіцай i дымам.

Дарога
Перацінае дарогу,
Меч
Абрушваецца на меч,
Дружына
Едзе насустрач дружыне,
Ваяр
Змагаецца з ваяром.

Гэткі час:

Выплаўляецца
З горна нягодаў
Народ,
З прысаку
Ўзводзіцца горад,
З роспачы
Творыцца моц.