Сакрат Яновіч - Загоны

Вада аказалася не так ужо і цёплай, але было вельмі прыемна. На дне найбольш халодная вада, яе плынь месцамі збівала з ног, выпалосквала пясок з-пад ног.

Недалёка, дзе нізкі бераг і зусім плыткі брод, паявілася маладая жанчына, і доўга мыла яна цынкавае вядро.

Купаліся вельмі доўга.

— Думаў, што акалею, — сказаў брат.

На яго целе крупіністая гусіная скурка. Апрануліся і паляжалі ў зацішшы высокай травы, разаслаўшы пад сябе плед. Потым елі, Юрка скалечыў палец, адчыняючы банку кансерваў.

У дзесяці кіламетрах адсюль беляцела вадакачка чыгуначнай станцыі ў Семяноўцы. За ёю, па самы небасхіл, лясы Белавежскай пушчы. Юрка калісьці прайшоў гэту аколіцу пехатою і ведаў, што па дарозе да белай вадакачкі ёсць вёскі, яны гнездзяцца ў далінах, іх не відаць. Юрка ведаў, што да вадакачкі дзесяць кіламетраў. Брат не ўмеў ацэньваць адлегласці, яму вадакачка выдавалася шахматнай фігуркай, якую можна ўзяць у далоню — добра закасаўшы рукі. Не ведаў зманлівай блізкасці далёкага.

— Пасядзім, — сказаў брат.

— Хутка вечар, час ехаць.

— Паспеем. Не пехатою ісці нам.

— Да самай Белавежы шмат дарогі, — сказаў Юрка.

Пачыналася чыстая прыгажосць вечара пасля дажджу.

— Там заначуем? — спытаў брат.

— Так.

У Белавежы чакаў Юркаў знаёмы, і брат ўстаў. Назаўтра, рана, павінны паплысці лодкамі па Нараўцы ў глыб пушчы.

— Мо не паспеў яшчэ прыехаць, — сказаў брат пра знаёмага. Пайшоў па матацыкл, Юрка згарнуў плед.

Язда надакучыла. Трэба было надта зважаць, каб не наехаць на камень або вывалены корч.

На сцяжыны і пясчаныя гасцінцы сыпаўся змрок. У гурбах змроку хаваліся ёлкі, цяпло прасочвалася ў зямлю. Даліны кладавіліся спаць, нацягваючы на сябе белыя пярыны туманаў.

Калі праехалі цераз Гайнаўку і выехалі на шашу ў Белавежу, стала зусім цёмна. Ад лясных прасек налятаюць хмары машкары, у брата заслязіліся вочы, ён не купіў акуляраў. У Белавежу заехалі ў дзесяць гадзін вечара. Турыстычная гасцініца знаходзілася ў парку, паблізу шырокай завадзі Нараўкі. Прабіраў холад, над дзвярыма ў гасцініцу гарэла лямпачка, вакол лямпачкі хмурынка камароў. Увайшлі ў малы калідор, дзе рэцэпцыя гасцініцы. У калідоры поўна нямецкіх турыстаў, яны толькі што прыехалі і запаўнялі фармуляры. Вялі галаслівую размову.

Юрка даведаўся, у якім пакоі знаходзіцца знаёмы.

— Кажуць, калісьці была гэта царская стайня, — сказаў Юрка да брата.

— Пхі, — брату выдалася ўсё панурым і няўтульным.

— Тут ён, — Юрка паглядзеў на чорную лічбу на дзвярах.

Пастукаў

— Проша, — сказалі за дзвярыма.

Знаёмы ляжаў у адзенні на пасцелі. Ён курыў і попел ад папяросы страсаў на падлогу.

— З'явіліся! — выкрыкнуў звычайным голасам.

— Мой брат, — Юрка сказаў імя брата.

Знаёмы сеў на пасцелі, падаў руку.

— Елі? — спытаў звычайны голас.

— Даўно.

— Будзе лёгкі сон, — знаёмы нікому не хацеў дапячы. — Маем чатыры ложкі, выбірайце, — І ўсміхнуўся нецярпліваю ўсмешкаю. — Заначуем, як паны!

— Чаму, — гэта не было пытанне. Брат не адзываўся.

— Выпісалі фармуляры?

— Не. Там поўна немцаў.

— Пакуль вы прыехалі, я хадзіў пабачыць зуброў.

— Кладавемася спаць.

— Пачакай. Выспішся, — звычайнаму хацелася гаварыць.

— Трэба рана ўстаць.

— Устанем.

— Устанем, ракам пастанем, — перакрывіў яго Юрка.

Брат задаволены.

Знаёмы не адразу згас, аблізаў губы — пераставаў гаварыць.

Юрка з братам распрануліся і, доўга не чакаючы, пакладавіліся ў пасцель. Знаёмы выйшаў з накоя, ён да поўначы прагаварыў з паненкаю, што дзяжурыла ў рэцэпцыі.

За бабаю пабег, — неразумна засмяяўся брат.

— Спі, — абцішыў яго Юрка. Ён моцна заснуў і захроп.

Ранкам у пакоі свяціла сонца і было холадна. За акном, на ялінавай галінцы, круцілася малая птушка. Рыкалі каровы, і хтосьці прайшоў па жзіраванай сцежцы.

Разбудзілі знаёмага.

— Паголімся, — сказаў ён звычайным голасам і зноў паваліўся ў пасцель.

Устаў тады, калі Юрка наліў яму ў пасцель вады.

— Ты свіння, а я думаў, што ты Юрка.

З зялёнай нары алеі выйшлі мужчына і жанчына, ён крыху спераду, яна крыху ззаду, крок паспешлівы і ў кірунку да гасцініцы. У ранішнім бляску твар жанчыны цудна-харошы, чарнявы, але ласкавы. Мужчына падстрыжаны вельмі коратка, падобны на баксёра. У жанчыны і мужчыны відаць з-пад плашчоў штосьці белае, ён трымае ў правай руцэ дзіўную сумку. Калі падыйшлі яны да дзвярэй гасцініцы, брат пачуў, як ён сказаў да яе:

— Скажыце, што я не мог адразу. На Заставе радзіла кабета.