Ігар Бабкоў - Хвілінка

Ён сядзеў у фатэлі тварам на захад. Крыху збоку, за спінай гарэла вогнішча.

Раптоўна падумалася: у чалавека няма столькі словаў, каб проста назваць усе падрабязнасці аднаго летняга вечара.

Убачыць і апісаць усё. Усё разнатраўе і разналессе. Адмысловыя гукі і даўкія пахі. Расказаць пра ўсіх казюрак, якія абуджаюцца, выпаўзаюць у вечаровую прахалоду.

Пералічыць усіх матылькоў, што выпырхваюць свае дзівосна асіметрычныя танцы. Падзякаваць стрыбаўкам, што наразаюць паветра роўнымі долямі.

А яшчэ недзе непадалёку крэкчуць качкі. Ды і лес за возерам ажывае пасля дзённай спякоты, там пачынаюць выпаўзаць на свет божыя стварэнні.

Усё вакол цвіркоча, ціўкае, стракоча... жыве.

І зусім нічога не ведае — і не хоча ведаць — пра чалавека. Пра яго ідэі, эмоцыі. Перажыванні.

***

Ішоў чацвёрты ці пяты дзень, ён не памятаў дакладна. Можна было пачынаць думаць пра вяртанне.

Былі пэўныя сімптомы. Раз-пораз у свядомасці выплывалі ўрыўкі размоваў альбо нейкая забытая эмоцыя. Пачыналі паціху прыходзіць успаміны.

І ўсё ж вяртацца не хацелася.

Ён спазніўся з тэрмінамі, і цяпер адзін дзень анічога не вырашаў.

Ён прайшоў да машыны і вярнуўся, прыцягнуўшы рэшту прыпасаў. Хапала яшчэ як мінімум на тыдзень, а калі добра эканоміць, дык і на два.

Праўда, было адчуванне, што кладка змянілася. Ён памятаў, што яна ішла каля старога, даўно высахлага дрэва, а тут дрэва заставалася збоку, а кладка ішла напрасткі.

І яна была больш свежая і нейкая больш топкая, як быццам бы яе падмывала плынню.

На наступны дзень ён вырашыў пазваніць і прабачыцца за спазненне. Перанесці прыезд на тыдзень. Паспрабаваў выйсці са сваёй выспы, але так і не знайшоў кладкі.

Яна знікла.

Там, дзе ён ішоў у мінулы раз, была чыстая твань, без аніякіх слядоў і прыкметаў таго, што было ўчора.

Напачатку падумаў, што гэта жарт. Потым — што людзі так не жартуюць.

Няясна, куды ўсё падзелася. Магчыма, падводная плынь паціху размывала грунт, і кладка засталася пад вадой, апусцілася.

Але калі ён паспрабаваў прайсці ўчарашнім шляхам, амаль адразу праваліўся па пояс і ледзьве выбраўся з твані.

Паўгадзіны сядзеў на беразе, сэрца шалёна білася. На момант яму здалося, што ён чуе там нейкія галасы ці нават варушэнні.

Падумалася, што выспа не хоча яго адпускаць. Прыгадаў гісторыі з дзяцінства, пра драпежныя кветкі, якія заманьваюць свае ахвяры, а потым закрываюць пялёсткі.

Ён крыху спалохаўся гэтае думкі і адагнаў яе ад сябе.

Увесь наступны дзень ён спрабаваў знайсці выйсце. Нават звязаў невялікі плыт і падплыў да другога берага. Але там берага не было ўвогуле. Толькі водарасці, хмыз і топкая хіжая твань.

***

Запасаў было як мінімум на тыдзень, а можа, і на дватры, калі эканоміць. Дзякаваць богу, ён перанёс усё ў лагер.

Былі яшчэ бутэлькі віскі, якія ён так і не скарыстаў.

Можна было спадзявацца на цуд. На тое, што яго знойдуць, заўважаць. Усё ж такі месца было прыўкраснае і сюды раз-пораз мусілі патрапляць людзі.

Альбо на тое, што вернецца кладка.

Трэба было яшчэ раз пралічыць усе варыянты і выбраць штосьці адно. І пачаць дзейнічаць.

Магчыма, выйсце было недзе побач, і толькі ягоная мітусня не дазваляла яго ўбачыць. Найперш трэба супакоіцца, падумаў ён. І крыху пачакаць.

А яшчэ можна паваражыць на кнізе. Загадаць старонку і нумар радка. Калі Падарожжа на Захад было талісманам, у кнізе мусілі быць падказкі.

Цяпер ён дачытае яе да канца, у гэтым ужо не было аніякіх сумневаў.

***

Прайшоў тыдзень. Ці амаль тыдзень, ён ужо заблытаўся з днямі і начамі.

Там, у Менску, яго ўжо, пэўна, шукалі.

Набліжаліся выбары, і ягонае знікненне будзе патрактаванае адназначна.

Магчыма, ужо напісаны новы сцэнар. І надрукаваныя плакаты, з якімі перад галасаваннем будуць выходзіць на Плошчу. І гэта нават не будзе свядомай хлуснёй: ніхто сапраўды не ведаў, што Багдан збіраецца ехаць раней і па іншым маршруце.

Зрэшты, ён сам зрабіў усё, каб заблытаць сляды.

І нават калі ён урэшце здолее выбрацца адсюль, наўрад ці яму будуць рады. І наўрад ці павераць. Гісторыя з выспай была неверагодная — аж занадта.

Ніхто не паверыць, што ўсё гэта не было запланавана. І астатнія зніклыя адразу патрапяць пад пытанне.

Хіба толькі, калі б яго шукалі і знайшлі, а не ён сам выбраўся.

Але ці хтосьці сапраўды падумае пра яго? Будзе хвалявацца, шукаць, а не проста цынічна пакарыстаецца ягоным знікненнем?

Першым, канечне, будзе гэты гадкі сайцік, плахішы, як яны іх называлі міжсобку.