Алесь Разанаў - У горадзе валадарыць Рагвалод

Аднак над ёю кружацца пчолы, упрошваючы, каб яна згадзілася стаць для ix котлішчам, аднак да яе падступаецца глыбіня, даводзячы, што без калоды не можа быць i калодзежа, аднак яе абсядаюць кодлам, нібы яны калядуюць, грыбы-апенькі, i залацістагаловы певень у апошнія вокамгненні свайго жыцця, як да самай роднай істоты, прытуляецца да калоды.

Чалавек жыве ў хаце, дрэва жыве на сваім водрубе, але іхнія лёсы пароднены i паяднаны жыцці.

I калі жыццё аднаго адрываецца ад жыцця другога, то аднаму робіцца няўтульна i дрэнна, а другога падточвае верад: няўжо я жыву проста так, ні для кога, дарэмна?

Дрэва ўсяго сябе аддае ў дарунак: калі яно цвіце — разлівае водар, калі зелянее — хавае ад спёкі, а потым, у верасні, i самую лістоту, якой яно ахіналася ў траўні, паволі раскідвае па наваколлі.

З дрэва — плады, з дрэва — дровы, але, можа, самае дарагое, што дрэва дае чалавеку, гэта сам — бескарыслівы i самаахвярны — спосаб давания: у ім — святло, у ім — хараство, у ім — здароўе.

Чалавек ва ўсім давярае дрэву, а дрэва, што б ні здаралася з ім, усё дароўвае чалавеку.

Яно яго павадыр: яно ідзе ca старажытнасці, з «дрэўнасці», i вядзе чалавека не ў пространь, дзе гаспадараць дарвінаўскія дэрываты, a ў праўду.

I нават калі чалавек памірае, дрэва становіцца тым чаўном, у якім — разам з ім — ён выпраўляецца ў незваротнае вандраванне.

Весніцы — вес(т)ніцы: яны падаюць сенцам i хаце вестку аб тым, хто ідзе, хто неўзабаве «ўвесьціцца» — аб'явіцца ўвесь.

Сярод паважных i нетаропкіх варотаў i брамаў весніцы лёгкія, весніцы спеўныя, быццам сініцы сярод галубоў i галак.

Прымацаваныя да плота, весніцы вісяць, чакаючы, калі ix крануць чыесьці зацікаўленыя рукі, калі яны змогуць весці.

З усімі порамі года весніцы маюць цесныя зносіны, але з вясной — найцяснейшыя: i хоць весніцы панявечыліся ад ветру, збуцвелі ад слаты, спарахнелі ад зрухаў часу,] ім сніцца заўсёды адзін незабыўны той самы сон, што яны з вясною — вечныя равесніцы.

Taro, хто бярэцца за зброю, зброя таксама забірае i абавязвае, каб ён укладаў у яе сваю змогу, сваё ўменне, сваё жыццё.

Зброя пад забаронай: да яе нельга звяртацца, каб адплаціць за крыўду ці за абразу, нават калі свярбяць рукі, але калі да яе звяртаецца той, хто крыўдзіць i абражае,— яна найлепшая абарона.

I з аднаго, i з другога боку зброя з'ядноўвае ўсіх, як сяброў, як братоў, але паміж самімі гэтымі бакамі развор? вае баразну барацьбы.

На зброі зазубрыны, аднак вызвоньвае ў ёй старадаўняе — «зубрынае» — высакародства бронзы.

Зброя: на полі бою разбураны бор целаў, над полем бою абразовы рой душаў.

Парог перагаворваецца з мінулым i з будучыняй, але сам ён «парожні».

Парог — нарог, якім пераворваецца надвое катэгорыя прасторы i катэгорыя часу; рог, за які чапляюцца крокі; пагорак, аб які спатыкаюцца, прылятаючы зблізку, віхура і, прылятаючы здалёк, ураган.

Любая дарога пачынаецца ад napora i парогам канчаецца.

На парозе ацярушваецца прах.