Жорж Сімэнон - Першая справа Мэгрэ

- Вы сказалі, што бачылі ў доме Жандро дзвюх пакаёвак. Я правільна зразумеў вас?

- Жэрмену і Мары, - без запінкі пацвердзіў Мэгрэ. - Не лічачы мадам Луі, кухаркі.

- Дык вось: пакаёўка была толькі адна!

Вочы музыканта свяціліся дзіцячай радасцю, і сам ён, як ніколі, нагадваў цяпер вернага сабачку, які прынёс палачку свайму гаспадару.

- Я размаўляў з малочніцай, якая носіць малако ў асабняк Жандро. Яе крамка на вуліцы Фантэн, на рагу, якраз побач з тытунёвай крамкай.

Мэгрэ, трошкі збянтэжаны, са здзіўленнем глядзеў на флейтыста і ўсё не мог пазбавіцца ад чуткі пра лупцоўкі, якія ўсчыняла яму яго Кармэн.

- Старэйшая пакаёўка, Жэрмена, ад суботы ва Ўазе, у сваёй цяжарнай сястры... Дык вось, днём я звычайна вольны, вы разумееце?..

- А як ваша жонка?

- Гэта не мае значэння, - прамовіў ён даволі абыякава. - Я падумаў, што калі вы маеце намер прадаўжаць следства, то, можа, і я змагу быць вам карысны. Сам не ведаю, але людзі ўвогуле даволі прыязна адносяцца да мяне.

«Толькі не Кармэн!» - падумаў Мэгрэ.

- Чакайце. Сёння частую я. Так, так! І не пярэчце! Калі сам я п'ю толькі ліманад, гэта яшчэ не азначае, што я не магу пачаставаць вас чаркай віна. А што да водпуска, то вы, спадзяюся, проста пажартавалі?

Калі Мэгрэ і прамаўчаў, то няўжо ён гэтым выдаў службовую тайну?!

- Калі гэта быў не жарт, то вы мяне проста расчаравалі б, слова гонару! Я не ведаю гаспадароў гэтага асабняка. І асабіста да іх я нічога не маю, хоць іхні Луі і выглядае сапраўдным бандытам з вялікай дарогі і яны нахлусілі вам.

Маленькая дзяўчынка ў чырвонай сукенцы прадавала зусім свежую мімозу, прывезеную з Ніццы, і Мэгрэ купіў некалькі галінак для жонкі, якая ведала Лазурны бераг толькі па каляровых паштоўках з відам заліва Анёлаў.

- Вы толькі скажыце, што я павінен рабіць. І, калі ласка, не бойцеся, што я стану назаляць вам! Я прывык маўчаць!

Флейтыст умольна глядзеў на Мэгрэ. Яму так карцела прапанаваць сакратару яшчэ чарачку, - а можа, і ўдасца ўгаварыць яго! - але ён не пасмеў.

- У сходных дамах хапае ўсялякай дрэні. Але ж ад людзей нічога не ўтоіш. Прыслуга, звычайна, любіць памянташыць языком, дый пастаўшчыкі шмат што ведаюць.

Машынальна, не ўсведамляючы, што ён, па сутнасці, змацоўвае свой саюз з флейтыстам, Мэгрэ прамармытаў:

- Аказваецца, мадэмуазель Жандро не ў Ансевалі, як сцвярджаў яе брат.

- А дзе ж яна?

- Раз пакаёўка Жэрмена паехала ў вёску, то, відавочна, замест яе мне паказалі ў пакоі Жэрмены напаўраздзетую Эліз Жандро.

Гэтая новая акалічнасць прыводзіла Мэгрэ ў замяшанне. Яго юнацтва прайшло пад дахам замка, упраўляючым якога быў ягоны бацька. У ім міжволі ўкаранілася павага да слынных, да багатых. Самае цікавае, што і флейтыст падзяляў яго няёмкасць, даволі доўга маўчаў, апусціўшы вочы ў шклянку з ліманадам.

- Вы думаеце? - нарэшце, усхваляваны, запытаўся ён.

- Ва ўсякім выпадку, у пакоі служанкі была нейкая таўстушка, ад якой пахла віном.

І гэта таксама было няёмка прыгадваць, як быццам ад заможных спадкаемніц, чые прозвішчы вялікімі літарамі красуюцца на сценах метро, не можа патыхаць віном, як ад вясковых дзевак.

Абодва, Мэгрэ і Жустэн, замоўклі і, седзячы са сваімі чаркамі, удыхаючы водар мімозы, белага віна і сітро, адчуваючы патыліцамі ласкавае цяпло сонечных промняў, задумаліся кожны пра сваё. І Мэгрэ ажно ўздрыгнуў, калі голас яго таварыша вярнуў яго да рэчаіснасці:

- Дык што ж будзем рабіць?

«Інспектарам рэкамендуецца мець фрак, смокінг і пінжак, без чаго доступ у пэўныя свецкія колы будзе ўскладнёны».

Ніводная з інструкцый яшчэ не выветрылася з памяці Мэгрэ. Але гэтыя інструкцыі былі складзены, відаць, вялікім аптымістам. Ва ўсякім разе, слова «пэўныя» варта было акрэсліць болей дакладна.

Напярэдадні вечарам Мэгрэ прымерваў свой фрак з намерам заўтра ж пранікнуць у тое асяроддзе, дзе бывалі Жандро: хоць бы ў клуб Гоша, да прыкладу, альбо ў клуб Гаўсмана, але хапіла і аднюсенькай заўвагі жонкі, каб вярнуць яму здольнасць зноў разважаць цвяроза.

- Ну і прыгажунчык ты, Жуль! - усклікнула яна, гледзячы, як ён любуецца сабой у люстры.

Яна і не думала кпіць з яго. Наадварот, жонка, несумненна, была зусім шчырая. Аднак у тым, як яна вымавіла гэтыя словы, ва ўсмешцы яе было нешта такое, што насцярожыла яго і дазволіла недвухсэнсоўна зразумець, што яму не варта і спрабаваць выдаваць сябе за юнага ветрагона.

На плошчы Бастыліі ігралі вячэрнюю зару. Мэгрэ стаяў ля расчыненага акна ўзбоч жонкі, спакойна перагаворваўся з ёю, але чым болей ядранела, тым меней упэўненасці заставалася ў ім.