Сакрат Яновіч - Загоны

Юрка нічога не адказаў яму. Ён развітаўся і вышаў.

— Цяпер мне знаёмыя непатрэбны, — гаварыў той на развітанне.

Ад таго ўсяго ў Юркі было наплявана ў галаве.

Уночы Юрка пачуў, як ашалеў вецер, і раніцай на балконе было многа пяску. Кватэра на трэцім паверсе, усё-такі на балконе было многа пяску. Сонца даўно ўстала і ззяла ад яго асляпляючая радасць.

Уключыў радыё, слухаў арабскай музыкі. У гэтай музыцы шмат сонца. Слухаеш і аж вочы жмурыш. Цудоўная музыка, цудоўны свет! Божа, як рэдка захапляемся светам; як многа думаем аб агіднасцях!

Ішоў дадому пад сценамі ваяводскага суда, халодны вецер дзьмуў вуліцаю, зганяючы на тратуар шматы выкінутых газет і папераў. Пад сценамі суда ціха, далей ад іх вецер абхопліваў ногі і цяжка было ісці. Было вельмі холадна.

Не мог адамкнуць кватэры, пальцы пакалелі. Ключ выпаў з рукі, бразгітанне яго знервавала. Адамкнуў дзверы, у твар паказытаў скразняк, люфцік адчынены. Добра, што адчынены люфцік. Добра, што быў адчынены люфцік. Зачыніў люфцік і ў кватэры стала спакойна. Свіст ветру за акном глухі і далёкі, болей супакойваючы, чым нервуючы. Кватэра на трэцім паверсе і, калі засланіць вокны, і ўслухоўвацца ў свіст ветру, здаецца, што гэта не ў Беластоку. Мяккі змрок у кватэры, заслоненыя вокны і вецер за вокнамі, як у Закапаным, як у доме адпачынку «Брысталь», дзе даволі адхіліць заслону на акне, каб убачыць вярхі Татраў, а ўнізе, каля «Брысталя», горскі струмень. Пад шум гэтага струменя засынаў моцным-моцным сном, і прачынаўся тады, калі моцна хацелася есці, так моцна, што не мог улежаць у пасцелі. Спаў ад сёмай вечара да сёмай раніцы. Цешыўся жыццём — глядзеў на свае рукі, пальцы, пазногці, грудзі, жывот, маршчыны на жываце, і ўсё заўважанае было вельмі важнае. Уставаў і еў, многа і смачна еў. Потым ішоў на нартастраду на Губалоўцы, або катаўся на санках з гары на Ліпках, або выбіраўся ліноўкаю на Каспроў Верх. У кіно не хадзіў, яно залішне прыпамінала яму аб Беластоку. Хадзіў у кавярню, яна не прыпамінала яму Бе-ластока, у ёй можна было прасядзець некалькі гадзін пры шклянцы содавай вады. Сядзелі пры шклянках содавай вады і жартавалі, расказвалі анекдоты. Асабліва вылучаўся ў жартах адзін інжынер са Шлёнска. Сядзелі і безупынку жартавалі, сядзелі з жанчынамі.

Юрка сядзеў адзін за столікам, які ніхто не займаў, столік стаяў блізка ўваходу. Побач сядала пара, можа муж з жонкаю? Ён заказваў бутэльку таннага вермута, наліваў чаркі, яна піла адну чарку цэлы вечар і пакідала яе недапітай. Ён выпіваў бутэльку вермуту. Калі дапіваў бутэльку, запрашаў яе танцаваць. Іграў аркестр і спявала аголеная дзяўчына. Ён і яна танцавалі на месцы, гаварылі сабе ў вуха і раз смяяліся, раз злаваліся. Аркестр заціх, і яны прыйшлі да свайго століка, ён кліча кельнера, фундуе музыкантам па чарцы добрага віна і заказвае мелодыю для яе... гаворыць яе імя, сябе называе палкоўнікам. Мелодыя ёй ад пана палкоўніка, кельнер кланяецца і адыходзіць да буфета, ён глядзіць услед кельнеру, дапівае свой вермут, Яна пачынае смяяцца: «Ты палкоўнік!?» Ён кажа: «Так, я палкоўнік», — і выбухае ад смеху. «У войску, — кажа, — я быў капралам, гэта больш, чым быць палкоўнікам». Яна нічога не разумее і смяецца над чаркаю, распырсквае віно. Дзіцё ты, кажа ён. Ты горшае дзіцё, агрызаецца яна. Зайграў аркестр, і яны ўсталі танцаваць. Аркестр іграе танга, перкусіст нахіляецца да мікрафона, непрыкметна нахіляецца і ядвабным голасам аб'яўляе мелодыю для пані... (называе яе імя) ад пана палкоўніка. Яна прьшіскаецца да яго, яны заходзяцца ад нямога смеху, потым танцуюць ужо проста, гавораць аб чымсьці другім і зноў злуюць адно на другое.

Яны прыходзілі цэлы тыдзень, у астатні вечар ён штосьці падлічыў.

— Многа, — сказаў ён.

— Вар'ят, — сказала яна.

— У цябе няма? — спытаў ён у яе.

— Я ўсё аддала табе.

У іх не было грошай.

Пан палкоўнік і пані... не з'явіліся больш. Ён учціва заплаціў рахункі за грузінскае віно для аркестру. Кошты вермуту смешныя.

Пайшлі пасвараныя, але задаволеныя, яна вынесла крышынку бесклапотнасці на неспакойных губах ружова-бледнага колеру.

На санках катаецца з горкі вялікі хлопчык. Санкі імчацца стрымгалоў, у стромкім месцы горкі хлопчык выпадае з санак і коціцца ўніз хутка-хуценька. Робіць гэта назнарок. Падабаецца, смяецца сам да сябе. Бяжыць з санкамі пад горку, снег і зачараваныя дрэвы. Зноў робіць гэтаксама. Хлопчыку ўжо многа год, вучыцца ў ся-рэдняй школе, мае нарачоную, піша пісьмы, чытае цікавыя кніжкі.