Жорж Сімэнон - Першая справа Мэгрэ

- Вы думаеце, мадэмуазель Жандро паехала да графа?

Памэль не адказаў - ён глядзеў на Луі, які зноў узнік на рагу вуліцы Фантэн. Пайшоў ён перад гэтым па вуліцы Бланш, значыць, зрабіў круг вакол цэлага квартала. Цяпер ён выглядаў весялейшым, чым быў перад гэтым. Здавалася, ён проста бязмэтна прагульваецца, цешачыся веснавой сонечнай пагодай. Акінуўшы хуткім позіркам бязлюдную вуліцу, ён з выглядам чалавека, які не супраць кульнуць добра заробленую чарку белага віна, зайшоў у тытунёвую крамку.

- Ён і да вас заходзіць?

Сухое, катэгарычнае «не».

- Ён быццам расстроены нечым. Неважнецкі выгляд.

- Ці мала ў каго неважнецкі выгляд, ды паспрабуй памажы ўсім.

Ці не на Мэгрэ намякаў ён? З кухні далятала бразганне посуду, а Памэль ціха, быццам самому сабе, працягваў:

- Калі б усе людзі гаварылі праўду...

У Мэгрэ было такое адчуванне, што зусім нязначная драбніца аддзяляе яго ад вельмі важных адкрыццяў, але тая драбніца, на бяду, была даверам гэтага таўстуна, прапітанага кальвадосам. Няўжо няма надзеі заваяваць яго? Ён, канешне, дарэмна прызнаўся, што не мае ніякага дачынення да графа. Увесь гэты ранак Мэгрэ, здаецца, падсцерагалі адны няўдачы.

- Я супрацоўнік аднаго прыватнага вышукнога агенцтва, - прамовіў ён на ўсялякі выпадак.

- Вось як!

Што яшчэ мог ён сказаць, калі начальства папярэдзіла, каб ён не ўблытваў у гэту справу афіцыйную паліцыю!..

Ён зманіў, каб дазнацца праўды. Ён дорага заплаціў бы цяпер за тое, каб быць гадоў на дваццаць старэй і валодаць такой вагой і паставай, як яго субяседнік.

- Я быў упэўнены, што нічога не здарыцца!

- Аднак здарылася.

- Дык, па-вашаму, яна не вернецца?

Мэгрэ, мусіць, увесь час трапляў амаль у цэль, бо Памэль толькі адмоўчваўся і недвухсэнсоўна паціскаў плячыма. Тады Мэгрэ вырашыў скарыстаць іншы сродак.

- Цяпер частую я, - абвясціў ён, паказваючы на гліняны жбан з гарэлкай.

Няўжо гаспадар адмовіцца выпіць з ім? Але той зноў толькі паціснуў плячыма:

- Якраз цяпер і някепска было б раздавіць пляшачку, - буркнуў ён.

І адправіўся за пляшкай у склеп. Калі Мэгрэ пасля выпітага за дзень кальвадосу адчуваў сябе даволі няўстойліва, то Памэль ішоў як па нітачцы, яго не бянтэжыла нават лесвіца без парэнчаў, якая нагадвала звычайную драбінку.

- Знаеце, малады чалавек, трэба спачатку навучыцца хлусіць...

- Вы думаеце, я...

Гаспадар ужо наліваў чаркі.

- Хто ж гэта даручыць прыватнаму вышукному агенцтву такую справу? Не граф жа, як вы самі разумееце! Яшчэ меней верагодна, каб гэта зрабілі паны Жандро, бацька і сын. Што да месье Юберта...

- Якога Юберта?

- Вось бачыце! Вы нават не ведаеце ўсіх членаў іхняй сям'і.

- А што, ёсць яшчэ адзін сын?

- Колькі дамоў на гэтай вуліцы?

- Не ведаю... Сорак?.. Пяцьдзесят?..

- Дык вось, схадзіце палічыце... А потым пастукайцеся ў кожныя дзверы. Можа, і знойдзеце такога, хто дасць вам падрабязныя весткі. Што да мяне, то прашу прабачэння. Я не праганяю вас. Можаце сядзець тут колькі хочаце. Але вы ўжо мяне прабачце, у гэты час я заўсёды адпачываю, што б там ні было...

За стойкай стаяла саламянае крэсла. Памэль усеўся ў яго спіной да акна, скрыжаваў рукі на жываце, заплюшчыў вочы і, здалося, імгненна праваліўся ў сон.

Не чакаючы, відаць, болей кліентаў, гаспадыня з анучай у адной руцэ і з талеркай у другой высунула галаву з дзвярэй кухні і, пераканаўшыся, што ўсё спакойна, вярнулася да свайго посуду, нават не глянуўшы на Мэгрэ, які даволі збянтэжана зноў падсеў да акна.

Мінар паабяцаў Мэгрэ, што, калі вернецца з Канфлана, ён прыйдзе на бульвар Рышар-Ленуар і раскажа свае навіны.

- Але гэта ж вам зусім не па дарозе! - запратэставаў Мэгрэ.

І атрымаў у адказ нязменнае:.

- Гэта не мае значэння.

Праводзячы Мінара, Мэгрэ асцярожна, каб не збянтэжыць флейтыста, папытаўся:

- І ў якасці каго вы з'явіцеся там? І што збіраецеся сказаць?

І толькі цяпер, калі сумятлівы дзень канчаўся і Мэгрэ вяртаўся дадому па залітых агнямі Вялікіх Бульварах, адказ музыканта запознена скалануў яго:

- Знайду што. Не хвалюйцеся.

Аднак пасля хвіліннай слабасці, якая апанавала яго ў «Старым Кальвадосе», - ці то прысутнасць гаспадара прыгнятала яго там, ці то таму, што ён проста перабраў тады меру выпіць, цяпер Мэгрэ зноў адчуваў сябе даволі бадзёра.

Адкуль што ўзялося - ён і сам не разумеў, але раптам у яго ўсялілася вера ў свае сілы. Нічога, сённяшняя асечка яшчэ саслужыць яму добрую службу і з цягам часу пра яго яшчэ і як загавораць на Набярэжнай Арфеўр!