Алесь Разанаў - Каб мелі шчасце ўваскрасаць і лётаць

З-пад рук — пясок.
Жывое — спарышы.
Паруш ваду —
патайнае парушыш.
А бацька гаварыў:
не церушы —
у матчыныя вочы нацярушыш.

Чароды сноў.
Празрэнні — з чарады:
ўдрукуюцца ў цябе,
нібы ў вашчыну,—
зайсці у неймавернае туды,
адкуль ужо вярнуцца немагчыма.

Круціліся сцяжыны:
дзе чыя?
Жыццё разгаліноўваецца
ў спробы.
Аголенае
сэрца
ручая.
А рэчы ацярушваюць аздобу.

Хто сустракаўся —
ўжо той не чужы.
Праточыцца сутонне пад павейкі.
Прад чалавекам зоркі і крыжы.
Куды? — пытаўся. __
Усім было данекуль.

Падзел яднае.
Адкрыццё — на раз.
Жыццё перабірае іпастасі.
Змяркаецца
прыручаны
абраз.
А бацькава вячэра засталася.

Напружваюцца пільна зрэнкі з'яў.
Што набываў —
адхіліцца ў прапажу.
Куды жывеш?
імёны называў,
якія ўспамінаў:
жыццё пакажа.

Дзе ў немачы,
дзе ў моцы — пазначай.
Празрэнні адмаўляюцца ад ежы.
Да сэрца
дакранаецца
ручай.
Я не сабе —
сваё шукаў —
належу.

У зрэнкі зазіраюць груганы.
І лёс
свае дарункі
забірае.
А бацька прыўзнімаецца з труны:
удзень і ўноч ідзі да небакраю.

Праточваўся пясок.
Да нейкіх меж
ты набліжаўся.
У сабе не ўжыцца.
Дагэтуль — ты.
Прачнешся і заснеш.
А ўвечары падыдзеш да бажніцы.

Пытанні
рассяроджаныя
ў днях.
Вышэптвае
сутонне
запаветы.
І будзе бразгатаць падзёрты дах
і — зазіраць у сэрца іншасветы.
О думка неўтаймоўная, бяжы!..
Я — небакрай.
У немачы знайдзіся.
І я — хада:
усюды па мяжы.
А бацька патрабуе:
нарадзіся.
Дыханне свечак.
Смутак абразоў.
Зіхоткасцю аздобленыя строі.
Адшукваўся сцяжынамі разоў.
А сам ужо апрануты ў старое.

Груган
наскрозь
твой розум
прадзяўбе.
Назваць збіраўся,
ў пераліках спробных,
без імені,
адгэтуль ты,
сябе —
апошні між усіх аднаасобнік.

Я чалавек:
я смягну і тужу.
У разважанні ўблыталіся рэчы.
Што пра сябе —
спытае хто —
скажу?
У пустцы прызначаюцца сустрэчы.
Адлікі апярэджвае хада.
У розум удрукоўваецца нешта.
Сабе і бацьку.
Горкая вада.
Вандроўнікі
натоляцца
дарэшты.
Што з некім адбылося,
што з табой,—
адрозніваў.
Пясчаны пошап смагі.
Над размаітай памяццю былой
заззяюць пакручастыя працягі.

Распростанае свята
зацвіце.
Імёны пазнаёмяцца нанова.
Сам без сябе,
ў шурпатай пустаце.
А рэчы рэпеціруюць прамову.
Людскія — лесы.
Скрыцце — ў адкрыцці.
Ужо бездапаможныя,
калені
укліняцца ў пясок —
пераўзысці
зацверджаныя межы і ўяўленні.

Захопліваюць рухі пустату.
І думкі адхіляюцца ад спрэчкі.
У іншасвеце
хмызам
прарасту.
Ад вогнішча
запальваюцца
свечкі.

Мы гуляем у хованкі:
сховы.
Небяспечныя хлеб, вада.
Праз парушаныя асновы
прабіваецца лебяда.

Як зіхцела жыццю звышмэта!..
Лета,
чорнае ад пакут.
Кожны кут абшукаю:
дзе ты?!.
Адгукаецца водгук:
тут.

Ношка цяжкая
ураджаю.
Нерухома стаяць сады.
Хто каго з нас апераджае?
Быццам веды —
вядуць сляды.

Асляпляльны дарунак боскі:
не ўмясцілі календары.
Сустракаюць
пустыя вёскі,
абязлюднелыя двары.

Што вам згадваецца,
раздарожжы?
Што вы памятаеце,
платы?
Зазіраю ў люстэркі:
можа,
у якім засталася ты?!.

Успаміны
тлумачаць нешта,
прагнуць будучыняю ўзысці.
Каб успомніць цябе дарэшты,
мушу зноўку цябе знайсці.

То зацягваючыся імглою,
то квітнеючы ззяннем,
бярог
свет свае таямніцы:
малое —
дарагое:
ў найменшым — Бог.

Расшчапіліся раптам
хвілі —
i адкрылася бездань сама.
Мы з табою жыццё хвалілі.
Без цябе мне
жыцця няма.

Кім былі,
больш ужо не будзем,
Толькі хмурнаю талакой
знерухомелі стоды
ў бязлюддзі,
ўдалеч цягнучыся рукой.
Мы жывілі ix:
нашы творы,
ушаноўвалі кагадзе.
Але зрушылася прастора:
тут — яны,
ты —
не кажаш —
дзе.

Што сабралася ў выніку —
ў ношцы?
Прысвячалі сябе,
хто як мог,
мы наступнасці.
Пераможца —
выракаюся перамог.

Толькі б ты адшукалася —
ў святы
перайначаліся б часы...
Уваходжу,
вандроўца,
ў хаты:
ціша,
змоўклыя га л асы.