Віктар Казько - Неруш

— А ты і на самай справе існуеш? Цябе можна і крануць, і памацаць можна?

— Памацай,— дазволіў Жалезны Чалавек. Мацвей пацягнуўся да з'едзенага ржою, як воспай набітага твару свайго жалезнага двайніка, але хапіў толькі дрыжанне паветра і рогат пачуў:

— Памацаеш, скажаш і мне...

Мацвей ачомаўся, агледзеўся. Ноч была, і ён знаходзіўся ўжо не на вакзале, але і не на Нямізе, а ў нейкім асветленым ліхтарамі скверы, і да анямення пальцаў сціскаў чыгунную ножку ад лаўкі, на якой ляжаў, звесіўшы ногі долу. На лаўцы, што стаяла насупраць яго, таксама быў нехта жывы, і не адзін. I там, падобна на тое, таксама ішло мацанне, але ўжо не прывіднае і не жалезнае, а жывога хтосьці абмацваў. Ён не спяшаўся падымацца, перашкаджаць таму сапраўднаму мацанню, стаіўся і, здаецца, зноў абеспрытомнеў, толькі ўжо без трызнення, але і без размежавання сну і бадзёрасці, без выразных межаў паміж яваю і наплывамі туману. Ён бы плаваў у тым тумане, спрабаваў разабрацца, што гэта з ім адбываецца, як ён апынуўся ў гэтым скверы, ці сапраўды хадзіў ён да Алены і бачыў, гаварыў з ёю, ці гэта зноў толькі трызненне. I часам усё здавалася толькі трызненнем, а часам — не: бачыў ён яе, гаварыў з ёю. Наогул ці была ў яго Алена, хто яна такая. Ці не сон гэта, толькі жаданне мець нешта дарагое і светлае, сонечны праменьчык, за які можна было ўчапіцца, і ён бы не надламіўся, вытрымаў яго. Да гэтага праменьчыка, светлага і чыстага, ёгі, Мацвей, усё жыццё і імкнуўся, таму і прыдумаў Алену, а на самай справе ніхто ўжо не здольны выратаваць яго, няма і не было ніякай Алены... Няма і не было... I тут ён зноў убачыў перад сабой грозную руку, палец, які ківаў яму: сумнявацца сумнявайся, але не выракайся ад самога сябе, таму што пасля гэтага няма ўжо нічога, ёсць, ёсць Алена. «Ёсць, ёсць Алена»,- пераконваў сябе :і Мацвей і аднолькава дзякаваў невядома каму, што Алена з'явілася яму ў сне, і таму, хто дазволіў пабачыцца з Аленай на самай справе. Адно, што ён не мог ніяк ні зразумець, ні асэнсаваць, ні калі знаходзіўся і ў разрэджанай прывіднай зыбкасці забыцця, ні калі цалкам на хвіліну-другую пазбаўляўся гэтага забыцця: як і чаму ён апынуўся на Нямізе. Ён жа і думаць не думаў аб ёй, ніколі не меў яе і ў галаве, не ведаў нават, здаецца, што Няміга тая самая цячэ па Мінску. І Мацвей пакутаваў, што хутка ўжо будзе світаць і ён сустракае гэтае світанне вельмі ж вінаваты: страляў ён усё ж у Ваську Барздыку. Хацеў ці не хацеў, то справа дзесятая, стрэліў, вось што галоўнае. А таму лепш было б, каб гэта ўжо і не развіднела, хай бы ён ужо назаўсёды застаўся ў гэтым змрочным скверы і ніколі больш не паказваўся на святло, на вочы людзям, таму што, калі прыйдзе дзень, ён яшчэ доўга не наважыцца паглядзець у вочы людзям, трэба нешта зрабіць, мо нават і ахвяраваць нечым, а чым — ён і сам не ведаў, каб глядзець людзям у вочы. Хоць сам ідзі да пракурора і прасіся, каб зноў падняў тую справу і завёў на яго. Шахрай думае, што ён баіцца адказнасці, і таму прыбег да яго. Не гэтага ён баіцца, а самога сябе, таго канчатковага тупіка, у які загнаў сябе, загнаў і галавы не прыкладзе, як з яго выйсці. А выходзіць трэба было. Ён загнаў, закаваў сябе і сваё сумленне ў браню і адчуваў, што адзін ён не здольны вызваліцца ад той брані. I на ўсім белым свеце ёсць толькі адзіны чалавек, які мае сілы дапамагчы яму. Але да таго чалавека шлях заказаны. Але ж, з другога боку, хіба не дзеля гэтага ён і ехаў сюды, каб хоць на адлегласці адчуць яе. Толькі яна сама сказала, што ён, Мацвей, памёр для яе. А мо ён і па самой справе памёр. I, вырашаючы для сябе, жывы ён яшчэ ці ўжо не, і ніяк не наважваючыся прызнаць, што ўсё ж такі жывы, вымусіў сябе заснуць, і заснуць моцна, як спяць дзеці на світанні.

I прачнуўся ён, калі ўжо ўзышло сонца, з усмешкаю на вуснах, як прачынаюцца толькі дзеці.

Пачыналася раніца новага гарадскога дня. I была яна, як і вясковая, ружовашчокаю, толькі вельмі ж ужо гучнаю. Ручаямі і рэкамі наплывалі, хапатліва цяклі людзі, выбухалі вясёлым смехам дзяўчаты, прыкурваючы на хаду, тэпалі мужчыны. А Мацвей сядзеў на лаўцы, пазіраў то на ружовы раніцаю танк, што стаяў на п'едэстале, то на будынкі, што стаялі за ім. Ва ўздыбленым танку было нешта ад каня, што прыпынілі па поўным скаку, здавалася, танк гэты вось-вось сарвецца з свайго месца, зараве, загрукае ўсімі сваімі маторамі. Мо ён грукацеў і ноччу, спрабуючы сысці з п'едэстала, мо ён гэты танк і прыпяў за трактар, кружыў каля яго і нідзе больш і не быў. Уночы ён здаваўся Мацвею страшным, а цяпер, наадварот, было ў ім нешта вельмі добрае, толькі трохі сумнае. Па алеі, апырскаўшы Мацвея, праехала палівальная машына. I адразу ж за плячыма ён пачуў, як джаліць і свішча ў траве каса. Касіў маладую траву хлопец, таксама малады, і нечым няўлоўна ён быў падобны на Брытана. Быў ён і апрануты таксама, як апранаўся Брытан: у джынсах, падпяразаных шырокаю папругаю з мноствам белых заклёпак, у стракатай каўбойцы, і патлаты быў, як той Брытан. Але за затое касіў Брытан, упраўляўся з касою дай бог кожнаму, а гэты каўбой касіць не ўмеў, то садзіў касу на пяту, то дзёўб носікам яе зямлю. I ў людской плыні, што віравала перад Мацвеем, утварыўся раптам нейкі затор, збой нейкі намеціўся. Жанчыны як ішлі, так, не збаўляючы кроку, і працягвалі ісці, а з мужчынамі раптам нешта сталася, як некуды было ім больш спяшацца, забылі яны пра ўсе свае неадкладныя справы, вытворчасць сваю, пранікліся цікавасцю і ўвагаю да гэтага спракавечнага вясковага занятку. Прыпыніўся, залыпаў вачыма, сочачы за ўзмахамі касы, спачатку адзін дзядзька, потым другі. I вось ужо гурт мужыкоў стаіць на асфальце, і вось ужо адзін з іх, адзеннем і паставаю мэнээс, не можа больш трываць, кідаецца да каўбоя. Гарадскі з галавы да пят, а косіць спраўна, і калі каса ў яго руках, то і ён ужо не выдае малодшым навуковым супрацоўнікам, барада ў хлопца вясковая, дзедава, і губы — што подмазка ў маці. Цягне з яго рук касу дзядок, добра ўжо зношаны, з шарамыжнікаў, відно, што за бутэлькамі каля магазінаў і ў парках палююць. Не пахмяліўся, відно, яшчэ, а бадзёры і настырны: