Жорж Сімэнон - Першая справа Мэгрэ

Яны не заводзілі ніякіх іншых размоў, апрача службовых. Мэгрэ пасур'ёзнеў, рухі яго сталі больш спакойныя, хоць ён яшчэ і не атлусцеў. Ён нават перастаў усміхацца і выдатна ўсведамляў, што быў жывым дакорам для Лё Брэ.

- Скажыце, даражэнькі...

Гэта было на пачатку мая.

- ...калі ў вас экзамены?

Экзамены па таму самаму прадмету, які ён вывучаў у тую ноч, калі флейтыст убег у паліцэйскі камісарыят, уварваўся ў жыццё Мэгрэ.

- На наступным тыдні.

- Мяркуеце здаць?

- Спадзяюся.

Адказваў Мэгрэ холадна, амаль суха.

- Гішар казаў мне, што вы марылі паступіць у Вышукную.

- Марыў некалі.

- А цяпер?

- Не ведаю.

- Думаю, ваша месца якраз там, і хоць я вельмі цаню вас тут, аднак пастараюся памагчы вам у гэтай справе.

Спазм перахапіў горла Мэгрэ, і ён не вымавіў ні слова. Ён усё яшчэ злаваў. Ён ніяк не мог дараваць ім, усім разам - і камісару, і Жандро, і службоўцам з Вышукной, і, можа, нават самому Гішару, якога ён у глыбіні душы паважаў амаль так, як паважаў свайго бацьку.

Калі Гішар, аднак...

Яны неабвержна мелі рацыю, Мэгрэ збянтэжана ўсведамляў гэта. Скандал нічога не даў бы. У любым выпадку Эліз Жандро была б апраўдана.

У такім разе?..

Ці не на само жыццё злаваў ён, і ці не памыляўся ён сам, не жадаючы ўразумець гэта?

Ён не чакаў, што будзе куплены. Ён не хацеў прымаць ад камісара Лё Брэ аніякай ласкі.

- Пачакаю сваёй чаргі, - буркнуў ён ціха.

Назаўтра ж яго выклікалі на Набярэжную.

- Усё яшчэ злуяце, мой хлопчык? - запытаўся шэф, кладучы руку яму на плячо.

Ён не змог утрымацца і амаль гнеўна, сапраўды як хлапчук, кінуў:

- Гэта Эліз Жандро забіла Боба.

- Можа.

- Вы ведалі гэта?

- Не сумняваўся. Калі б гэта зрабіў яе брат, Луі не стаў бы ахвяраваць сабой.

Вокны кабінета выходзілі на Сену. Буксіры цягнулі за сабой цэлую нанізку баржаў і, перад тым як прайсці пад мостам, уключалі свае сірэны і апускалі трубы. Трамваі, аўтобусы, фіякры, таксі бесперапынна рухаліся па мосце Сэн-Мішэль, на тратуарах ажыўлена снавалі жанчыны ў яркіх апратках.

- Сядайце, старына.

Урока, пададзенага яму ў той дзень бацькоўскім тонам, нельга знайсці ні ў адным падручніку па навуковай крыміналістыцы.

- Вы зразумелі? Наша задача - наносіць як мага меней шкоды. Чаму магло паслужыць гэта выкрыццё?

- Праўдзе.

- Якой праўдзе?

І шэф заключыў:

- Можаце запаліць люльку. З панядзелка вы - інспектар у групе камісара Барадэ.

Мэгрэ і не падазраваў, што некалі, праз дваццаць два гады, ён зноў спаткаецца з Эліз, якая тады будзе насіць ужо інакшае - арыстакратычнае італьянскае прозвішча мужа.

Не ведаў ён і таго, што яна прыме яго ў тым жа нязменным офісе Бальтазараў - у кабінеце, які ён уяўляў толькі дзякуючы нейкаму Дэдэ, - дзе ён нарэшце ўбачыць партрэт старога, які па-ранейшаму будзе вісець на сваім месцы.

«Месье камісар...»

Камісар - гэта ён, Мэгрэ.

«Лічу не лішнім прасіць вас пра захаванне тайны...»

І справа будзе тычыцца таго, што на адміністрацыйнай мове вызначаецца як «следства ў сямейных інтарэсах».

«У маёй дачкі, на няшчасце, характар бацькі...»

Што да яе самой, то яна будзе спакойная і халодная, як стары Бальтазар, чый партрэт ва ўвесь рост будзе вісець за яе крэслам.

«Яна дазволіла сабе захапіцца адной бессаромнай асобай, ён павёз яе ў Ангельшчыну, дзе дамогся дазволу на шлюб. Трэба любой цаной...»

Не, ён яшчэ не ведаў, што яму яшчэ раз давядзецца трымаць у сваіх руках гонар сям'і Бальтазараў.

Пакуль яму было ўсяго дваццаць шэсць гадоў. І яму рупіла хутчэй падзяліцца сваёй радасцю з жонкай: «Я паступаю ў опергрупу шэфа!»

Але яму не ўдалося адразу ж спраўдзіць сваё жаданне. На вуліцы яго чакаў Жустэн Мінар.

- Кепскія навіны?

- Добрыя! Мяне прасваталі!

Флейтыст расхваляваўся, здаецца, яшчэ болей, чым Мэгрэ.

- Вы пакідаеце камісарыят?

- З заўтрашняга дня.

- Замочым такую падзею?

І яны адправіліся ў піўную «Дафін», у двух кроках ад Набярэжнай. Інспектары з Вышукной, якія сядзелі тут і пілі піва, зусім не звярталі ўвагі на двух незнаёмцаў, што ўсё чокаліся і аж свяціліся радасцю.

Міне колькі дзён, і адзін з гэтых мужчын перастане быць для іх незнаёмцам. Мэгрэ стане ім раўня. Ён будзе заходзіць сюды, як дадому, гарсон пачне вітаць яго па імені і будзе ведаць, што яму падаць.

Дадому ён вярнуўся толькі ўвечары і - п'яны. Сто разоў - то флейтыст Мэгрэ, то Мэгрэ флейтыста - праводзілі адзін аднаго з аднаго канца вуліцы ў другі.

- Твая жонка... - пярэчыў Мэгрэ.

- Якое гэта мае значэнне?!