Сакрат Яновіч - Загоны

Юрка падаў руку:

— Юрка.

Незнаёмы таксама сказаў сваё імя, неразборлівае і нейкае смешнае.

— Сядай, распуснік ты стары, — дзіця вельмі разбэсцілася. — Дзіва, як ты яшчэ не палысеў ад распусты...

Незнаёмы быў лысы.

— Маеш выключнае шчасце пабачыць чалавека! — дзіця павярнулася ад незнаёмага ўбок Юркі, прыжмурыла вочы. — Чалавек, як мае быць, які яшчэ не страціў сваёй істоты актыўнасці і руху. Не тое, што мы: балельшчыкі, кібіцы гэтага свету...

Незнаёмы хацеў агаліць зубы, але пагамаваўся, убачыўшы Юркаў твар не ў гуморы.

Дзіцяці папсавалася цацка, і яно таксама пасмутнела. Юрка развітаўся і пашоў.

— Галава баліць, — сказаў Юрка.

— Добра выпіць кефіру, — параіў незнаёмы.

— Пайду па кефір, — сказаў Юрка. — Бывайце!

— Чэсць! — сказаў незнаёмы.

— Ці не маеш сённяшняй газеты? — спытаў ужо недзіцячы голас.

— Не.

— Бывай.

— Бывай!

— Чэсць.

У палове студзеня выпаў вялікі снег, а потым пятнаццаць дзен была вялікая адліга. Людзі хадзілі на работу ў гумовых ботах, а вечарамі сядзелі ў цёплых кватэрах і слухалі, як крапаціць па шыбах дождж.

Апусцелі вуліцы і неоны на гандлёвых магазінах свяціліся невядома каму. Прадаўшчыца ў малочнай краме наракала, што не распрадае нават паловы звычайнай колькасці малака. Затое павялічыўся тыраж мясцовай газеты. Павялічыўся таксама продаж папяросаў і папулярных таблетак ад болю галавы. Твары паразумнелі — у такія дні добра спіцца, цікава чытаецца і многа думаецца.

Мастак гатоў гаварыць цэлы вечар.

— Давай пойдзем да мяне, — сказаў Юрка.

Жонка з дзяцьмі вярнулася з вёскі.

— Хадзем, — уцешыўся мастак. Ён гарэў.

Пайшлі.

Жонка сядзела ў кухні і штосьці рабіла.

— Добры вечар пані, — сказаў мастак. Ён прывітаўся.

— Праходзь далей, — запрасіў Юрка.

— Утульная кватэра, — пахваліў мастак.

Юрка папрасіў жонкі:

— Зрабі нам кавы.

— Няма ў нас пірожнага! —- зашаптала жонка.

— Глупства, — сказаў Юрка.

Жонка адчыніла крэдэнс.

— Юрка, — сказала паўголасам. — У нас мала кавы.

— Зрабі слабейшай.

— Забыла купіць...

— Заўтра купіш.

Яна ўключыла газ і наставіла чайнік. Ёй было непрыемна.

— Ёсць крыху каньяку, — сказала яна, калі Юрка выходзіў з кухні.

— Дзе высокія чаркі? — запытаў ён.

Ад яго дыхнула цеплынёю.

— Прыемная кватэра, — сказаў мастак, убачыўшы Юрку з чаркамі.

Пілі каньяк.

Налілі чарку каньяку і жонцы.

— Я ўп'юся, — сказала яна.

Мастак дакончыў каньяк, Юрка запрапанаваў яшчэ чарку, ён не адмовіўся.

— У мужчын мацнейшыя галовы.

— Бо так яно павінна быць, — вытлумачыў жонцы Юрка.

Жонка сядзела натуральна. Мастак маўчаў, вочы мацалі закуску.

— Прыемны горад Беласток, — сказаў мастак.

— Беласток ціхі, тут, як на вёсцы.

Жонка паверыла, што Беласток прыемны горад.

Пасля трэцяй чаркі мастак сказаў:

— Гаспадыня дома павінна выпіць больш, чым адну чарку.

— Ах, я буду п'янай!

— I прыгожай! — падхапіў мастак. Глядзеў на яе.

— Дазвольце, — мастак узяў бутэльку і наліў жонцы поўную чарку.

Яна разгубілася.

— У цябе я прыкмеціў некалькі цікавых карцін, — сказаў Юрка да мастака.

Мастак не схацеў змяняць размовы. Ён толькі сказаў:

— Можна б даць на выстаўку, хаця адчуваецца ў іх яшчэ недапрацаванасць. Часу мала...

У спальні заплакала дзіця.

— Плача! — Юрка сказаў гэта з палёгкаю. Жонка выйшла.

Загаварылі ўдвух. Жонкі доўга не было, вярнулася з дзвюма шклянкамі кавы.

— Я не магу піць кавы, — адразу апраўдалася.

Была гэта няпраўда.

Калі мастак развітваўся, сказаў:

— Выбачайце, я ўчыніў вам вялікі клопат, — ён быў церазмеру ветлівы.

Жонка штосьці адказала яму, ён штосьці сказаў ёй.

Юрка праводзіў яго ўніз.

На возеры Зэльва ёсць месца, дзе асабліва выразна адбіваецца на вадзе сіняе неба. Далей прасціраецца абшар нізкага трыснягу, вырастае з плыткай вады і, здаецца, там абавязкова ходзяць чаплі ды буслы. У школьныя гады Юрка меў чытанку, у якой асабліва падабаўся малюнак бусла на адной назе, які глядзіць у сіне-сінюю ваду, а навокал рэдкі трыснёг ды купы. Вада мела смак ліманаду, калі піць яго ў летні дзень.

Ішлі ўдвух. Насупроць аптэкі пераходзілі на другі бок вуліцы, дзе пачынаўся Рынак Касцюшкі. Пасярэдзіне плошчы старая ратуша і скверык. Мінеральныя воды прадавалі ў канцы вуліцы, насупроць скверыка. Прадавала прыгожая жанчына з апухлай левай шчакою. Апухліна непрыемна псавала яе прыгажосць, і таму кожны раз, калі заходзілі сюды, стараўся не глядзець на жанчыну. Здавалася, што яна вось-вось заплача.