Сакрат Яновіч - Загоны

— Як здароўе мамкі і татка? — пытаў Мацюкевіч. — Калі зноў зробіце вогнішча?

— Вы абяцалі навучыць нас пячы рыбу на агні, — сказала Кіра.

— Я ўмею гэта ад маладых год, — сказаў ляснік. — Бывала, вазьму лодку-доўбанку, выплыву ў Зялёную бухту, а там рыбы ўсялякай аж густа ад яе: і ляшчы, і плоткі, вядома, і шчупачкі, і акуні. Ды вугорчыка часамі падхопіш бывала, і сома малога. Раскладу агонь ля берагу, напяку сабе рыбы рознай, крыху соллю пасыплю і ем, як кот, наесціся не магу. Няма цяпер рыбы ў Зялёнай бухце, заплывае багном ад тых пор, як калісьці вырубалі там лес. Альшынкі разбуялі, цень ад іх шчыльны, але лішняй вады не выпіваюць з зямлі, багнее бераг, сунецца ў возера, у бухту. Даўней, пры маёй памяці, бухту гэту назызалі Ялінавым затоннем. Прыгожыя і стройныя раслі яліны... — ляснік Мацюкевіч задумаўся.

— Аднаго разу, — ажывіўся ляснік, — прыбягае да мяне вігранец і кажа, што злавіў у бухце шчупака такога, аж страшна глядзець на яго, хвастом косіць чароты і падымае высокую хвалю быццам бура якая! А галава ў таго шчупака, кажа вігранец, усёроўна як цэбар, а вочы бы кулакі! Зубы мае як бораны, з горла выпускае на волю рыбы, якія паеў і нават даволі вялікага шчупака выпусціў, але я, кажа вігранец, не ўступіў, трымаю яго на гаку. Было гэта на досвітку.

Ідзем, кажу да вігранца, памагу табе вывалачы пачвару на сушу. Спачатку, кажу, сцягнем шчупака на мялізну. Свяціла сонца, калі мы забеглі на бераг бухты. Вігранец лавіў на жыўца, чэпленага ў гак на шнуры. Хапаемся за шнур, прывязаны да дрэва і цягнем, і цягнем, аж нам вочы на лоб вылазяць. I праўда, выплывае з глыбіні нешта чорнае і доўгае. Змучыўся, падла, кажу я пра шчупака, — спакойным зрабіўся. Глядзі, кажу да вігранца, зважай, бо зараз шпарне хвастом. Цягнем асцярожна, але моцна, падцягваем да берагу і бачу, а гэта ніякі шчупак ды вялізнае дубовае бярвенне. Вігранец стаяў за мною і не бачыў. Я як пачаў смяяцца то ён спалохаўся, думаў, што я здурэў са страху... Хэ-хэ-хэ...

Ляснік засмяяўся, а Кіра ад рогату прысела на мураву.

— Выяснілася, што шуму ў бухце начоўп лебедзь, якога спугнуў папоцемку вігранец... Хэ-хэ...

Кіра запытала пра тое, пра што даўно хацеў запытаць лесніка Саша. Запытала:

— Чаму той чалавек называўся вігранцам?

— Добра не ведаю, чаму тамтых людзей завуць вігранцамі, — гаварыў Мацюкевіч. — Мой дзед калісьці чытаў старую кніжку і талкаваў так: даўным-даўно ў гэтыя лясы прыбыў на паляванне вялікі князь літоўскі Ягайла, які аб'яднаў Літву з Польшчаю і стаў каралём. Ягайла паляваў аднойчы каля глыбачэзнага возера Вігры, што каля цяперашніх Сувалкаў. На парослай пушчаю выспе на Віграх князеўская служба адкрыла паселішча людзей, якія з'яўляліся патомкамі яцвягаў, вельмі ваяўнічага народа, пражываючага тут у старыне, і знішчанага крыжаносцамі. Змілаваўся Ягайла над беднымі недабіткамі слаўнага народа і абдзяліў кожнага яцвяга зямлёю. Так і пабудавалася тады ў нашай ваколіцы вёска Вігранцы званая, што за Зэльваю, над малым возерам Куніс. Яцвягі гаварылі моваю блізкаю літоўскай, таму і дагаварыліся яны з князевай службай. А «куніс» па-літоўску абазначае конь, а «зэльва» абазначае зялёнае.

— Скажыце нам што-лень па-літоўску, — папрасіў Саша.

— Па-літоўску я не ўмею, ведаю ўсяго некалькі назваў азёраў і рэк, — адказаў Мацюкевіч. — Наш род паходзіць з-пад Гродна, з беларускай зямлі. Дзед мой служыў у цяперашнім Гіжыцку, у Прусах. Але яго адтуль выгналі за штосьці і ён пасяліўся тут, стаў асочнікам у вялікага беларускага пана Валовіча, да якога належылі ўсенькія нашы лясы і азёры аж па Вігры. Мой бацька яшчэ ўмеў гладка гаварыць па-беларуску...

— А хто такія асочнікі? — пытала Кіра.

— Асочнікі, дачушка, — ляснік пачаў гаварыць паволі, каб добра зразумелі яго. — Асочнікі, гэта былі такія людзі на панскай службе, якія пільнавалі лясоў, каб ніхто не паляваў у іх і не выбіраў мёд з борці, не маючы на тое дазволу.

Вось з тых часоў і павялася назва Чортавай затокі. А было гэта так: пан Валовіч загадаў патапіць зладзеяў і, калі вялі іх да берагу, дык у балаціне, што ля затокі, падняўся страшэнны грукат і віск, якога свет не чуў. Усе пападалі на зямлю. Зладзеі тым часам скарысталі з таго замяшання і паўцякалі. Людзі гаварылі, што зла-дзеям сам чорт памог. Аднак, адзін стары асочнік, які не баяўся смерці, пашоў паглядзець, ці праўда гэта, што страшаць чэрці?! Убачыў у балаціне шайку дзікаў, якія заўзята грызліся паміж сабою. Але нікому не сказаў аб тым, што бачыў, баючыся гневу пана Валовіча, а яшчэ больш забаяўся насмешак. Расказаў аб гэтым асочнікам тады, калі памёр пан Валовіч. I засталася гэта таямніца толькі між імі, — закончыў расказ Мацюкевіч і дадаў: — Ну, час падаіць кароўку.