Жорж Сімэнон - Першая справа Мэгрэ

Пах таксама быў непаўторны. Ішоў ён, відаць, з люка ў падлозе, які вёў у склеп.

Адтуль кісла патыхала сідрам і кальвадосам, старымі бочкамі і цвіллю, а да гэтага букета прымешваўся яшчэ і кухонны чад. У глыбіні памяшкання мелася вінтавая лесвіца, якая вяла наверх, і ўсё разам узятае чамусьці выглядала, як тэатральная дэкарацыя, а гаспадар - камлюкаваты і каратканогі, з упартым ілбом і маленькімі бліскучымі вочкамі - сноўдаўся туды-сюды, як акцёр.

Хіба Мэгрэ мог адмовіцца ад прапановы гаспадара? Праўда, зранку яму яшчэ ніколі не даводзілася піць сідр. Гэта была яго першая практыка, і ён са здзіўленнем адчуў, як прыемная цеплыня разлілася ў грудзях.

- Таварыша чакаю! - абвясціў ён, адчуваючы патрэбу хоць нешта сказаць.

- А мне што! - адрэзаў гаспадар, пацепваючы шырознымі плячыма, і Мэгрэ стала ясна: ён не верыць ніводнаму яго слову. Ды і ў позірку яго таілася такая хітрынка, што Мэгрэ хацелася скрозь зямлю праваліцца.

Гаспадар таксама снедаў за прылаўкам, запіваючы тоўстыя скрылі каўбасы сідрам, і праз чвэрць гадзіны ягоны жбаночак, напоўнены з бочкі ў склепе, быў апарожнены.

А па двары Жандро няспешна пахаджваў шафёр. Скінуўшы куртку, ён мыў са шланга аўтамабіль, ад якога віднеліся толькі пярэднія колы. Але гэта быў не «дыён-бутон», а чорны лімузін з вялікімі меднымі фарамі.

На вуліцы зрэдку паяўляліся прахожыя: спяшаліся да метро чыноўнікі, да крам па вуліцы Фантэн праставалі служанкі або гаспадыні.

Ніхто не заходзіў у «Стары Кальвадос». Тым часам на вінтавой лесвіцы паказаліся ногі ў чырвоных пантофлях, потым узнікла кудлатая мадам, якая моўчкі, не сказаўшы ні слова, знікла на кухні.

«Паліцэйскі, якому даручана сочка, ужо не належыць сам сабе; яго паводзіны фактычна абумоўліваюцца ўчынкамі паднагляднай асобы».

У акне на другім паверсе рассунуліся шторы - гэта быў пакой Рышара Жандро. Было роўна дзевяць гадзін. Гаспадар «Старога Кальвадоса» сноўдаўся па пакоі з анучай у руцэ з такім выглядам, нібыта ён знарок робіць гэта, каб не завязваць размову з наведвальнікам.

- Нешта позніцца мой прыяцель, - сказаў Мэгрэ, каб парушыць няёмкае маўчанне.

«Стары Кальвадос» дакладней было б назваць не барам, а рэстарацыяй-сталоўкай. Сталы былі акрыты настольнікамі ў дробную чырвоную клетку, гэткія ж шторы віселі на вокнах. З дзвярэй у глыбіні пакоя паўзлі ўжо кухонныя пахі і было чуваць, як адна за адной плюхаліся ў вядро абабраныя бульбіны.

Чаму гаспадар і яго жонка не размаўляюць? З таго часу як жанчына сышла ўніз, абое яны, дакладней, усе трое - выглядалі так, нібыта разыгрывалі нейкую дзіўную пантаміму.

Гаспадар праціраў чаркі і пляшкі, ярасна цёр алавяную стойку, потым нерашуча прыпыніўся ля батарэі гліняных жбаночкаў, выбраў адзін. Затым рашуча напоўніў дзве чаркі і, паказваючы на гадзіннік, што вісеў на сцяне побач з календаром-рэкламай, прамовіў:

- Пара.

Яго маленькія вочы пільна прасачылі за тым, як Мэгрэ выпіў прапанаваную чарку кальвадосу; потым глынуў налітае сабе, прыцмокнуў і зноў узяўся за анучу, якую затыкаў за падцяжкі, калі не карыстаўся ёю.

А палове дзесятай паднаглядны шафёр апрануў куртку і праз хвіліну данёсся шум заведзенага матора. Аўтамабіль выехаў з варот і спыніўся ля параднага; праз некалькі хвілін з дома выйшаў Рышар Жандро ў шэрым гарнітуры з гваздзіком у пятліцы і сеў у чорны лімузін.

Няўжо гаспадар рэстарацыі гэткі разявяка? Ці, наадварот, ён даўно пра ўсё здагадаўся? Ён паглядзеў спярша ўслед аўтамабілю, які праехаў міма, затым перавёў позірк на Мэгрэ, потым злёгку ўздыхнуў і зноў узяўся за работу.

А палове дзесятай гаспадар зноў прайшоў за стойку, выбраў чарговы жбанок, наліў дзве невялікія чаркі і моўчкі пасунуў адну з іх свайму кліенту.

Толькі пазней, апоўдні, да Мэгрэ дайшло, што гэта своеасаблівы рытуал, ці, дакладней, манія таўстуна. Роўна праз кожныя паўгадзіны яму неабходна было кульнуць чарку кальвадосу - вось адкуль гэтыя барвовыя плямы на твары і вільготны бляск вачэй.

- Дзякуй вам, але...

Яшчэ чаго! Адмовіцца было немагчыма. Утаропіўся позіркам у Мэгрэ, і ў позірку было столькі ўлады, што ён палічыў за лепшае не адмаўляцца, хоць і адчуваў, што пачынае ўжо хмялець.

А дзесятай гадзіне ён спыніўся:

- У вас ёсць тэлефон?

- Наверсе, насупроць прыбіральні.

Мэгрэ падняўся па вінтавой лесвіцы і апынуўся ў невялікім пакойчыку з нізкай столлю. Тут стаялі толькі чатыры столікі, акрытыя клятчастымі абрусамі. Вокны пачыналіся амаль ад падлогі.