Барыс Пятровіч - Спачатку была цемра

Такім чынам наладжвалася і гадамі адбудоўвалася сістэма кантролю і страху ў грамадстве, у краіне, якая і па сёння дзейнічала бездакорна. Знешне быццам бы ўсё спакойна, усё добра і нічога ніякага нікому не пагражае — працуй і гора не ведай. Але — пра лаяльнасць не забывай і памятай кожную хвіліну. Язык не развязвай, а тым болей не падумай у нейкіх акцыях удзельнічаць. «Вялікі брат» за табой сочыць і ўсё пра цябе ведае… Ляпнеш што крытычнае пра ўладу, пасмяешся з лідара, і мала не пакажацца: загрыміш далёка. Кратаў у нас хапае, і не толькі ў выглядзе сонца, але і ў клетачку… Страх па-ранейшаму — наймагутная сіла ў кіраванні чалавечым статкам. Улады тое цудоўна ведаюць і карыстаюцца без сумненняў і напоўніцу. Бо страх — гэта брыдотны ўкус павука, які паралізуе нават імкненне чалавека да волі. Страх — гэта смярдзючы труп свабоды, гэта труна, магіла... Страх у гэтай краіне заўсёды адмоўны, бо ён не перасцярога і не асцярожнасць, а ступар, капітуляцыя, дэградацыя: ад мяне нічога не залежыць, а таму няхай будзе, як будзе, а я лепш не высунуся, перачакаю збоку… Мая хата з краю — адгаворка на ўсе часы.

Страх як апраўданне бяздзеяння…

Кепска, калі ў дзяржаве асноўнай рухальнай сілай робіцца страх, думаў Уладзя, бо няма будучыні ў такой дзяржавы. Няма… Яна паціху канае, разбураецца знутры, банкрутуе — і яе прыбіраюць да рук суседзі… Тэорыю страху можна было б вывучаць на прыкладзе гэтага канкрэтнага дома-інтэрната, у якім ён жыў. Хоць бы тое, што чым менш мае чалавек, чым меншым рызыкуе і валодае, тым мацней за яго трымаецца і баіцца страціць. Дом-інтэрнат не проста дзяржава ў мініяцюры, гэта — своеасаблівы канцлагер, дзе ў жаданні выжыць кожны кожнаму робіцца ворагам. А калі ўся дзяржава — адзін канцлагер? Калі ліпкія лапы павука-страху ты ўвесь час адчуваеш на сваёй шыі. Калі ведаеш, што кожны рух твой некім фіксуецца і можа быць скарыстаны супраць цябе… Усё адсочваецца, усё кантралюецца… І не толькі ўладамі, што само сабой зразумела, але і суседзямі, сябрамі… так-так, нават тымі, каго ты да пары да часу лічыш сваімі сябрамі… Уладзя сам сабе сумна пасміхнуўся, бо ён бачыў: чым далей, тым больш жорсткім і татальным будзе рабіцца гэты кантроль, тым больш сродкаў дзеля яго з’явіцца. Усё новае, што будзе прыдумвацца ў свеце з мэтай нібыта пашырэння масавай камунікацыі, на самай справе стане служыць кантролю за кожным дзеяннем і словам кожнага чалавека ў кожны момант ягонага жыцця… Тэлефоны, відэа, кампутары… — усё гэта бязмоўныя, безадказныя, усёбачныя, пакорлівыя шпіёны, якія будуць занатоўваць любы крок…

Няўжо і сапраўды так ёсць? Ці гэта выдумка майго хворага розуму? Бо тысячы — мільёны! — людзей жывуць і не заўважаюць гэтага. Можа, і здагадваюцца, што ўсё кантралюецца, але, не сутыкнуўшыся самнасам з гэтым, робяць выгляд, што нічога падобнага няма… як няма іншапланецянаў… У радыяцыю, якая пасля Чарнобылю засыпала і гэтую вёску, вунь ніхто тут не верыць: не пячэ, не коле, кажуць. А значыць, яе няма…

Ну і хай сабе. Але ён не сумняваецца: за ім тут, безумоўна, сочаць. Сёмым пачуццём, восьмым… дзявятым… ныркамі, пячонкай, скурай адчувае гэта. І пра тое, што ён жывы, недзе там, адкуль некалі прыйшоў загад яго «прыбраць», — ведаюць. Павінны ведаць… Калі не ад Станіслава Сцяпанавіча, які выглядае чалавекам прыстойным, дык ад кагосьці іншага. А значыць, прызнавацца пра тое, што ён прыгадаў, хто ён і што з ім здарылася, ніяк нельга. Нават Станіславу Сцяпанавічу. Трэба заставацца Славікам, прыкідвацца бездапаможным і менш кантактаваць з людзьмі. А то зусім расслабіўся: запісы, размовы, шахматы, Таня, прыёмы хворых…

Ён узгадаў ужо шмат. Вельмі шмат дзеля таго, каб упэўніцца, адкуль, чаму і як ён сюды патрапіў, каб пераканацца ў тым, што няма для чалавека нічога больш страшнага за ягонае мінулае... Адно заставалася яму незразумелым: за што з ім так жорстка абышліся, чаму яго вырашылі… забіць? Навошта? Якую такую пагрозу ці небяспеку ён і ягоная «дзейнасць» камусьці ўяўлялі? Проста зачышчалі прастору? Дык нічым асаблівым ён не вылучаўся сярод іншых. Нават між ягоных сяброў былі больш актыўныя, больш яркія асобы. Ці гэта так яму самому здавалася, а «збоку» відней?

І тым не менш адказ на пытанні «За што?» і «Навошта?» ён у сабе не мог знайсці, а яны не давалі яму спакою… Зрэшты, можа, ён і недаацэньвае сябе. Нездарма ж сябры далі яму мянушку Касінер — так звалі беларускіх паўстанцаў-сялянаў, якія змагаліся за волю ў атрадах Касцюшкі і Каліноўскага…