Жорж Сімэнон - Першая справа Мэгрэ

- Месье Мэгрэ!.. Месье Мэгрэ!.. Мне трэба перадаць вам нешта вельмі важнае...

Яна працягнула яму запіску, параіла прачытаць да таго, як паднімецца ў кватэру.

«Не заходзьце дадому. Спачатку нам абавязкова трэба перагаварыць. Чакаў Вас вельмі доўга - колькі мог. Прыходзьце ў рэстарацыю «Клішы» - я там. Мадэмуазель у Вас, з Вашай жонкай.

Адданы Вам

Жустэн Мінар».

На дварэ ўжо зусім сцямнела. Апынуўшыся на вуліцы, Мэгрэ ўзняў галаву, убачыў, што вокны ў яго кватэры заштораны, і ўявіў дзвюх жанчын у невялічкай сталовай, якая служыла і гасцінай. Пра што яны могуць размаўляць? Мадам Мэгрэ, наколькі ён яе ведаў, напэўна накрыла стол і частуе госцю вячэрай.

Ён спусціўся ў метро, даехаў да вуліцы Бланш, зайшоў у прасторную залу рэстаранчыка, прапахлую півам і кіслай капустай. У зале іграў аркестрык з пяці чалавек. Жустэн іграў не на флейце, а на кантрабасе, і, амаль закрыты агромністым інструмэнтам, здаваўся мізэрным і кволым.

Мэгрэ сеў за мармуровы столік, перачытаў меню, не ведаючы, што ж выбраць, і заказаў порцыю кіслай капусты і куфаль піва. Як толькі музыканты скончылі іграць, Мінар падышоў да яго стала.

- Прабачце, што я вымусіў вас прыйсці сюды, неабходна пагаварыць да таго, як вы яе пабачыце.

Ён быў вельмі ўзбуджаны, нават трошкі ўстрывожаны, і Мэгрэ міжволі адчуў, што таксама пачынае хвалявацца.

- Я і не падумаў, што ў яе замужняй сястры інакшае прозвішча, не такое, як у Жэрмены. Давялося пашукаць. Муж сястры працуе на чыгунцы. Ён праваднік і часта адсутнічае па два-тры дні. Жывуць яны ў невялікім доміку на схіле ўзгорка; за кветнікам - сад, агарод і белая каза пры калку на прывязі.

- Жэрмена была там?

- Калі я прыйшоў, яны абедзве сядзелі за сталом каля агромністай місы з крывянкай, ад якой страшэнна несла часнаком.

- Сястра яшчэ не нарадзіла?

- Яшчэ не. Чакаюць... Здаецца, гэта адбудзецца яшчэ няскора. Я прадставіўся як страхавы агент, кажу, быццам мне вядома, што маладая дама чакае дзіцяці, дык зараз самая пара падпісаць страхавы поліс.

Скрыпач - ён жа дырыжор - павесіў спецыяльную планку, на якой была пазначана назва чарговага эстраднага нумара, пастукаў па пюпітры дырыжорскай палачкай, і Жустэн, папрасіўшы прабачэння, пабег на эстраду. А калі вярнуўся, адразу паспяшаўся запэўніць:

- Вы толькі не палохайцеся. Вось пабачыце, усё ўладкуецца як найлепш. Я някепска разбіраюся ў пытаннях страхавання. А гэта яе канёк - я маю на ўвазе маю жонку. Яна ўсё прарочыць, што мне засталося жыць не болей трох гадоў і што... Але гэта не мае значэння! А тая Жэрмена - даволі прывабная дзяўчына, поўная, з высокай прычоскай, - толькі і ведае, што папраўляе яе. У яе такія дзіўныя вочы! Самі ўбачыце. Як утаропілася ў мяне!.. І адразу ж запыталася, ад якой кампаніі я працую. Я наўздагад выпаліў, што прыйшло ў галаву, і тады ёй зарупіла даведацца, як завуць майго начальніка. Яна літаральна закідала мяне пытаннямі і нарэшце заявіла: «Мой дружок - мы ўжо тры месяцы знаёмы - служыць у гэтай кампаніі». А потым без усялякай сувязі дадала: «Вас паслаў Луі?»

Ён вымушаны быў зноў падняцца на эстраду і ўвесь час, пакуль выконваўся венскі вальс, кідаў позіркі на Мэгрэ, нібыта стараючыся супакоіць яго. «Не палохайцеся! Пачакайце, я вам яшчэ не ўсё расказаў!» - чыталася ў гэтых позірках.

І працяг быў наступны:

- Я заверыў яе, што прыехаў зусім не ад Луі. «У такім разе і не ад графа!» - упарцілася яна.

- Не ад графа.

- «Што да месье Рышара... Паслухайце! А ці, часам, не месье Рышарам вы падасланы, га?» Вы бачыце, што за дзявуля?! Трэба было неадкладна прыняць нейкае рашэнне. Сястра шмат маладзей за яе. Яна ўсяго год як замужам. Была прыслугай. Жэрмене вельмі падабаецца ашаламляць яе сваёй дасведчанасцю і сваімі сувязямі. Калі хочаце ведаць, у гэтай дзяўчыны проста манія ашаламляць людзей. Ей карціць выглядаць значнай, цікавай асобай, чаго б там ні каштавала, вы разумееце? Яна, напэўна, марыла стаць артысткай... Паела, запаліла, а паліць жа зусім не ўмее...

У доме толькі адзін пакой з шырокім ложкам і павялічанай шлюбнай фотакарткай у авальнай рамцы на сцяне.

- «Гэта праўда, што вы не падасланы Рышарам?» - перапытвала зноў у мяне.

Вочы ў яе выкацістыя, і пры размове яна не адрывае іх ад субяседніка. Ад гэтага ажно не па сабе робіцца. Здаецца, яна зусім вас не слухае, але гэта толькі здаецца, таму што яна ніколі не губляе нітку размовы.

- «Ты бачыш, Вольга, - з засмучаным выглядам звярнулася яна да сястры, - якое складанае жыццё ў гэтым свеце? Я казала табе, што гэта дабром не скончыцца».