Сакрат Яновіч - Загоны

— Ціхенька, бярозавы ты мой, ціха-ша-а, не рыпі...

I Міхалкава вушанка ківаецца да цёмных акон хат.

За вёскаю, на пагорку, сава загукала ў кучме акалелага зарасніку.

— Маўчы ты, прыгажуня, — падмаргнуў ёй Міхалка.

А яна, дурная, напраўду падумала, што прыгожая вельмі, натапырылася, пахвалою пераняўшыся, ажно месяц гарласты чуць не зарагатаў. Тут прыпыніла яго буланка, хвастом таемна махнуўшы, і зубялямі жоўтымі перадрачыла месяцаву нястрыманасць. Анямеў паднябесны валакіта, застыла на ім срабрыстая ўсмешка ад вуха да вуха.

У полі чыстым бор удалечыні чарнаціць. Заяц-труслівец вышмыгнуў з каляіны і кінуўся ўцякаць без аглядкі ў прысады сялянскія.

— Памятай, нідзе не быў і нічога не бачыў!, — нёсся за ім бясслоўны наказ мой, хроснага Міхалкі і буланкі, якая нават капытамі заперлася.

А сава нячутна паляцела следам, каб наказ наш дапільнаваць, за хвальбу кавалерскую адудзячыцца. Толькі зоркі залётна хіхікалі, што-раз якая-небудзь ад смеху ўніз падала.

У Чортавым гушчары Міхалка выцягнуў з саломы пілу, рукавіцу тоўстую падаў патрымаць, а сам пальцам мазольным зубы навостраныя мацаў.

— Рэжа, як масла, — сказаў голасна, аяс сосны прыціхлі. — Вось, гэту спілуем, — стукнуў ботам дрэва векавое.

Сосны-сястрыцы пахіліліся, загудзелі. Піла непаслушная з рук усё выслізгаецца, енчыць:

— Што-о ро-обіце... што-о ро-обіце...

Прыімчаў вецер-задавака, загаласіў у дрымучым урочышчы.

— Зла-адзеі-і... зладзе-еі-іі...

Сняжынкі нахлынулі роем, мяцеліцай вочы засыпалі, у шчокі закалолі марознымі іголкамі, за-пяклі:

— А вон!... а вон!!!...

З-за пня гарыць Міхалкава вока, гарыць, не міргане. — Ну! Пот цячэ па скронях. Дрэва трашчыць, валіцца, знікае ў віхры. Камель падско-чыў, уздрыгнуў, быццам задумаў адпомсціцца за смерць, але вось ляжыць і ціха стогне, а Міхалка ўсё адмервае кавалкі, а піла ў роспачы дастае гарачкі.

— Не бойся, толькі не бойся, — Міхалка хлопае мяне па плячы. — След задуе зусім, у пагоду такую сабакі на двор не выгнаць, не гаворачы аб лесніку...

На гасцінцы адусюль збягаюцца ёлачкі прыгорбленыя, сумныя. Праводзяць маці-сасну, бы хсывыя, хістаюцца ад спаткаўшага іх гора. Міхалка лупіць пугаю буланку — крывадушна, бязлітасна. Я папіхаю сані, хутчэй бы выбрацца ў поле, далей ад таго натоўпу зялёнай сям'і.

Млеўка, ой, млеўка на душы...

Уздыбілася снежная гурба, круціць. Не, не гурба, гэта — смерць у белым адзенні, з касою, скаліцца над саньмі, задаволена ківае чэрапам. Але што гэта!? Дзе каса была, там дула вінтоўкі, а дзе чэрап — вусатая маска стражніка ляснога! I крык:

— Украў! У турму... у турму!!!

— Міхалка! Міхалка!! — клічу хроснага і бягу да каня, лейцы знаходжу пад палазамі саней. А Міхалкі не відаць. Бушуе завіруха, усенька замятае навокал.

Спераду выныраюць стражнікі, процьма стражнікаў. Абступа-юць мяне.

А Міхалкі не відаць.

СПОСАБЫ НА ЗЛАДЗЕЯЎ

Нарэшце абхітрыў зладзеяў: разлёгся я вужом вакол пня салодкай яблыні, якую часта трасуць яны.

Мілыя дрымоты ў ціхім садзе. Мякка падаюць спелыя антонаўкі. З-над вішнёвага зарасніку выплыў на зорнае неба месяц-рагатун.

Раптам паглядзеў я на бульбянішча, і аж адняло мне мову, бачу: падымаюцца растапыраныя людскія цені, абкружаюць. Адзін, два, тры, чатыры, пяць, шэсць... Пазавуголлю брэша Рэкс, няўданае, палахлівае стварэнне.

За адно імгненне перадумаў я ўсе спосабы: крыкнуць — закідаюць каменнямі (я ж не ў будцы!); накінуцца на іх — расквасяць патыліцу (адзін у полі не воін!); падаць у суд — нічога не высуджу (не знойдзецца сведкаў!).

Словам, уся мая хітрасць адвярнулася ад мяне.

Першы цень, у якім пазнаў я Навумавага Ваньку, ухапіўся ўжо за павіслае яблыневае голле. Ляжу і слухаю. Але ж і рвуць яблыкі, хай Бог крые і ратуе! Затрашчала ды абламалася вялікая галіна. Яе раздзёрты канец цяжка тыцнуў перад самюсенькім маім носам.

— Трэба страсянуць спелых, — пачуў я знаёмы голас, і хтосьці балюча наступіў мне на нагу. Жуліку, відаць, здалося, што стаіць на палене, бо запёрся абодвума абцасамі ў маю лыдку, калоціць дрэвам.

Шайка рухнула збіраць усё, што нападала. Цяпер я ледзь не енкнуў, так моцна стукнулі мяне чаравікам па сярэдзіне і над самым вухам залаяўся Ванька:

Якісьці пень валяецца, нагу вывіхнуць можна...

— Ванька, падай конскую торбу! — загаварыў зусім ужо знаёмы голас (ці не Хведараў сын гэта будзе?)

Смярдзючая падэшва чыйгосьці чаравіка закоўзалася па маім ілбе.

— Халера, на гарбуза наступіў! — вылаяўся знаёмы голас.