Ігар Бабкоў - Хвілінка

Гэтыя два хлопцы, якія выпадкова сустрэліся на калідоры пару гадзінаў таму, цяпер сядзелі перад ёй, і яны былі ўжо амаль закаханыя, яна адчувала гэта беспамылкова.

Адчувала па-свойму, нейкім дзіўным пачуццём, якое нібыта спала стагоддзямі і цяпер прачнулася ў ёй, і вяло, і падказвала.

Гэта былі яе мужчыны, яна ведала тое дакладна.

Адзін, прыгожы класічнай прыгажосцю, але пры гэтым тонкі і надзейны, раз-пораз яна кідала позірк на ягоны профіль, такіх выбіраюць аднойчы і назаўсёды, і кахаюць усё жыццё. Ідуць разам, праз усе перашкоды, і ніколі не шкадуюць.

І другі, няўлоўны і ўсюдыпрысутны, як дождж з маланкамі, асаблівы і крыху звар’яцелы. З ім хацелася б цалавацца, раптоўна падумала яна. І рабіць розныя мілыя рэчы, якія назаўтра будзеш прыгадваць з няёмкасцю — танчыць голай на стале, блукаць пад дажджом увесь дзень.

Яшчэ ўчора яна думала пра шэрасць і невыразнасць вонкавага, знешняга свету, які вабіць і спакушае толькі тады, калі глядзіць з будучыні. А калі прыходзіць у цяпершчыну, рассыпаецца ў друз, у пыл, і прамінае занадта хутка.

А тут усё раптоўна пачало складацца, і само сабой, без аніякіх высілкаў з яе боку.

У сэрцы зашчыміла — яна падумала, што магла б і не паверыць, прамінуць гэтыя дзверы. Магла б сядзець на дні нараджэння, слухаць размовы ні пра што. Дурныя жарты, заляцанні. І тады яе жыццё склалася б зусім па-іншаму.

Але яна штосьці адчула ўнутры, паднялася і выйшла, і апынулася там, дзе яе чакалі.

У галаве круцілася мелодыя, знаёмая аднекуль, хаця яна і не магла прыгадаць адкуль. Яна міжволі адбівала такт, хацелася знайсці фартэпіяна і прайграць.

Дастала з торбы сшытак і занатавала некалькі фрагментаў. І тады зразумела: гэта была яе ўласная, яшчэ не напісаная, музыка.

***

Багдан расплюшчыў вочы і асцярожна агледзеўся. Ён сядзеў на падлозе, абапіраючыся спінай на рэшткі фатэлю. Ён адключыўся зусім на пару секундаў, але штосьці адбылося за гэтыя секунды, ён быў гатовы паклясціся.

Большасць рэчаў захаваліся такімі, якія яны й былі. Але некаторыя змянілі месца, а іншыя — нават форму.

Шафа каля сцяны падазрона нахілілася. Вялікі плакат, шэдэўр агітацыйнага мастацтва — жыць і вучыцца па-ленінску! — споўз са сцяны ўніз. Двухпудовая гіра, якая стаяла ў далёкім куце, перамясцілася на пару метраў бліжэй.

Яны танчылі танец дэрвішаў, гэта апошняе, што ён памятаў.

Эва Дамініка выцягнула са стосу кружэлку Равэля, яны засмяяліся: што яна робіць у скрыні для агітатара і прапагандыста, было незразумела, а Францішак сказаў, што гэта насамрэч старажытны суфійскі танец, і што, калі яны не супраць, можна паспрабаваць тэхнікі экстаза.

Яны былі ўжо гатовыя да гэтага вар’яцтва. Напачатку смешна, але паступова рытм падпарадкоўваў, прымушаў рухацца ўсё хутчэй і хутчэй. Сэрца выскоквала з грудзей. Было адчуванне: яны падышлі да краю магчымага.

А потым свядомасць адключылася і засталася толькі музыка, і радасць, і неверагоднае шчасце.

Што было перад гэтым, прыгадвалася з цяжкасцю.

***

Ён прыйшоў за паўгадзіны да шостай і ўладкаваўся ў кафетэрыі насупраць інтэрната. Узяў каву з малаком і стаў за стойку каля вакна.

Кава была гідотная, як толькі магла быць савецкая кава з малаком. Але больш нічога не было, а яму было патрэбна спакойна пастаяць каля вакна, за стойкай, і прыгледзецца.

З вакна быў бачны фасад і крыху ўнутранага дворыка. Як у фільмах пра шпіёнаў, падумаў ён, і яму стала смешна.

Далей жа ўсё пайшло нават занадта добра, і ён расслабіўся.

Ён дачакаўся кубінцаў, калі тыя вярталіся з крамы з поўнымі торбамі. Ён ведаў, што яны пакідаюць бутэльку піва на вахце, і вахцёр, — аднарукі Джо, як называлі яго студэнты, — адразу падымаецца і нясе яе ў лядоўню. А тая стаіць у пакойчыку каменданта, наперад па калідоры і крыху ўбок ад вахты. Тры-чатыры хвіліны, як мінімум.

У гэты момант можна прайсці незаўважаным, і ты амаль прывід, цябе няма.

Ён ужо аднойчы сюды прыходзіў. Яны вырашылі нарэшце заняцца агітацыяй і прапагандай і раздрукавалі на старой машынцы дзесяць экземпляраў “Пагоні” Багдановіча.

Ён пакінуў іх на падваконні, напрыканцы калідора, там, дзе звычайна палілі. Тады ўсё засталося без водгуку, ці мала хто любіць Багдановіча, да таго ж на калідорах забывалі і не такія рэчы.

Гэтым разам усё мусіла быць больш сур’ёзна.

***

Багдан ведаў, што трэба быць асцярожным. Першы гістфакаўскі інтэрнат меў благую славу. Усё, што гаварылася ў інтэрнацкіх пакоях, а часам нават і на калідорах, — адразу рабілася вядомым у дэканаце.