Сакрат Яновіч - Загоны

Мае захапленні аказваліся жыццёвымі памылкамі. Не ўмею я, троечны вучань, жыць некалькімі справамі адразу, пакрысе, і, прызнаюся, гэта моцна блытае жыццё. Спатрэбілася нямала год, каб важнейшыя з'явы яго ацаніць уласціва.

Са здзіўленнгм заўважаю, што дзіцячыя захапленні вярталіся, даганялі мяне зноў і зноў, быццам падарожныя на вялікім гасцінцы ў сонечную даліну. Малавеле не стаў лётчыкам-шыбоўнікам, закончыў курс радыётэлеграфістаў...

Цікавасць да беларусчыны выбухнула выпадкова,: Хутка ў сказ кладуцца словы, Але дні хутчэй мінаюць... і г.д. (прачытаў у кнігарні).

Чытаць вершы я не любіў, слухаць іх — так. Знаёмы бацькі майго сябра, спакойны гадзіннікавы майстар, аказаўся натхнёным дэкламатарам беларускай паэзіі, начытаным ёю да болю. Слухаў яго і на душы рабілася да таго сумна, што ўрэшце пачаў пазбягаць сустрэчы з ім. Баюся слёз. Ратавалі мяне ад іх засвойваныя замашкі тэхніка-практыка: дамовіўся з сівавалосым кіраўніком кнігарні на дастаўку беларускіх часопісаў у Крынкі, дзе вышукаў з дзесятак падпісчыкаў.

Прапанова паступіць на працу ў «Ніву» была нечаканай дакладна гэтаксама, як і самы факт утварэння такой рэдакцыі (восень 1955 г.). Пасля не раз надарэмна пробваў высветліць, каму абавязан я новае захапленне, відаць, на ўсё жыццё? Сталася яно сумай усенькіх захапленняў, яны дасканала сугучны з прыродай прафесіі журналіста.

Аб беларускай літаратуры і ўвогуле аб літаратуры падрабязней даведаўся ў час вучобы на Аддзяленні беларускай філалогіі Завочнай Настаўніцкай Студыі (закончыў яе ў 1962 г.).

Адчуванне слова нахлынула ад Бабеля, кніжку твораў якога прынёс брат маёй жонкі, мастак душою і па званню, сын Сакольшчыны. Напісаў я тады «Фэст», першую рэч, што прыйшла да мяне са шчырых перажыванняў да самых глыбіняў іх. Потым: «Сыну», «Валошка»...

Здарылася гэта пасярэдзіне лета 1962 года.

САКРАТ ЯНОВІЧ